Το κρίσιμο ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσει ο Έλληνας ψηφοφόρος στις εκλογές της 20η Σεπτεμβρίου –μετά από έναν τόσο πυκνό και δραματικό στην εξέλιξή του πολιτικό χρόνο– είναι ποιον εμπιστεύεται για τη διακυβέρνηση της χώρας την επόμενη τετραετία, ποιος θεωρεί ότι μπορεί να ανταποκριθεί καλύτερα στις νέες δύσκολες και απαιτητικές κοινωνικές-πολιτικές και οικονομικές συνθήκες μετά την ψήφιση του 3ου μνημονίου και όσων ακολούθησαν.
Του Γεωργίου Παπασίμου, δικηγόρου, υποψήφιου με τον ΣΥΡΙΖΑ Τρικάλων
Όσο κι αν γίνεται συστηματική προσπάθεια από ξένα κέντρα, το εγχώριο διαπλεκόμενο οικονομικό κατεστημένο και μερίδα των ΜΜΕ, πως τώρα πια όλες οι πολιτικές δυνάμεις –τουλάχιστον αυτές που διεκδικούν την εξουσία– είναι μνημονιακές και άρα οφείλουν να συνεργαστούν στη διακυβέρνηση της χώρας, οι διαφορές τους παραμένουν ουσιαστικές και ο κόσμος της εργασίας οφείλει να αποφασίσει σε ποιον θα δώσει την εντολή σχηματισμού της νέας κυβέρνησης.
Αυτές τις ημέρες, πιθανώς, ελάχιστοι να ενδιαφέρονται για αρχές και αξίες, για ό,τι υποτίθεται πως πρεσβεύει η Αριστερά, καθώς αυτό για το οποίο αγωνιούν οι περισσότεροι, είναι ποιος, επιτέλους, θα οδηγήσει τη χώρα στην κανονικότητα, θα τη βγάλει από τη μέγγενη των αβάσταχτων μνημονίων και θα τους εξασφαλίσει μια πιο ασφαλή οικονομικά και κοινωνικά ζωή.
Δυστυχώς, όλοι έχουν την ιστορία τους και κάθε εκλογική αναμέτρηση δεν μπορεί να αποτελεί κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Άρα, οι κυβερνήσεις που ανέλαβαν τις τύχες της χώρας από τη Μεταπολίτευση έχουν μερίδιο ευθύνης για το διεφθαρμένο, διαπλεκόμενο, πελατειακό σύστημα που οδήγησε στην πλήρη κατάρρευση της οικονομίας και στην εξαθλίωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων.
Το ερώτημα είναι σαφές: μια κυβέρνηση υπό τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη και τη ΝΔ μπορεί να εξυπηρετήσει καλύτερα τον ελληνικό λαό και τη χώρα;
Μπορεί να διαπραγματευτεί για τη βελτίωση επονείδιστων όρων του 3ου μνημονίου (εκεί όπου οι ελαστικές διατυπώσεις επιτρέπουν την εύρεση ισοδύναμων μη περιοριστικών-υφεσιακών και αντικοινωνικών μέτρων), τη μείωση του χρέους, τη σταδιακή απαλλαγή από τη μνημονιακή λαίλαπα; Μπορεί να αναπτύξει έναν νέο οικονομικό χάρτη, στηρίζοντας αναπτυξιακά σχέδια σε κρίσιμους τομείς για την οικονομία; Μπορεί τέλος, να πατάξει κάθε έκνομη ενέργεια-δραστηριότητα, επιφέροντας ουσιαστικά χτυπήματα σε αυτό το άθλιο δίκτυο διαπλοκής, που έχει στήσει η ντόπια ολιγαρχία και δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο χρέους και εξαθλίωσης;
Ή μήπως μια άλλη, υπό τον Αλέξη Τσίπρα, τον ΣΥΡΙΖΑ και τις συνεργαζόμενες δυνάμεις, όπως του ΠΡΑΤΤΩ, που αποτελούν τη δεύτερη μοναδική λύση διακυβέρνησης με αριστερό πρόσημο, μπορεί καλύτερα;
Η σημασία του «αριστερού προσήμου» έγκειται στην έλλειψη εξαρτήσεων από το κατεστημένο και τα μεγάλα συμφέροντα, στην ευαισθησία απέναντι, ιδίως, στα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα.
