της ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ ΜΠΛΕΤΑ*
Το ασφαλιστικό τοπίο γίνεται τοπίο των Παθών, μετά την ψήφιση το νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου, που προβλέπει :
-Μείωση των νέων συντάξεων έως 30%
-Μείωση των αναπηρικών ως και 40%.
-Ασφάλιση μετά τα 25 έτη
-Αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών που παίρνουν την μορφή φορολογικής επιβάρυνσης
Και αυτό γιατί δεν θίγεται μόνο η αγορά που καλείται να αντιμετωπίσει μια περαιτέρω μείωση της αγοραστικής δύναμης, αλλά και βαθύτερα το Σύνταγμα καθώς δεν υπάρχει ανταποδοτικότητα μεταξύ εργαζόμενου και κράτους.
Την στιγμή που θα έπρεπε να κάνουμε τονωτικές ενέσεις σε μια εξαντλημένη από τα μνημόνια αγορά, επιχειρούμε να της κάνουμε ευθανασία για να γλυτώσουμε μια και καλή από αυτή.
Την στιγμή που θα έπρεπε να υπερασπιζόμαστε την αρχή της ισότητας μεταξύ των εργαζομένων, την αρχή της αναλογικότητας μεταξύ ασφαλισμένων και συνταξιούχων και την αρχή της αλληλεγγύης, ταπεινώνουμε την μεσαία τάξη γιατί δεν μπορούμε να τα πάρουμε από την αστική, για να παραστήσουμε τους δίκαιους σε ένα λαό που δε πρόλαβε καν να προσευχηθεί για τα δικαιώματα του.
Δυστυχώς όμως, ο ρόλος του πόντιου Πιλάτου αποδείχθηκε και ιστορικά χειρότερος, από το ρόλο των σταυρωτών. Γιατί πολύ απλά ενεργούσε άδικα, υπό το κράτος δικαίου.
Η ισορροπία εργασίας και ζωής, που αποτελεί θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου καταργείται όμως συνολικότερα από το σχέδιο της ΕΕ για τον Ευρωπαικό Κοινωνικό Πυλώνα, που επιχειρεί να νομιμοποιήσει την απορρύθμιση της εργασίας και της κοινωνικής προστασίας, ακόμη και στη Γαλλία όπως είδαμε πρόσφατα, που θεωρείται πατρίδα του «ευρωπαικού κοινωνικού μοντέλου».
Η επισφαλής εργασία που καταργεί την πλήρη απασχόληση, η επισφαλής κοινωνική ασφάλιση που μεταφέρει τα βάρος της βιωσιμότητας των ταμείων από το κράτος στον εργαζόμενο, και οι υποτυπώδεις παροχές προς τους άνεργους προκειμένου να τους εντάξουν βίαια, χωρίς βούληση στην καινούργια δουλική εργασιακή πραγματικότητα, δημιουργούν τις συνθήκες για μια «ξείγκλωτη» δημοκρατία.
Η παραπλάνηση από το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού που αντιπαράγει αντισώματα σε κάθε κοινωνική δομή που έχει παραχθεί, προκειμένου για την οικονομική ευημερία ποιών; Κρατών δίχως λαούς…
Οι αγωνιστικές ολονυχτίες των Γάλλων ενάντια στο νομοσχέδιο που αποτεφρώνει τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, θα πρέπει να βάλουν σε σκέψεις όλους τους ευρωπαικούς λαούς…
Η αρχή της ανταγωνιστικότητας κύριοι δεν μπορεί να διαμορφώνει τον Χάρτη των Κοινωνικών Δικαιωμάτων. Ο Χάρτης των Κοινωνικών Δικαιωμάτων θα πρέπει να διαμορφώνει και να ΡΥΘΜΙΖΕΙ την ανταγωνιστικότητα της αγοράς , έτσι ώστε να μην καταλήγει βλαπτική για τον άνθρωπο.
Όσο για τις ανεξάρτητες αρχές ανταγωνιστικότητας, σε καμία δημοκρατία, σε κανένα σύνταγμα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το κράτος.
Και αυτό πρέπει να γίνει βίωμα όλων των τάξεων.
Η σταύρωση δεν επιλέγει τον χαμουτζίκο πάντοτε. Ενίοτε, επιλέγει και αυτόν που την χειροκροτεί, προκειμένου να καταστεί σαφές, ότι δεν έχει προτιμήσεις όταν πρόκειται για την αποκατάσταση των συμφερόντων μιας ανώτερης αρχής.
Έπρεπε να κυβερνήσει η αριστερή τάξη και να επιβάλλει το μνημόνιο, για να εμπεδώσουμε ότι όλος ο κόσμος θίγεται, ανεξάρτητα από κομματικές πεποιθήσεις και να αρχίσουμε επιτέλους να αντιδρούμε…
