Δυο ζευγάρια κάνουν διακοπές για έναν μήνα στη Ρουέν της Γαλλίας, φιλοξενούμενα στην έπαυλη ενός κληρονόμου, κεντρικού προσώπου στη νουβέλα του Θανάση Ζαλαώρα, “Η έπαυλη στη Ρουέν”. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε τρία επίπεδα. Στο πρώτο επίπεδο υπάρχει μια ρεαλιστική απεικόνιση σε όσα κάνουν οι τέσσερις πρωταγωνιστές στη διάρκεια των διακοπών τους: Περιγράφεται η πόλη με τις γαλάζιες σκεπές και τα γοτθικά καμπαναριά, τα μουσεία, αλλά καταγράφονται και οι συζητήσεις που γίνονται μεταξύ τους, αναδεικνύονται τα μικροπροβλήματα που δημιουργούν οι άσχημες καιρικές συνθήκες ή αποτελούν απόρροια των προσωπικών σχέσεων.
Στο δεύτερο επίπεδο υπάρχουν ιστορικές αναφορές, με αφορμή την πληθώρα των βιβλίων, ιστορικά όλα, που υπάρχουν στη βιβλιοθήκη της έπαυλης, οι οποίες λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος με τη σύγχρονη εποχή και ταυτόχρονα προσφέρονται για συγκριτική μελέτη. Σε αυτές συμβάλλουν και οι επιστολές του Ρέμπραντ προς τον Χόιχενς (Ολλανδό Φυσικό και Αστρονόμο) για συγκεκριμένους πίνακες ζωγραφικής κια ζωγράφους. Στο τρίτο επίπεδο έχουμε την αποκάλυψη ενός «βιβλίου μέσα στο βιβλίο», το κρυμμένο ημερολόγιο του παλαιού ιδιοκτήτη της έπαυλης, που υπήρξε συγγενής του μετέπειτα κληρονόμου. Και τα τρία αυτά επίπεδα τα διαπερνούν το μυστήριο, οι υπαινιγμοί, “μέσα” τα οποία χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού. Όλα κινούνται ανάμεσα στον ρεαλισμό και τη φαντασία, παραπέμποντας στα κλασικά «κείμενα φαντασίας» ή σε ταινίες του Χίτσκοκ, χωρίς απλοποιήσεις ή εκλογικευμένα σχόλια. Ποιος είναι ο μαυροφορεμένος άντρας με τον μαύρο σκύλο, που διακρίνεται με το μαύρο ημίψηλο, τα μαύρα γάντια και το μαύρο μπαστούνι; Δεν υπάρχει μόνο μία εκδοχή των γεγονότων στη νουβέλα αλλά δύο ή περισσότερες οπτικές, ανάλογα από ποια γωνία γίνεται «η λήψη». Τίποτα δεν καταγράφεται με τρόπο ξεκάθαρο.
Ο συγγραφέας δείχνει να ελέγχει το υλικό του και καταφέρνει να ισορροπεί τα διαφορετικά επίπεδα, διαμορφώνοντας το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται τα πρόσωπά του, αφήνοντας όμως ελεύθερο το πεδίο στον βασικό του ήρωα. Ο τελευταίος, παίζοντας τον ρόλο του, επεμβαίνει στην εξέλιξη αφαιρώντας από τον συγγραφέα την παντοδυναμία του. Με το δικό του προσωπικό και επιτηδευμένο ύφος αναλύει, φαντάζεται (για τον εαυτό του και τους υπόλοιπους), θέτει ερωτηματικά και ψάχνει να βρει απαντήσεις για ζητήματα που αφορά στη ζωή και την τέχνη. Απαντήσεις με τις οποίες θα προσπαθήσει να βάλει σε τάξη, μία εν αταξία ζωή όπως είναι η δική του. Θα τα καταφέρει; Και ο αναγνώστης; Θα μπορέσει τελικά να βρει τις δικές του απαντήσεις;