Από την άλλη πλευρά, εκτός από τη σημασία που έχει και παίζει η διάθεση και οι θέσεις αρχής για ένα κυβερνητικό κόμμα, ο κόσμος πρέπει να σκεφτεί όχι μόνο αν εμπιστεύεται τον Τσίπρα ή τον Μεϊμαράκη αλλά και τους ανθρώπους γύρω τους. Τα κομματικά στελέχη που εμπιστεύονται και τα οποία θα αναλάβουν επικεφαλείς σε κρίσιμα υπουργεία.
Χωρίς τα «βαρίδια» του προηγούμενου επταμήνου, μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να σχηματίσει μια αποδοτική και αποφασισμένη κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης αλλά και προοπτικής για τον τόπο;
Με δεδομένο πως το τρίτο μνημόνιο προσφέρει μια «άνεση» χρόνου (μια τριετία οικονομικής βοήθειας και εύρυθμης λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος), η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να επανεκκινήσει την ελληνική οικονομία, ώστε να βγει οριστικά η χώρα από το τούνελ της σκληρής απομόνωσης και της «ταπεινωτικής» φτωχοποίησης του ελληνικού λαού.
Καλείται, λοιπόν, ο Έλληνας ψηφοφόρος να διαλέξει ανάμεσα σε δύο κυβερνητικά σχήματα, ποιο θεωρεί:
- Πιο αξιόπιστο στην εφαρμογή ενός παράλληλου «ανταρτοπόλεμου» απέναντι στα μνημονιακά μέτρα που θίγουν συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα (συνταξιούχους, αγρότες, μικρομεσαίες επιχειρήσεις);
- Ότι μπορεί να διαπραγματευτεί καλύτερα τη μείωση του δημόσιου χρέους, σημαντικά κρίσιμο μέγεθος που θα δώσει αναπτυξιακή ώθηση στην οικονομία και θα απελευθερώσει σημαντικές επενδύσεις; Τη στιγμή που, με τρόπο απόλυτο, οι κ.κ. Σαμαράς-Βενιζέλος, άρα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, επέμεναν πως το χρέος είναι βιώσιμο και σε μια περίοδο, μάλιστα, που «δυνάμεις» όπως το ΔΝΤ, η Γαλλία και πρόσφατα η ίδια η Γερμανία «μιλούν» για τη μη βιωσιμότητά του;.
- Ότι μπορεί να εφαρμόσει ένα νέο πρόγραμμα επανεκκίνησης της οικονομίας, στηρίζοντας την αγροτική παραγωγή και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά και να αξιοποιήσει, χωρίς «λαμογιές», τα 35 δισ. του Γιούνκερ και τα ευρωπαϊκά κονδύλια; Εφόσον υπάρξει θετική αξιολόγηση των πρώτων μέτρων του νέου μνημονίου, ποια μπορεί να εκμεταλλευτεί την ποσοτική χαλάρωση από την ΕΚΤ;
- Ικανό να χτυπήσει στα «ίσια» την ντόπια ολιγαρχία και να διαλύσει τον κλεπτοκρατικό μηχανισμό της; Ανάμεσα στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη και τον Αλέξη Τσίπρα ποιος, αλήθεια, δείχνει να έχει τη διάθεση-πρόθεση (βάση προγράμματος) να κάνει πράξη αυτήν την απαίτηση του ελληνικού λαού;
- Θεωρεί ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί τις «ρωγμές» που άνοιξε με τις διαπραγματεύσεις η Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας εντός της Ε.Ε., επιτρέποντας να εκδηλωθούν διαφωνίες για τον χαρακτήρα της ανάμεσα σε Γερμανία και άλλες δυνάμεις, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, προς όφελος των λαών της Ευρώπης;
Άρα, το στοίχημα είναι πενταπλό και αυτό μπορεί να το κερδίσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς υπό τον Αλέξη Τσίπρα. Όσο κι αν έκανε λάθη –έπαθε και έμαθε– είναι η μόνη που θέλει και το μπορεί επειδή το πιστεύει.
* O Γιώργιος Παπασίμος είναι υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ Τρικάλων, Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του «ΠΡΑΤΤΩ»
https://www.facebook.com/syrizapapasimos
Twitter: @PapasimosG
