Πριν λίγες ημέρες η γερμανική εφημερίδα Die Welt δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «οι Έλληνες πέτυχαν να μας μισήσει όλη η Ευρώπη», με υπότιτλο «ένα κύμα μίσους για τη Γερμανία κατακλύζει την Ευρώπη», αναδεικνύοντας ως αιτία για την κατάσταση αυτή την Ελλάδα και την ανάμειξη της Γερμανίας στην ελληνική κρίση.
Του Γεωργίου Παπασίμου, δικηγόρου, Site: http://www.gpapasimos.gr, Twitter: @PapasimosG
Οι αναφορές «Το μίσος για την Γερμανία έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό τα όρια της Ελλάδας και έχει εξαπλωθεί και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες» και «τώρα πια όμως προωθείται η εικόνα του μισητού Γερμανού, ο οποίος δεν διστάζει να υποτάξει μικρά κράτη, ο οποίος αψηφά τις ειρηνευτικές συνθήκες με τον εθνικισμό του και γεμίζει ανυπεράσπιστες οικονομίες με τον στρατιωτικό του εξοπλισμό», είναι χαρακτηριστικές.
Οι αναφορές οδηγούν σε δύο κρίσιμα ερωτήματα. Εάν, κατ’ αρχάς, υπάρχει τόσο μεγάλη ευθύνη στη γερμανική πολιτική «ελίτ» γι’ αυτή την πολύ κακή εικόνα της Γερμανίας σε επίπεδο Ευρώπης και στη «σύνθλιψη» των ασθενέστερων χωρών, με χαρακτηριστική περίπτωση την Ελλάδα, που από το 2010 έως σήμερα αποτελεί «σάκο του μποξ». Επίσης, εάν για τη «βύθιση» της χώρας μας ευθύνεται πρωτίστως και αποκλειστικά η πολιτική του Βερολίνου και του διεθνούς κερδοσκοπικού παράγοντα ή υπάρχουν εξίσου σοβαρότατες και απαράγραπτες εθνικές ευθύνες του «συστήματος παρακμής», που συναποτελείται από την «κλεπτοκρατική οικονομική ολιγαρχία» και το πολιτικό προσωπικό – σύστημα, που μετατράπηκε σε «σάρκα εκ της σαρκός της».
Τα ερωτήματα αυτά είναι κρίσιμα και απηχούν ρεύματα και σκέψεις εντός της χώρας μας, στην οποία «ευδοκιμούν» και «πρωταγωνιστούν» αρκετοί, που ρέπουν στο να αποδίδουν τις κυρίαρχες ευθύνες στους ξένους, με συνέπεια να συνεχίζει να υπάρχει ένα πολιτικό εποικοδόμημα, χωρίς ουσιαστικό λαϊκό έλεγχο, χωρίς τιμωρία οποιασδήποτε μορφής και με κυρίαρχη αντίληψη αυτή του «λάφυρου» της πολιτικής εξουσίας.
Ως προς το πρώτο ερώτημα, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, τεράστιες οι ευθύνες της γερμανικής πολιτικοοικονομικής «ελίτ», που μέσω των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιδιώκει τους μακροπρόθεσμους στόχους της, που είναι η πρωτοκαθεδρία της στην Ευρώπη, αλλά και η χρησιμοποίηση της «κρίσης χρέους» ως τοκογλυφικό «εργαλείο» για την αποκόμιση τεράστιων ποσών.
Υπολογίζεται από έμπειρους αναλυτές, ότι η Γερμανία κέρδισε κατά την τελευταία επταετία, που η Ελλάδα μετατράπηκε σε διεθνές νεοφιλελεύθερο «πειραματόζωο», περίπου 80 δισ. ευρώ, που προέρχεται από τη μεταφορά χρημάτων των επενδυτών στα χαμηλού κινδύνου γερμανικά ομόλογα, λόγω της κρίσης της Ευρωζώνης. Τα κέρδη αυτά, μάλιστα, εμφανίζονται κάθε χρόνο στον γερμανικό προϋπολογισμό με τίτλο «διαφορά επιτοκίων», ανερχόμενα μεταξύ 10 – 17 δισ. ευρώ τον χρόνο!!!
Έτσι, η γερμανική πολιτικοοικονομική «ελίτ», μετά την «αναίμακτη» οικονομικά για την Γερμανία ένωσή της, η οποία, ουσιαστικά, χρηματοδοτήθηκε από το Ευρώ, εκμεταλλευόμενη την έλλειψη πολιτικής ολοκλήρωσης και δημοκρατικής εμβάθυνσης, που χαρακτηρίζει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, προχώρησε στον σχεδιασμό των «ανομολόγητων» μεγάλων στόχων της, να επεκτείνει την οικονομική και, εν συνεχεία, την πολιτική της κυριαρχία, σε όλη την Ευρώπη, μετατρέποντας την Ευρωπαϊκή Ένωση, από χώρο λειτουργίας ισότιμων κρατών, σε ιδιότυπα «προτεκτοράτα» του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού, την δε Ελλάδα, με τον μνημονιακό «οδοστρωτήρα», σε «αποικία χρέους».
Η πολιτική αυτή, που μετατρέπει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ένα ιδανικό «κέλυφος αυτοκρατορικής δομής», όπου τον ρόλο του «αυτοκράτορα» παίζει το ισχυρό γερμανικό κεφάλαιο, δημιουργεί ήδη τεράστια προβλήματα σε όλη την Ευρώπη, πέρα δηλαδή της χώρας μας, που οι συνέπειες του συνεχιζόμενου αέναου μνημονιακού «οδοστρωτήρα» είναι τρομακτικές για μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού.
Εξίσου όμως τεράστιες ευθύνες έχει για την κατάσταση αυτή το «σύστημα παρακμής», το οποίο, αφού «λεηλάτησε» τη χώρα σε όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, με τεράστια μεταφορά δημοσίου πλούτου στο εξωτερικό (υπολογίζονται τα εξαχθέντα κεφάλαια σε 600 δισ. ευρώ περίπου!!!), εδώ και επτά χρόνια της μνημονιακής «λαίλαπας» έχει παραδώσει τμήματα της εθνικής κυριαρχίας στους διεθνείς κερδοσκόπους και στο Βερολίνο, με μοναδικό σκοπό τη διατήρηση των προνομίων του και της ατιμωρησίας.
Η τραγωδία για την Ελλάδα είναι ότι η ενεργοποίηση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού και η διόγκωση των ελπίδων μέσα από το «φαντασιακό» του βερμπαλιστικού αντιμνημονιακού πολιτικού λόγου, του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πρωτίστως, έχει έως τώρα «συντριβεί» μέσα στο τέλμα και στο αδιέξοδο, που δημιουργεί η μνημονιακή μετάλλαξη της σημερινής κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ.
