του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΓΚΡΙΩΤΗ*
Η κυβέρνηση, με το προσχέδιο του προϋπολογισμού, που κατέθεσε, αποκαλύπτει τον πολιτικό της σχεδιασμό και τους δυο στόχους της, για τους επόμενους μήνες.
Γνωρίζει καλά, όσες αυταπάτες και αν επανέκτησε, μετά την καθολική ήττα της στρατηγικής της, πέρσι το Καλοκαίρι, ότι περιθώρια ουσιαστικής ανάκαμψης της οικονομίας, που να δικαιολογούν, την παρουσία της στην εξουσία, δεν υπάρχουν, πολύ περισσότερο δεν διαμορφώνει, με τις επιλογές της.
Γιαυτό έχει επιλέξει την στρατηγική, που στηρίζεται, σε δυο άξονες :
-Οι προηγούμενοι, ήταν χειρότεροι και διεφθαρμένοι.
-Την λογιστική διαχείριση των δημοσιονομικών και κοινωνικών μεγεθών, για να δημιουργεί την ελπίδα, ότι τα δύσκολα πέρασαν.
Ο πρώτος άξονας, ακυρώθηκε σε μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερα, από τον τρόπο που χειρίζεται, το υπαρκτό πρόβλημα της διαπλοκής. Το καλύτερο, που έχει να ελπίζει είναι, αυτό που ήδη λένε οι πολίτες: Όλοι είναι ίδιοι.
Ο δεύτερος, αποτυπώνεται στο προσχέδιο του προϋπολογισμού, που κατέθεσε την Δεύτερα 3 Οκτώβρη, στην βουλή.
Προσχέδιο προϋπολογισμού, τεχνητής ελπίδας και αφελούς αισιοδοξίας.
Όλα στηρίζονται, σε έναν αστήρικτο ισχυρισμό, ότι το 2017 η Ελληνική οικονομία θα αναπτυχτεί κατά 2,7% του ΑΕΠ, όταν μάλιστα ο στόχος του συμφωνημένου προγράμματος, είναι, για αύξηση του ΑΕΠ, κάτω του 2%.
Επιλέγει αυθαίρετα, αυτό τον αριθμό, γιατί έτσι μόνο μπορεί να δικαιολογήσει τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος, που έχει συμφωνήσει με τους εταίρους και δανειστές, για να έχει επιχειρήματα στο αίτημα της, για την ρύθμιση του χρέους, μέχρι το τέλος του 2016.
Επιδιώκει, πρωτίστως αυτόν τον στόχο, για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους, φορτώνοντάς τον, με υπερβολικά και ατεκμηρίωτα, άμεσα και θεαματικά αποτελέσματα, στην οικονομία και την απασχόληση.
Τον ανεβάζει πολύ ψηλά, ενώ έχει υπογράψει δυο φορές, ότι η ουσιαστική συζήτηση για το χρέος, όπως πρόσφατα επιβεβαίωσαν με δημόσιες δηλώσεις τους, τόσο ο Γιάννης Δραγασάκης, όσο και ο Γιώργος Σταθάκης θα ξεκινήσει μετά το τέλος του προγράμματος που υπέγραψαν πέρσι το καλοκαίρι, δηλαδή μετά το 2018 και δεν χρειάζεται να αναφερθώ στις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις, αυτών, που θα μας χαρίσουν τα δάνεια.
Ειδικότερα, όσες λογιστικές αλχημείες και να κάνουν, στην σύνταξη του προσχέδιου του προϋπολογισμού, δεν θα πείσουν τους θεσμούς και μπορεί να χρειαστεί, στο τέλος του χρόνου, λίγο πριν την ψήφιση του, να τον αλλάξουν.
Το ανέφικτο του στόχου, για ανάπτυξη 2,7% το 2017 , μπορούμε να το καταλάβουμε αμέσως, αν κάνουμε μερικές απλές σκέψεις, όπως:
-Για να έχουμε ανάπτυξη 2,7%, μεσοσταθμικά το 2017, πρέπει να κλείσει το τελευταίο τρίμηνο του, με ανάπτυξη, τουλάχιστον 4%, αφού θα μπούμε σε αυτό, όπως δείχνουν τα επίσημα στοιχειά, με ύφεση.
