του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΩΜΑΙΟΥ*
Ένα χρόνο πριν τον άνοιγμα της Εσωτερικής Αγοράς, τον Φεβρουάριο 1992, θα γεννηθεί στο Μάαστριχτ το κοινό νόμισμα (Ευρώ). Δεν ήταν οικονομικά τα κριτήρια επιλογής του κοινού νομίσματος. Ηταν το «ασθενικό παιδί» του πολιτικού συμβιβασμού Γερμανίας και Γαλλίας.
Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου ήταν αναπόφευκτη η ενοποίηση της Γερμανίας, αλλά και δικαιολογημένες οι ανησυχίες για τον ρόλο στην Ευρώπη της ενισχυμένης Γερμανίας, με την ισχυρή οικονομία και το ισχυρό μάρκο…
Ο Φρανσουά Μιτεράν πίστευε ότι «δένοντας» τη Γερμανία στο κοινό νόμισμα και ακυρώνοντας το μάρκο θα περιόριζε τις δυνατότητες επικυριαρχίας της Γερμανίας στην Ευρώπη…
Δεν πρόλαβε να ζήσει την απόλυτη απελευθέρωση της Γερμανίας από τα «δεσμά» της ΟΝΕ με τον διάδοχο του Φρανσουά (μικρό) Ολάντ ανήμπορο να ανακόψει την κυριαρχία του Βερολίνου στη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής στην Ενωση, που είχε ως κύριο χαρακτηριστικό τη δημοσιονομική πειθαρχία στους κανόνες του Μάαστριχτ…
Το 1997 θα τροποποιηθεί η Συνθήκη του Μάαστριχτ και θα προκύψει το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Ηταν πρωτοβουλία της Γερμανίας με σκοπό να καταστήσει πλέον αυστηρούς τους κανόνες του Μάαστριχτ για το δημοσιονομικό έλλειμμα μέχρι 3% και το δημόσιο χρέος 60% του ΑΕΠ…
Για να καμφθεί η αντίδραση της Γαλλίας η Γερμανία δέχθηκε να προστεθεί στο Σύμφωνο Σταθερότητας και η Ανάπτυξη… Ηταν μια απάτη. Οι κανόνες για το έλλειμμα και το χρέος εφαρμόστηκαν με αυστηρότητα, πρόγραμμα ανάπτυξης με χρηματοδότηση δεν υπήρξε.
Αυτή η οικονομική αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης διεύρυνε σταδιακά τη δομική ασυμμετρία. Οι χώρες του Βορρά είχαν πρόσβαση σε μια μεγάλη και ασφαλή αγορά για την εξαγωγή των προϊόντων τους.
Από τη άλλη, οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, ενώ δεν είχαν πλέον τη δυνατότητα να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα με υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, υπέκυψαν στην άφθονη προσφορά χρήματος με χαμηλά επιτόκια και από παραγωγοί έγιναν καταναλωτές…
Το χάσμα Βορρά- Νότου θα διευρυνθεί με την Παγκοσμιοποίηση της οικονομίας μετά το 1995, με την κατάργηση των εμποδίων για την ελεύθερη διακίνηση προϊόντων και κεφαλαίων. Η Παγκοσμιοποίηση επέβαλε το φιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης και ανέδειξε την απόλυτη κυριαρχία των κεφαλαιαγορών. Οι συνέπειες δεν άργησαν να φανούν όχι μόνο σε μικρές χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, αλλά και σε μεγάλες όπως η Γαλλία και Ιταλία.
Η συνεχής μετεγκατάσταση ευρωπαϊκών βιομηχανιών στην Κίνα και σε άλλες χώρες της Ασίας, λόγω των φτηνών εργατικών και της αυξανόμενης ζήτησης, άφηνε πίσω υπανάπτυξη και στρατιές ανέργων.
Και η συνέχεια; Αμφισβήτηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αναβίωση του εθνικισμού, ενίσχυση των ακροδεξιών και αποσχιστικών κινημάτων.
Χωρίς να υποτιμώ τις επισημάνσεις, μετά το Brexit, για έλλειμμα Δημοκρατίας, για τη γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τις επιπτώσεις της πολιτικής λιτότητας , νομίζω ότι το βασικό πρόβλημα είναι η ανάπτυξη και η επανάκτηση έστω και ενός μέρους αυτής που έχει μεταφερθεί σε τρίτες χώρες…
Διότι μόνο με την ανάπτυξη, σε συνδυασμό με τον έλεγχο των χρηματαγορών, θα αμβλυνθούν οι ανισότητες και θα αποκατασταθεί η κοινωνική ισορροπία. Μόνο με την ταχεία και ισόρροπη ανάπτυξη θα αντιμετωπιστεί η αυξανόμενη ανεργία, θα αποκατασταθεί η κοινωνική Ευρώπη και θα ανακοπεί η πορεία προς την διεύρυνση της αμφισβήτησης και του εθνικισμού.
