του ΧΑΡΗ ΤΣΙΟΚΑ*
Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι… «αγωνίες» τέως και νυν αξιωματούχων της πολιτικής και οικονομικής ζωής προκειμένου να εκδηλώνουν ένα… «αζιμούθιο» παρουσίας μπροστά στην κοινωνική ρευστότητα που προβάλλουν εντεταλμένα η όχι δημοσκοπικά ευρήματα.
Το reunion έγινε το στίγμα υποδήλωσης παρουσίας με την περίπου μετάφραση…”εδώ είμαστε και μεις”…
Τελικά ποιο είναι το θέμα… «what the matter?» που λένε και…σύγχρονοι…
Το σκηνικό περίπου στήνεται ως εξής:
Ο Τσιπρας εγκαλείται για το γεγονός ότι η κυβερνητική του πολιτική δεν αξιοποίησε , η δεν δημιούργησε με αντίστοιχες πολιτικές και συμμαχίες , ρωγμές σε μια πολιτική που κατά τεκμήριον υπηρετεί ο Σοιμπλε με ένα συνασπισμό νεοφιλελεύθερων οικονομικών, πολιτικών και κερδοσκοπικών δυνάμεων!
Δηλαδή εγκαλείται γιατί η πολιτική του- με αντίστοιχες ευρωπαϊκές και εσωτερικές ελληνικές προοδευτικές συμμαχίες- δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των δυνάμεων της πραγματικής παραγωγής,της εργασίας και της επιστήμης , προκείμενου να αλλάξει με δίκαιους όρους τον επιμερισμό των κινδύνων και των ευκαιριών στο σχέδιο εξόδου από την κρίση!
Το οξύμωρο όμως αυτής της διατεταγμένης επικοινωνιακής προπαγάνδας έχει τις εξής αντιφάσεις!
Εγκαλείται ο Τσιπρας για “πειθάρχηση” στην νεοφιλελεύθερη πολιτική που συντονίζει Σόιμπλε αλλά την ίδια ώρα “προμοτάρουν” ως εναλλακτική δημοσκοπική επιλογή τον κατ εξοχήν εγχώριο εκφραστή αυτής της πολιτικής που είναι ο κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ!
Παρουσιάζεται ως δημοσκοπικό εύρημα η ύπαρξη αναποφάσιστου “κοινωνικού χώρου”-αρα και εκλογικού – στο πεδίο του δημοκρατικού σοσιαλισμού ,αλλά παρ όλα αυτά προβάλλεται στο πολιτικό εποικοδόμημα ως “κινητικότητα πολιτικής συμπαράταξης ,δηλαδή μετασχηματισμού & συγκρότησης” της κοινωνικής αγωνίας των αναποφάσιστων , σε πολιτικά σχήματα ανοιχτά στον κυβερνητισμό με τον νεοφιλελευθερισμό!
Είτε με συμμετοχή είτε με ανοχή!
Πρόκειται στην ουσία για εγχειρήματα που παραπέμπουν σε προτάσεις -η πολιτικής δικαίωσης-, συνεργασίας δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας με τα νεοφιλελεύθερα σχήματα της Ελλάδας και της Ευρώπης! Σχήματα που με τις εφαρμοσμένες πολιτικές διχάζουν την Ελλάδα και τη Ευρώπη σε άνισες ταχύτητες.
Μεγάλη απόδειξη είναι η θεωρία που πλασάρουν ,περί “εθνικής συνεννόησης ,” και διμέτωπων.
Μάχονται δηλαδή για τη στρατηγική ήττα όχι της πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού η των κυβερνητικών πολιτικών που τον υπηρετούν , αλλά σε βάρος της οικοδόμησης μιας προοδευτικής προγραμματικής συμμαχίας , που θα επιμένει ότι μπορεί να υπάρχει ένα σχέδιο εξόδου που θα επιμερίζει δίκαια επιπτώσεις και ευκαιρίες!Δηλαδή θα στηρίζει τις δυνάμεις της παράγωγης , της εργασίας , της επιστήμης και της νεολαίας! Αλλά όταν συμβαίνει αυτό πως μπορεί να αυτοπροσδιορίζονται ως δυνάμεις του κέντρου ,της αριστεράς, και πολύ πολύ περισσότερο να αυτοπροσδιορίζονται στο χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Επιπλέον αν το εύηχο λεκτικό σχήμα περί “εθνικής συνεννόησης” αφορά και την εμπλοκή δυνάμεών που δίχασαν οικονομία ,πολίτες και χώρα ,δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού -όπως και επί κυβέρνησης Σαμαρά-, τότε από την πίσω πόρτα δεν σημαίνει κ Μητσοτάκης,ΝΔ; Άλλα σ αυτή την περίπτωση γιατί χρειάζονται οι πατημασιές της αρκούδας αφού μπορεί κανείς να την επιλέξει…ευθέως θυσιάζοντας κοινωνία και οικονομία στην αχαλίνωτη κερδοσκοπία.
Ένα όμως από τα προηγούμενα προκύπτει ως βεβαιότητα: πως για όσους υπηρετούν αυτή τη στρατηγική , έχουν τον φόβο ότι ο στόχος της αυτοδυναμίας του νεοφιλελευθερισμού δεν πιάνεται μόνο από ΝΔ και χρειάζονται “παρακολουθήματα”υποστήριξης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής! ‘Αναχώματα’ στην επιδίωξη μιας προοδευτικής συμμαχίας δυνάμεων που- κατά τη γνώμη μου – θα ήθελε η κοινωνική ,παραγωγική και προοδευτική πλειοψηφία.
Ο προοδευτικός δρόμος , είναι αυτός που στις αστοχίες της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής αντιτάσσει την προσπάθειά για την συγκρότηση μιας πολιτικής και κοινωνίας με προγραμματικές συνεργασίας των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού,της αριστεράς και της οικολογίας!
Άλλωστε αυτό συμβαίνει πλέον στη Ευρώπη ,Αυτά δείχνουν οι Σάντερς,Γκόμπι,….!Το δείχνουν οι διεργασίες σε Ισπανία,Πορτογαλία,Γαλλία, Αμερική κτλ
Οι συγκολλήσεις λοιπόν αξιωματούχων χωρίς αλλαγή περιεχόμενου μιας πολιτικής- που θυμίζω ηττήθηκε τρεις φορές -ποιο από τα δυο λοιπόν σενάρια δείχνει να εξυπηρετεί;
Εμπλοκή πάση θυσία σε κυβέρνηση η μετασχηματισμός της κοινωνικής ανάγκης σε μια Προοδευτική προγραμματική συμμαχία;
Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το ερώτημα που περίτεχνα επιδιώκεται να παραχαραχτεί προκείμενου δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού να “γυρίσουν” από την πίσω πόρτα στη διακυβέρνηση της Χώρας..
Και η απάντηση είναι και κοινωνική και πολιτική.
Το ερώτημα είναι θα υπάρξει ανταπόκριση προκειμένου να να μην υπάρξει η ολέθρια γονιμοποίηση της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας με τον νεοφιλελευθερισμό και πάλι στη χώρα;
Σε μια στιγμή μάλιστα που αυτό δείχνει να μη το αντέχουν ούτε οι Γερμανοί του SPD πολύ περισσότερο η νεολαία του!
Ο Χάρης Τσιόκας είναι τ. βουλευτής και τ. Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου ΠΕΚΑ
