της ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ ΜΠΛΕΤΑ*
Και οι πολιτικές πιρουέτες του συστήματος δεν έχουν τελειωμό…
Προετοιμάζοντας την Χίλαρυ Κλίντον να αναλάβει τη προεδρία των ΗΠΑ , τα διεθνή lobbies επιδόθηκαν σε φοβερή κωλοτούμπα όταν δεν τους έβγαιναν τα κουκιά για την εκλογή της.
Έβαλαν πλώρη για την αφομοίωση του έτερου υποψήφιου. Έβγαλαν το σκάνδαλο της Χίλαρυ με τα μαιλς, λίγες μέρες πριν τις εκλογές ξανά στη δημοσιότητα, την δίκασαν την αθώωσαν (να βγάλει και αυτή κάτι από την προεκλογική καμπάνια), συνθηκολόγησαν μαζί της να οπισθοχωρήσει.
Ταυτόχρονα επισημοποιούσαν την κάτω από το τραπέζι συμφωνία τους με τον Ντόναλντ Τραμπ να ακολουθήσει τις ίδιες πολιτικές χάραξης διακυβέρνησης της χώρας, προκειμένου να του χαρίσουν τον προεδρικό θώκο.
Τι έγινε ουσιαστικά;
Έπαιξαν με δύο υποψήφιους για την ίδια θέση. Κορώνα κερδίζουν δηλαδή και γράμματα πάλι κερδίζουν δηλαδή. Γιατί πολύ απλά ο Ντόναλντ Τραμπ είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Ποιος βγήκε ο χαμένος ;
Μα φυσικά ο αμερικάνικος λαός, ο οποίος είδε την δυσαρέσκεια του να εκτονώνεται στο πρόσωπο του Τραμπ και πίστεψε ότι έκανε την μεγάλη ανατροπή.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΕΠΙΤΕΛΕΣΘΗΚΕ…
Σε μια χώρα κουρασμένη από πολέμους στο εξωτερικό, προκειμένου να παίξει τον προστάτη άλλων χωρών και να υφαρπάξει την περιουσία τους, από την κρίση και την ανεργία στο εσωτερικό, που έχει πλήξει ειδικά την μεσαία τάξη, καθώς η παραγωγή και μεταποίηση των αμερικάνικων πολυεθνικών έχει μεταφερθεί σε άλλες χώρες με χαμηλό εργατικό κόστος, ο μέσος αμερικάνος πίστεψε ότι θα δηλώσει την αντίσταση του.
Και σαφώς ευθύνονται η παγκοσμιοποίηση, η χωρίς ρύθμιση διεθνοποίηση του εμπορίου, η μεταφορά των βιομηχανιών στον τρίτο κόσμο, η ανεργία και η φτωχοποίηση που επιφέρουν όλα αυτά στον αμερικάνικο λαό.
Τον πρόλαβε όμως το σύστημα το οποίο είχε προβλέψει και για την εναλλακτική πρόταση. Τον φανάτισε στο διπολισμό για να εξουδετερώσει άλλες δημοκρατικές δυνάμεις να μπουν στο παιχνίδι και τέλος του μοίρασε το αποτέλεσμα λες και ήταν δική του απόφαση.
Την επόμενη μέρα προκάλεσε εξεγέρσεις για να δηλώσει την απόλυτη δύναμη του και να θυμίσει στο ατίθασο παιδί του, τον Τραμπ, που είχε επιδοθεί σε ένα παιχνίδι επικίνδυνων συμμαχιών με πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, ότι στηρίζεται στις εσωτερικές ισορροπίες που αυτό θα του εξασφαλίσει. Δηλαδή ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί, αν ξεχάσει ποιος είναι ο πραγματικός αρχηγός…
Έτσι το σύστημα διακυβέρνησης της Αμερικής –εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία- θα συνεχίσει να βρίσκεται ευθυγραμμισμένο στην ίδια πορεία και θα αποφευχθεί η εφαρμογή ακραίων πολιτικών.
Αποτέλεσμα θα είναι, πολλές υποσχέσεις από τη προεκλογική ρητορεία του Τραμπ να ξεχαστούν στο συρτάρι.
