του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ*
Οι Άγγλοι, με το BREXIT, κατάφεραν ισχυρότατο, μάλλον θανάσιμο, πλήγμα στη γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη οδηγώντας την ίδια την ΕΕ είτε σε διάλυση είτε σε εκ βάθρων αναδιάρθρωση. Με αγωνία οι πιο υποψιασμένοι από τους 27 αναρωτιούνται αν η Ιταλία του Ρέντσι θα είναι μαζί τους όταν αρχίσουν να πέφτουν τα φθινοπωρινά φύλλα.
Η εξαγγελθείσα προ εικοσαετίας «Νέα Ευρώπη» (κατά τον πατέρα Μπους), η φιλοαμερικανική Ανατολική Ευρώπη, προορίζεται (από τις ΗΠΑ) αν όχι να αναλάβει τα ηνία πάντως να εξισορροπήσει την επιρροή του γαλλογερμανικού άξονα. Αυτή την αμερικανική στρατηγική αντιλαλούν στα δυτικοευρωπαϊκά πολιτικά σαλόνια οι δηλώσεις της Πολωνίδας πρωθυπουργού Μπεάτα Σίντλο ότι η παντοκρατορία των Γαλλο-Γερμανών τέλειωσε.
Το κεντρικό πολιτικό ζήτημα πίσω από το BREXIT είναι η στάση της ΕΕ απέναντι στη Ρωσία του Πούτιν. Οι ΗΠΑ θεωρούν ότι για τη μάχη κατά της Ρωσίας, οι Ανατολικοευρωπαίοι με επικεφαλής την Πολωνία είναι πολύ πιο έγκυροι και αποφασιστικοί από ότι το εξαρτώμενο από το ρωσικό πετρέλαιο Βερολίνο ή το μαλθακό Παρίσι. Οι κυβερνήσεις (και οι λαοί) της Ανατολικής Ευρώπης τυφλωμένοι, δίκαια ή άδικα, από αρρωστημένο πάθος εναντίον της Ρωσίας, αδιαφορούν για το ότι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή πυρός, ενδεχομένως πυρηνικού, σε περίπτωση σύγκρουσης. Ο καθένας όπως στρώσει.
Ας προσέξουμε την αλληλουχία: Οι ΗΠΑ μίλησαν πριν από είκοσι χρόνια για μια Νέα Ευρώπη, την Ανατολική, σε αντιπαράθεση με την παλιά, Δυτική Ευρώπη. Την ίδια γραμμή υπηρετούσαν από τότε οι Βρετανοί (ασχέτως κομμάτων) υποστηρίζοντας τη διεύρυνση της ΕΕ με ένταξη των ανατολικών χωρών και όχι την εμβάθυνση των σχέσεων των μελών της από τη Δυτική Ευρώπη. Οι Βρετανοί εκμεταλλεύτηκαν την ακόρεστη δίψα των Γερμανών για επέκταση προς Ανατολάς και τώρα τους πετσοκόβουν.
Στο ΒΡΕΧΙΤ, λοιπόν, ώθησαν μεν οι κακές έως άθλιες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες αλλά αυτές από μόνες τους δεν έχουν φέρει πλειοψηφικά νικηφόρα αποτελέσματα πουθενά στην Ευρώπη. Πχ στην Ισπανία η Δεξιά με τον Ραχόϊ κράτησε ανέπαφες τις δυνάμεις της, ανεξάρτητα από τους λόγους που οι Ποδέμος καθηλώθηκαν. (Παρένθεση: Την αριστερά θα όφειλε να απασχολήσει γιατί, παρά τα λεγόμενα, σε καθεστώτα με μακρόχρονη σκληρή δικτατορία (πχ Χιλή, Ισπανία)η διάδοχος κοινοβουλευτική Δεξιά πάει μια χαρά ενώ η διάλυση της ΕΣΣΔ θανάτωσε τα αριστερά κόμματα).
Στην ΕΕ βιάζονται να κλείσουν την πληγή για να μη διαλυθούν αλλά ο Κάμερον παίζει καθυστέρηση στριφογυρίζοντας το μαχαίρι στην πληγή. Η ΕΕ αποδυναμώνεται είτε με διάσπαση/διάλυση/ανασύνθεση εκ βάθρων είτε με αναδιάρθρωση σε μικρότερες, πιο συνεκτικές αλλά και πιο αδύναμες συνομαδώσεις των ευρωπαϊκών χωρών, ελεγχόμενες από τις ΗΠΑ. Η τρίτη λύση, να υποταχθεί πλήρως η Γερμανία (αυτονόητα και η Γαλλία του Ολάντ) στους αμερικανικούς σχεδιασμούς, ιδίως ως προς τη Ρωσία, είναι ανεδαφική. Οι ΗΠΑ δεν θα εμπιστευτούν έτσι κι αλλιώς το Βερολίνο.