*Ο Γιώργος Ρωμαίος γεννήθηκε στην Κέρκυρα και κατοικεί στην Αθήνα από το 1952. Παράλληλα με τις σπουδές του στην Ανώτατη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ) άρχισε να δημοσιογραφεί στις τοπικές εφημερίδες της Κέρκυρας Εφημερίδα των Ειδήσεων και Ελευθερία. Από το 1958 μέχρι το 1981 εργάστηκε στην εφημερίδα Το Βήμα ως κοινοβουλευτικός και πολιτικός συντάκτης, Διευθυντής Σύνταξης και Διευθυντής στο Βήμα της Κυριακής. Το 1963, με πολύμηνη έρευνα, συνέβαλε στην αποκάλυψη των αυτουργών και συνεργών της δολοφονίας, στη Θεσσαλονίκη, του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη. Με επίσημα έγγραφα αποκάλυψε τη συγκρότηση και δραστηριότητα των παρακρατικών οργανώσεων. Δημοσιογραφικές αποστολές: Στην Κύπρο, σε όλες τις κρίσιμες περιόδους, πριν και μετά την τουρκική εισβολή, στο Ιράκ, στο Λίβανο, στη Σοβιετική Ενωση. Τελευταία η παρακολούθηση, ως απεσταλμένος των εφημερίδων ΒΗΜΑ και ΝΕΑ, του 17ου Συνεδρίου του Κ.Κ.Κίνας, το2007. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας φυλακίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και στον Κορυδαλλό για τη συμμετοχή του στην αντιστασιακή οργάνωση ΠΑΚ. Έχει διατελέσει: – Αντιπρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Αθηναϊκών Εφημερίδων (1976-1978). – Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ (1981-1984) – Πρόεδρος της πρώτης Διοικούσας Επιτροπής του Ιονίου Πανεπιστημίου (1984). Η πολιτική του σταδιοδρομία περιλαμβάνει δύο περιόδους: – τη θητεία του ως ευρωβουλευτή (1984-1993), κατά την οποία διετέλεσε αντιπρόεδρος της Σοσιαλιστικής Ομάδας (1985-1987) και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (1987-1993), – την υπουργική του διαδρομή (1993-1998): Υφυπουργός και Υπουργός Αναπληρωτής Εθνικής Οικονομίας, Υπουργός Αναπληρωτής Εξωτερικών και Υπουργός Δημοσίας Τάξης. Από το 2000 επανήλθε στη δημοσιογραφία ως αρθρογράφος στο Βήμα της Κυριακής. Συγγραφικό έργο: – Η Περιπέτεια του Κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα (1844-2009) τέσσερις τόμοι. – Η Ελλάδα των Δανείων και των Χρεοκοπιών (2012) με πρόλογο του Γιάννη Στουρνάρα. – Από τον ανήλικο Οθωνα στην καγκελάριο Μέρκελ-180 χρόνια οι Γερμανοί στην Ελλάδα (2012). – Η Ευρώπη και η Ελλάδα-Από την κρίση στην ελπίδα (2014). Κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Πατάκη Η βράβευση του από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Την Παρασκευή 16/01/2015 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.Κάρολος Παπούλιας απένειμε τιμητικές διακρίσεις σε 28 προσωπικότητες για την προσφορά τους στην επιστήμη, στα γράμματα,στον πολιτισμό,στην κοινωνία, στην οικονομία, στον αθλητισμό. Ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής απονεμήθηκε στους γνωστούς συγγραφείς Αλκη Ζέη και Πέτρο Μάρκαρη. Και σε δύο δημοσιογράφους – συγγραφείς, τον αιωνόβιο Λαρισαίο και καλό φίλο του από δεκαετίες Λάζαρο Αρσενίου και σε εκείνον. Ελπίζει οι επισκέπτες αυτής της σελίδας και οι φίλοι του στο Facebook να συμμερίζονται τη συγκίνηση του από αυτή την επιβράβευση της μακράς προσφοράς του στη σοβαρή δημοσιογραφία και τη συμβολή του στην ιστορική βιβλιογραφία.
