του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΣΙΜΟΥ*
Έχοντας εκπνεύσει ένας ακόμα σκληρός μνημονιακός χρόνος, το 2016, και εισερχόμενοι σε ένα εξίσου σκληρό και αδυσώπητο 2017, επιβάλλεται μια εκ τον ένδον ανασκόπηση για την κατάσταση της χώρας και του ελληνισμού.
Η Ελλάδα μετά από επτά χρόνια μνημονιακής καταστροφικής αποικιοκρατικής πολιτικής, έχει εισέλθει αντικειμενικά σε ένα κρίσιμο στάδιο, που μπορεί να είναι το τελευταίο στάδιο της κατάρρευσης της σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτισμικό και πολιτικό επίπεδο. Περισσότερο από ποτέ διαφαίνεται καθαρά, ότι η μετατροπή της σε «αποικία χρέους» των δανειστών της, πέρα από τα κοινωνικά και οικονομικά ερείπια που σωρεύονται καθημερινά, ελλοχεύει ο κίνδυνος και για εδαφικό της «ακρωτηριασμό».
Οι προσπάθειες της σημερινής κυβέρνησης να εμφανιστούν στοιχεία αισιοδοξίας για το παρόν και το μέλλον της χώρας, αποτελούν αντικειμενικά επικοινωνιακά φληναφήματα, αφού η πραγματικότητα είναι οδυνηρή για μεγάλο τμήμα του λαού, το δε αδιέξοδο κυριαρχεί παντού με χαμένη πλέον την ελπίδα σε ποσοστά άνω των 80%, σύμφωνα με τα τελευταία δημοσκοπικά ευρήματα.
Αποτελεί άλλωστε παγκόσμια οικονομική πρωτοτυπία και απαύγασμα να αναμένει κανείς πορεία ανάπτυξης της χώρας για το 2017, με ρυθμό 2,7 % (!!!), τη στιγμή που έχει σχεδόν καταστραφεί ο παραγωγικός ιστός της και επιβάλλονται τεράστιοι νέοι φόροι, που αγγίζουν τα 3 δις το χρόνο επιπλέον, καθώς και καινούργιες επιβαρύνσεις στο ασφαλιστικό, κυρίως σε βάρος των ελεύθερων επαγγελματιών, αγροτών, μικρομεσαίων επιχειρηματιών.
Παράλληλα, ενώ γιγαντώνεται η φορολογική επέλαση και διαλύεται οτιδήποτε παραγωγικό υπάρχει στον ιδιωτικό τομέα, για μια ακόμα φορά στον προϋπολογισμό, μειώνονται οι δημόσιες δαπάνες για επενδύσεις με συνέπεια τη γιγάντωση του παραγωγικού, οικονομικού και κοινωνικού αδιεξόδου.
Τα πάντα εξαϋλώνονται υπέρ της αποπληρωμής των δανειστών αλλά και της διατήρησης των προνομίων ενός τμήματος της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας καθώς και ενός τμήματος του πολιτικού προσωπικού , το οποίο όπως έδειξαν και τα πρόσφατα «πόθεν έσχες» εμφανίζει δυσανάλογα υψηλά εισοδήματα και στοιχεία υψηλού πλούτου εν σχέσει με την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Το αδιέξοδο και το πρόβλημα της Ελλάδος είναι τεράστιο και τριπλό.
Από τη μια μεριά, είναι εγκλωβισμένη και δεμένη χειροπόδαρα μέσω του αγγλικού δικαίου, που έχει επιβληθεί για το δημόσιο χρέος, απέναντι στους δανειστές και κυρίως το Βερολίνο, που μακροπρόθεσμα επιδιώκουν την παγίωση της μετατροπής της σε «αποικία χρέους» και τον ελληνικό λαό λεηλατημένο, εξαθλιωμένο και ανίκανο να αμυνθεί απέναντι στις δυνάμεις που ωθούν την χώρα στην εξαφάνιση, στη σημερινή εποχή των έντονων και ρευστών γεωπολιτικών ανακατατάξεων.