Πιο αναλυτικά, με 2,6 δις ευρώ, περισσότερους συνολικά φόρους και 1 περίπου δις ευρώ αθροιστικά μειώσεις συντάξεων και επιδομάτων, δηλαδή, με απόσυρση από την αγορά περίπου 3,6 δις ευρώ, πως θα έχουμε αύξηση της κατανάλωσης, του βασικού εργαλείου ανάπτυξης, ακόμη, της οικονομίας μας;
Μάλιστα οι πόροι αυτοί αφαιρούνται από τα μεσαία και χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα, που είναι αυτά που καταναλώνουν όλο το εισόδημα τους, πλέον και μάλιστα, σε προιόντα και υπηρεσίες, που παράγονται και προσφέρονται στην χώρα μας.
Αρκούν τα περίπου 500 εκ. ευρώ, περισσότερα, του προσχεδίου προϋπολογισμού, από πέρσι, για το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης και τα 250 εκ. ευρώ περισσότερα του ΠΔΕ, για να ανατρέψουν την μείωση της κατανάλωσης και να δημιουργήσουν μάλιστα ανάπτυξη 2,7 %;
Εξαγωγές και τουρισμός, μετά την μείωση και την στασιμότητα αντίστοιχα, που είχαν φέτος, δεν προβλέπεται καμιά θεαματική αναστροφή το 2017, όταν μάλιστα, θα έχουμε και την αύξηση των φόρων, που έχουν ήδη ψηφιστεί, το νέο έτος.
Όσο και αν, η πρόσκαιρη δημιουργική λογιστική να βοηθήσει, όσο και αν, οι αυταπάτες μας μεταφέρουν σε άλλο Σύμπαν, όπου δεν ισχύουν οι φυσικοί νόμοι, όπως της βαρύτητας, είναι βέβαιο, ότι το αυτόματο ελατήριο, που επικαλέστηκε ο Πρωθυπουργός στην ΔΕΘ, δεν πρόκειται να τον εκτινάξει στα ύψη, της μεγάλης αισιοδοξίας του.
Όλα αυτά φαίνονται, πολύ καλά για να είναι αληθινά.
Είναι παράδοξα, αποκαλύπτουν όμως την στρατηγική του Πρωθυπουργού, μέχρι το τέλος του χρόνου.
Ο Πρωθυπουργός δημιουργεί τεχνητή αισιοδοξία, για εσωτερική κατανάλωση και προεκλογική αντιπαράθεση.
Το δίλλημα του πλέον, είναι, παραμονή στην εξουσία περιμένοντας την μεγάλη ανάπτυξη και δικαίωση, με ποιο πιθανή όμως εξέλιξη την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, ή εκλογές, μέχρι τις γιορτές, για να ποντάρει στην ακυβερνησία και την δεξιά παρένθεση.
Όποια και να είναι η επιλογή, η χώρα θα σέρνεται και θα υποχωρεί.
Δυστυχώς, ούτε η Αξιωματική Αντιπολίτευση, ούτε και τα άλλα κόμματα παρουσίασαν στην ΔΕΘ, αξιόπιστες προτάσεις, παρότι απέφυγαν τον διαγωνισμό αισιοδοξίας του Πρωθυπουργού.
Κανένα κόμμα και σήμερα, δεν παρουσιάζει την πραγματικότητα και τον δύσκολο δρόμο, που έχουμε μπροστά μας.
Ούτε καν καλλιεργούν, παρότι στα λόγια όλα τα κόμματα την επικαλούνται, με πρώτη την κυβέρνηση, την πιο βασική προϋπόθεση, για να πάμε μπροστά. Την ηρεμία, την συνεννόηση, την πολιτική σταθερότητα και τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις στο κράτος, την οικονομία, στα ΜΜΕ και στο πολιτικό σύστημα.
* Ο Γιάννης Μαγκριώτης είναι πρώην Υπουργός και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ
