του Γεωργίου Παπασίμου*, δικηγόρου, μέλους της Πολιτικής Γραμματείας του «ΠΡΑΤΤΩ»
Οι αγροτικές κινητοποιήσεις, τα «κινήματα» της γραβάτας, η αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια σηματοδοτούν μια νέα περίοδο πολιτικής έντασης και διαταράσσουν τις σχέσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την ελληνική κοινή γνώμη, αλλάζοντας ριζικά, για άλλη μια φορά, το κλίμα, δίνοντας χαρακτηριστικά μονιμότητας στην υπάρχουσα ρευστότητα.
Η «καταρράκωση» του πολιτικού συστήματος και των πολιτικών κομμάτων στη συνείδηση των Ελλήνων ως απόρροια της μνημονιακής λαίλαπας, όπως επιβεβαιώνεται από όλες τις δημοσκοπήσεις, παρά τη φαινομενική ανάκαμψη της Νέας Δημοκρατίας υπό τον «σκληρό» φιλελεύθερο Κυριάκο Μητσοτάκη. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό προσωπικό και η πλήρης απογοήτευση από τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ –που χρεώνεται ολόκληρη η Αριστερά– αποτελούν θαυμάσιο υλικό για μια μεγάλη έρευνα, που θα μπορούσε να στοχεύσει στην αναζήτηση των αληθινών αιτιών που μας έφεραν έως εδώ.
Η αλλαγή στις τάσεις της κοινής γνώμης, η αποκήρυξη των εκλογικών προτιμήσεών της και η αποστασιοποίησή της από τα πολιτικά κόμματα –κάτι που δεν αποκλείει απεναντίας ενισχύει μια συντηρητική στροφή της– που έπαψαν να διατηρούν προπύργια και να διαθέτουν ζώνες ελέγχου, θα μπορούσε να αποδοθεί σε δύο διαφορετικές αλλά άλλης ποιότητας αιτίες.
Στην έλλειψη συνέχειας στα προγράμματα των κομμάτων, στην πλήρη ασυνέπεια απέναντι στις προεκλογικές διακηρύξεις τους και στην εύκολη απορρόφηση από το καλά διαρθρωμένο πλέγμα εξουσίας των όποιων προθέσεων για μια «άλλη» στρατηγική και πολιτική. Ακόμη, στη στοίχιση ηγετικών φυσιογνωμιών, όπως δυστυχώς του Αλέξη Τσίπρα, πίσω από τις απαιτήσεις των οργανωμένων συμφερόντων, που πιθανώς δεν προσωποποιούνται, καθώς έχουν μετατραπεί σε θεσμούς και εσωτερικά «λειτουργικά» συστήματα του κράτους.
Το πρώτο σκέλος θα μπορούσε να αποδοθεί στην έντονη, βαθιά επιθυμία από την εκάστοτε αντιπολίτευση, και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απετέλεσε εξαίρεση, ανάληψης της εξουσίας με κάθε μέσον και κόστος, προκειμένου να εκπληρωθεί ο σκοπός της ύπαρξής της, και στην έλλειψη ρεαλισμού ή αλλιώς στην προσκόλληση σε ιδεοληψίες.
Το δε δεύτερο σκέλος στην έλλειψη υγιούς πολιτικής συνείδησης. Αυτής που αποκτάται με την καλλιέργεια, την παιδεία και με την ανάπτυξη μιας ελεύθερης προσωπικότητας, που δεν ανέχεται τις δεσμεύσεις και την τυφλή υποταγή στην εξουσία και που έχει εντρυφήσει στη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη και ο αγώνας για Δικαιοσύνη αποτελεί γι’ αυτήν αναπόσπαστο κομμάτι μιας διαφορετικής φιλοσοφικής αντίληψης ζωής.
Η Αριστερά, εξοικειωμένη με τον αντιπολιτευτικό «ανταρτοπόλεμο» και με νεφελώδη ιδεώδη, πλήρως αντιτιθέμενη στα «πάρε δώσε» της εξουσίας και με παντελή έλλειψη λογικής και ανάλυσης της σημερινής σύνθετης παγκόσμιας πραγματικότητας, έμαθε να λαϊκίζει, με την έννοια της πλήρους ανικανότητας να «διαβάζει» τα γεγονότα, να «βλέπει» πίσω από τα συμβαίνοντα, να χαράζει στρατηγική που θα μπορούσε να βοηθήσει να απεμπλακεί η χώρα από τη βαθιά κρίση της εξάρτησης και της υποταγής σε ξένα κέντρα, χωρίς φανφαρόνικες εκφράσεις, αλλά με συγκεκριμένα βατά και σταδιακά βήματα.