Ο επιτυχημένος επιχειρηματίας λοιπόν, ο τολμηρός, ο «τσαμπουκάς», που δίνει σάρκα και οστά σ’ αυτό το καπιταλιστικό παραμύθι του αμερικάνικου ονείρου, αποδείχθηκε ότι ήταν ιδανικότερος υποψήφιος στα μάτια ενός κόσμου θυμωμένου και το σύστημα πολύ απλά αντικατέστησε την μεν με τον δε , τραβώντας την από τον εκλογικό αγώνα την κατάλληλη στιγμή. Και δεν είναι τυχαίο ότι το παιχνίδι παίχτηκε σε επίπεδο εκλεκτόρων , για να θυμίζει ανά πάσα στιγμή στον Τραμπ τα όρια του…
(Ο πρόεδρος των ΗΠΑ εκλέγεται έμμεσα από τον λαό μέσω των εκλεκτόρων: συνολικά είναι 538 και κατανέμονται στις αμερικανικές πολιτείες ανάλογα με τις έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων, αλλά και βάσει της απογραφής του 2010.)
Πολιτικοί στόχοι λοιπόν του τύπου, ότι θα τερματίσει τη διαπραγμάτευση για τη σύναψη της εμπορικής συμφωνίας, της γνωστής ΤTIP, που επιτρέπει την πλήρη απορρύθμιση της αγοράς προκειμένου για την μεγαλύτερη κερδοφορία των πολυεθνικών, τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου του ΝΑΤΟ κτλ, δεν θα έχουν καμία τύχη.
Είναι παρήγορο και ανακουφιστικό βέβαια, από την μια πλευρά να βλέπει κανείς τους λαούς να εξεγείρονται , παρά την εξαπάτησή τους από το σύστημα, γιατί σε κάνει να πιστεύεις ότι κάπου θα οδηγήσει, καθώς αποδεικνύεται μεταδοτικό και βάζει τις βάσεις για ιδεολογικό επαναπροσδιορισμό με βάση τις αξίες που υπηρετούν τον άνθρωπο συνολικά στον κόσμο.
Είναι όμως και πολύ απογοητευτικό να διαπιστώνεις πόσες εφεδρείες διαθέτει το σύστημα ή αποκτά στην πορεία , όπως ακριβώς συνέβηκε και στην Ελλάδα μετά το ΟΧΙ…
*Η Παναγιώτα Μπλέτα γεννήθηκε στην Λακωνία ενώ μεγάλωσε στο Χαλάνδρι. Σπούδασε στη Νέα Υόρκη: ΜΒΑ – Μεταπτυχιακός τίτλος στη Διοίκηση και Οργάνωση Επιχειρήσεων, New York Institute of Technology BSc Marketing-Management – Πτυχίο στην Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων και Marketing, City University of New York Δραστηριοποιήθηκε έντονα στο χώρο της Τοπικής αυτοδιοίκησης όπου και διακρίθηκε: Αντιδήμαρχος Χαλανδρίου – Πρόεδρος των Δημοτικών Επιχειρήσεων Πολιτισμού και Ανάπτυξης στο Δήμο Χαλανδρίου, Δημιουργία πρώτου Δημοτικού Κ.Ε.Π. στην Ελλάδα –Κ.Ε.Π. Χαλανδρίου Υποψήφια Νομάρχης-Nομός Λακωνίας -Επικεφαλής Νομαρχιακής Παράταξης – Δημιουργία πρότυπου Newsletter, που αφορούσε τα Ευρωπαϊκά προγράμματα σε σχέση με την Περιφέρεια και συνέβαλλε ουσιαστικά στην απορρόφησή τους. Συνεργάστηκε επαγγελματικά με μεγάλους ελληνικούς και ξένους επιχειρηματικούς ομίλους, που δραστηριοποιούνται στο χώρο των call centers, έρευνας, επικοινωνίας, εκπαίδευσης, καθώς και εστίασης αναλαμβάνοντας υψηλές διοικητικές θέσεις: Σχεδίασε και υλοποίησε projects με σημαντικά ωφέλιμη αξία για το Ελληνικό κοινό –Γραμμή Ενημέρωσης σεισμόπληκτων 0800-18000, Γραμμή Εξυπηρέτησης Πολιτών 1464 κτλ Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την αρθρογραφία και τη συγγραφή. Έχουν εκδοθεί: το πολιτικό βιβλίο «ΟΙ ΠΕΝΗΝΤΑ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ», το οικονομικό δοκίμιο «ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ» και τρεις ποιητικές της συλλογές «ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ», «UNFUCK THE WORLD» (έχει εκδοθεί και στα αγγλικά) και «ΓΥΜΝΕΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ».