Από την άλλη, ο συνδυασμός της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας στο εσωτερικό της χώρας, χωρίς εθνική συνείδηση και στόχους, πλην του ατομικού πλουτισμού, και του πολιτικού προσωπικού της μεταπολίτευσης, η εικόνα και η δράση του οποίου ολοκληρώθηκε με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, το οποίο στις σημερινές συνθήκες εμφανίζεται κατώτερο των περιστάσεων, αποπνέοντας την αίσθηση του γαντζώματος στην εξουσία και της λαφυραγώγησης του κράτους χωρίς κανόνες και αρχές.
Πρόκειται για ιστορική τραγωδία, που όπως δείχνουν τα πράγματα θα γιγαντωθεί στο χρόνο που εισερχόμαστε, αφού η μεν σημερινή κυβέρνηση, που μέσα από έναν ιδιότυπο «επαναστατικό βερμπαλισμό» την προηγούμενη περίοδο έδωσε ελπίδες στο λαό για έξοδο της χώρας από την μνημονιακή γάγγραινα, σήμερα παραπαίει πολιτικά, ιδεολογικά αλλά και διαχειριστικά (η επιστολή- δήλωση μετάνοιας Τσακαλώτου αποτελεί «μνημείο» σύγχρονου ραγιαδισμού) η δε αντιπολίτευση (κοινοβουλευτική) μείζονα και ελάσσονα, εμφανίζει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σημάδια πλήρους πολιτικής κατάπτωσης και μετριότητας.
Παράλληλα, οι πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται εκτός Βουλής αδυνατούν να δώσουν ένα καθαρό πολιτικό στίγμα, ελπίδα και όραμα στον ελληνικό λαό, τόσο γιατί είναι αποκλεισμένες από το δημόσιο διάλογο όσο και γιατί οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις υπονόμευσαν την προηγούμενη περίοδο κάθε σοβαρή συζήτηση και διάλογο για διερεύνηση εναλλακτικής λύσεως για τη χώρα.
Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσει κάποιος ότι οι συνθήκες στο διεθνές περιβάλλον χειροτερεύουν καθημερινά και ολόκληρος ο πλανήτης βρίσκεται σε κρίση, λόγω και του «φθινοπώρου» της αμερικανικής ηγεμονίας, τότε είναι βέβαιο, ότι το 2017 για τη χώρα μας προδιαγράφεται σκοτεινό και σκληρό.
Προβλέπεται, δηλαδή να είναι το έτος των λυγμών για τον ευρύτερο Ελληνισμό, αρχής γενομένης με μια τυχόν καταστροφική «επίλυση» του Κυπριακού.
Θα μπορούσε όμως, να αποτελέσει την απαρχή της ανάτασης, εάν συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι η χώρα έχει εισέλθει στο τελευταίο στάδιο της κατάρρευσης και υπάρξει ενεργοποίηση των αντανακλαστικών άμυνας απέναντι στην καταστροφή, με τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού υποκειμένου.
Όπως αναφέρει ο C.Rogers, «όταν ένα ολόκληρο έθνος συνειδητοποιεί ότι ευρίσκεται αντιμέτωπο με το τεράστιο πρόβλημα της υπανάπτυξης στη γεωργία, στη βιομηχανική παραγωγή και στην επιστημονική εξέλιξη, κινδυνεύοντας να καταρρεύσει, ακολουθούν σημαντικές αλλαγές στο εσωτερικό του, σε εντυπωσιακό βαθμό».
Αυτό πρέπει να είναι η ευχή και η επιδίωξη όλων σε αυτή την κρίσιμη χρονιά που διανύουμε.
*Ο Γιώργος Παπασίμος είναι δικηγόρος
Twitter: @PapasimosG
http://www.gpapasimos.gr