Η «σύλληψη» των σταδιακών δομικών μεταρρυθμίσεων και των επιμέρους στόχων αυτό ήθελε να διασφαλίσει: τις χωρίς τεράστιες αναταράξεις (ουσιαστικές) αλλαγές στην απαρχαιωμένη ελληνική οικονομία και στο αναχρονιστικό κράτος και την ανασυγκρότηση και αναπροσανατολισμό του παραγωγικού μηχανισμού της χώρας. Η προώθηση ανάλογων μεταρρυθμίσεων θα μπορούσε να επιτρέψει μια στοχευμένη, αποτελεσματική επιθετική πολιτική, με συγκέντρωση δυνάμεων, απέναντι σε συγκεκριμένες, κατά καιρούς, ομάδες συμφερόντων του παρασιτικού κεφαλαίου.
Μια αντίληψη που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την αντίληψη του ΚΚΕ και μερίδας του ΣΥΡΙΖΑ ή της κίνησης Λαφαζάνη- Κωνσταντοπούλου για μια κατά μέτωπο επίθεση, με την κατάληψη «εδώ και τώρα» των κέντρων εξουσίας και, στην ουσία, με τη βίαιη αλλαγή του στάτους κβο.
Από την άλλη πλευρά, το ζήτημα της συνείδησης δύσκολα θίγεται, μιας και αγγίζει ευαίσθητες χονδρές και αδυναμίες όλου του πολιτικού συστήματος και συνδέεται με την ηθική συγκρότηση μελών και στελεχών, ιδίως των αριστερών κομμάτων.
Είναι θεμιτό σίγουρα, αλλά πόσο ηθικό είναι άνθρωποι της Αριστεράς, που επαγγέλλονται τις κοινωνικές αλλαγές προς όφελος των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, να εμπλέκονται στα παιχνίδια της εξουσίας με προσλήψεις φίλων και συγγενών, με περίεργες δοσοληψίες και με την υιοθέτηση των ίδιων «μέσων» άσκησης της πολιτικής, που χρησιμοποίησε η προηγούμενη κυβέρνηση, που καταδικάστηκε από το σύνολο του ελληνικού λαού ως υπαίτια της φτωχοποίησης μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, της πλήρους κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους και απίστευτων καταστροφών στην περιφέρεια;
«Όλοι ίδιοι είναι», «άλλα λένε και άλλα κάνουν», «η μάσα τους νοιάζει» και οι λαϊκές φράσεις αιωρούνται συμπεριλαμβάνοντας, για πρώτη φορά, ανθρώπους και στελέχη μέχρι χθες άφθαρτα, αλλά και αδοκίμαστα, αποτελώντας γροθιά στο πρόσωπο ολόκληρης της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που δεν μπορεί να δικαιολογήσει αυτή την πλήρη απομάκρυνση του κυβερνώντος κόμματος από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και την εφαρμογή ενός τρίτου «σκληρού» μνημονίου που έρχεται να αποδεκατίσει τη χώρα και την οικονομία της κι ακόμη περισσότερο τα κατώτερα, τα μικρά και μεσαία κοινωνικά στρώματα.
Κι ας μην ξεχνούμε! Η έλλειψη πολιτικής συνείδησης είναι που μετατοπίζει ευρείες κοινωνικές δυνάμεις προς τα ακροδεξιά ή δίνει νέες ανάσες στην «πεθαμένη» Νέα Δημοκρατία, που ξαφνικά αναλαμβάνει να παίξει τον ρόλο μιας δύναμης εξουσίας εν αναμονή και μάλιστα χωρίς τα βαρίδια ενός διαπλεκόμενου, πελατειακού κράτους.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΙΜΟΣ
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Φιλοτίου 2-4, Αθήνα, Τ.Κ. 11362, Τηλ.: 210.8237.140, 6972.924356
Fax: 210.8218.633
e-mail: g.papasimos@yahoo.com
Site: http://www.gpapasimos.gr/
https://www.facebook.com/syrizapapasimos/
Twitter: @PapasimosG