Στη Βρετανία την πλειοψηφία εξασφάλισε Υψηλή παρέμβαση, συντονισμένη με τη λαϊκή βούληση. Έτσι ώστε, συμβολικά και πρακτικά το BREXIT εντάσσεται στην αντιγερμανική παράδοση της Βρετανίας όπως εκφράστηκε ηγετικά από το Παλάτι ήδη από τον Β΄ Μεγάλο Πόλεμο. Δεν πρόκειται για πληκτικό μάθημα Ιστορίας αλλά για δρώντα συμφέροντα όπου οι ναυτικές Δυνάμεις (Βρετανοί, Αμερικάνοι αλλά και Έλληνες…) συντάσσονται παγίως εναντίον των χερσαίων Δυνάμεων, υπό τη Γερμανία,-έτσι ώστε ο «φασίστας Μεταξάς» να ταχθεί με τους ιδεολογικά αντίπαλους Άγγλους, επιβεβαιώνοντας και αυτός ότι η ιδεολογία υποτάσσεται στα γεωπολιτικά συμφέροντα και όχι το αντίθετο. Η σχέση, αν υφίσταται, της πάλης των τάξεων με την εξωτερική πολιτική, χρειάζεται μελέτη…
Η ομαδοποίηση των ευρωπαϊκών χωρών ήταν, μεταπολεμικά, αναγκαία για να μπορούν, ηττημένοι και νικητές, άπαντες ρημαγμένοι, να διεκδικήσουν κάποιο, συμπληρωματικό, ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις. Όταν η κατάρρευση της ΕΣΣΔ έκανε αναπόφευκτη τη γερμανική ενοποίηση, η ΕΕ είχε επί πλέον στόχο να αποτρέψει τον γερμανικό έλεγχο στην Ήπειρο, απαντώντας στο ερώτημα: ευρωπαϊκή Γερμανία ή Γερμανική Ευρώπη. Έγινε το δεύτερο και η ιστορική αλαζονεία της Γερμανίας φέρνει την τρίτη αποτυχία του Βερολίνου να κυριαρχήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι ο τελευταίος μεγάλος πολιτικός της Γερμανίας ήταν ο Μπίσμαρκ, τέλη του 19ου αιώνα.
Το δημοψήφισμα είναι αμετάκλητο δηλώνει ο Κάμερον, ο ηττηθείς αλλά «ο -χωρίς- να –βιάζεται- να –παραιτηθεί» πρωθυπουργός, ο υποτίθεται μπάτλερ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, καρφώνει γερά το καρφί στο φέρετρο του Βερολίνου. Καλή η Παγκοσμιοποίηση αλλά αυτός την πατρίδα του, τη Βρετανική Αυτοκρατορία υπηρετεί, ακόμα και ως σκιά του εαυτού της. Και όσο καθυστερεί να θέσει προς συζήτηση το θέμα στους 27 τόσο αυτοί κάθονται στ’ αναμμένα κάρβουνα, με τον Ολάντ να καίγονται να μπατζάκια του από την επερχόμενη Λεπέν. Η Μέρκελ, με το μαχαίρι χωμένο στην πλάτη, ευγενεστάτη.
Η Γερμανία δεν μπορεί να γίνει Μεγάλη Δύναμη και να ασκήσει εξωτερική πολιτική πλανητικής εμβέλειας χωρίς Ένοπλες Δυνάμεις και χωρίς πηγές Ενέργειας. Τις ελάχιστες γερμανικές ΕΔ τις ελέγχουν οι ΗΠΑ μέσω ΝΑΤΟ και χωρίς την άδειά τους δεν μπορεί να υπάρξει πρόσβαση του Βερολίνου σε πηγές Ενέργειας πχ της Μ. Ανατολής. Η Γερμανία εφηύρε ως λύση την οικονομική συντριβή και την πολιτική υποδούλωση της Ελλάδας (και της Κύπρου) με στόχο τα ανεκμετάλλευτα ενεργειακά αποθέματα (Αιγαίο- Κρήτη κλπ). Σιγά που θα τους τα αφήσουν οι Αμερικάνοι.
Η άλλη λύση, ανατροπή συμμαχιών και συνεταιρισμός Βερολίνου-Μόσχας, θα οδηγούσε ακαριαία σε παγκόσμιο πόλεμο με πρωτοβουλία των ΗΠΑ. Ορισμένοι αναρωτιούνται αν ένας τέτοιος συνεταιρισμός θα ήταν το πρόσχημα ή η σφραγίδα σε μια ειλημμένη απόφαση καταστροφής.
