Η ζωή σε κίνηση. Στη Γλυφάδα, στη Βούλα, τη Βουλιαγμένη ένα χειμωνιάτικο βράδυ…
της Σοφίας Παπανικολάου
Στιγμές φευγαλέες και ανθρώπινες φιγούρες που σβήνουν και αναδεικνύονται με φόντο μερικές μηχανές, ένα πεζοδρόμιο, έναν δρόμο, ένα περίπτερο ή ένα μαγαζί που στέλνει το φως από νέον ως προβολέα- υπόκρουση.
Οι άνθρωποι στέκονται, περνούν και φεύγουν.
Ασπρόμαυροι, γοητευτικοί, ασήμαντοι απέναντι σε έναν χρόνο δυνάστη.
Τα αντικείμενα παίρνουν μια όψη μαγική! Αποκτούν ζωή, κινούνται παράλληλα με τους ανθρώπους, φτιάχνουν το σκηνικό, μια παλέτα στην οποία τίποτα δεν είναι στέρεο. Ένα θέατρο ανθρώπινων σκιών.
Τα ανθρώπινα σώματα «λιώνουν», διαχέονται δημιουργώντας ασυναίσθητα ασπρόμαυρους πίνακες ζωγραφικής μιας τέχνης μεταμοντέρνας, πρωτότυπης, ακατέργαστης .
Ανθρώπινες αντανακλάσεις στον καθρέφτη, απροσδιόριστες φιγούρες, χωρίς όρια και περίγραμμα.
Στιγμές σπασμένες σε καρέ που αποκτούν τις μαγευτικές ιδιότητες της τέχνης.
