του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΣΙΜΟΥ*
Οι «θανατηφόρες» λεπτομέρειες της πώλησης των 14 αεροδρομίων στη, γερμανικών κρατικών συμφερόντων, Fraport, με την τελευταία να δανείζεται ένα δισ. ευρώ για την εξαγορά τους, με την ALPHA BANK να της δανείζει περίπου 300 εκατομμύρια ευρώ (με χρήματα, ουσιαστικά, του ελληνικού Δημοσίου, καθώς η τράπεζα έχει, έως τώρα, ανακεφαλαιοποιηθεί τρεις φορές), επαναφέρουν στο προσκήνιο τους μηχανισμούς «αποικιοποίησης» της χώρας.
Είναι, πραγματικά, εντυπωσιακό και δεν απαντάται συχνά σε στοιχειωδώς σοβαρές χώρες, την ώρα που οι τράπεζες έχουν επιβαρύνει άμεσα το δημόσιο χρέος με το ποσό των 43 δισ. και εκκρεμούν άλλα 90 δισ., για εγγυήσεις που έχει δώσει το ελληνικό Δημόσιο, μεγάλο μέρος του «τιμήματος» της εξαγοράς των αεροδρομίων να δίδεται από Τράπεζα, που έχει κεφαλαιοποιηθεί με χρήματα του ελληνικού λαού.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση είναι καταστροφική για τη χώρα μας και από κάθε άλλη πλευρά, αφού το μοναδικό επιχείρημα υπέρ των θιασωτών της είναι ο απαραίτητος εκσυγχρονισμός των αεροδρομίων, που, αποδεδειγμένα, είναι σήμερα κερδοφόρα. Ο εκσυγχρονισμός, όμως, αυτός θα μπορούσε να γίνει από το ελληνικό Δημόσιο, με κεφάλαια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, όπως έπραξε ήδη η Fraport, που εξασφάλισε 280 περίπου εκατομμύρια ευρώ για τον εκσυγχρονισμό τους !
Πέραν της μεγάλης στρατηγικής σημασίας ορισμένων εξ αυτών των αεροδρομίων για την ίδια την ασφάλεια της χώρας, από αντικειμενικούς υπολογισμούς προκύπτει ότι ουδέν όφελος σχεδόν επί των οικονομικών δεδομένων θα προσφέρει στο ελληνικό Δημόσιο η ιδιωτικοποίηση αυτή. Ακόμα κι αν παραμείνουν τα κέρδη των αεροδρομίων στα σημερινά επίπεδα, που είναι περίπου 150 εκατομμύρια τον χρόνο, στα 40 χρόνια της παραχώρησης, θα απέφεραν στο Δημόσιο 7,5 δισ. ευρώ περίπου, έναντι του ποσού των 8 δισ., που υπολογίζεται ότι θα εισπράξει το Δημόσιο από το «τίμημα», στο οποίο, όπως προαναφέρθηκε, συμμετέχει με δανεισμό ελληνική τράπεζα και το ενοίκιο, που θα καταβάλλει.
Είναι βέβαιο, όμως, ότι το Δημόσιο θα μπορούσε να αυξήσει σημαντικά τα έσοδά του, εάν προχωρούσε σε λειτουργικό εκσυγχρονισμό αυτών των αεροδρομίων, αφού ορισμένα εξ αυτών, όπως της Σαντορίνης, της Κέρκυρας, της Ρόδου, της Κω κ.λπ., αποτελούν τουριστικά «φιλέτα» παγκοσμίων προδιαγραφών.
Όμως, πέραν της οικονομικής διάστασης ως προς τα έσοδα, υπάρχουν κρίσιμα «μελανά σημεία» της σύμβασης παραχώρησης, που καταδεικνύουν το υψηλό επίπεδο «αποικιοποίησης» της Ελλάδος, με ευθύνη του πολιτικού προσωπικού εξουσίας και της «θλιβερής» οικονομικής «παρασιτικής» ολιγαρχίας της, όπως: Η επιδότηση για τα ζημιογόνα αεροδρόμια, που βρίσκονται σε μικρότερα και μακρινά νησιά, δεν θα βαρύνει την Fraport, όπως είχε, αρχικά τουλάχιστον, αναγγελθεί, αλλά το ελληνικό Δημόσιο.
Τεχνικός σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο παραχωρεί τυπικά τα αεροδρόμια, έχει ορισθεί η εταιρία Lufthansa Consulting Ltd, η οποία είναι επίσης κρατική γερμανική εταιρία και άρα πρόδηλα έχουμε με σύγκρουση συμφερόντων, που μόνο σε τριτοκοσμικές αποικίες μπορεί να συναντήσει κάποιος. Το ελληνικό Δημόσιο, επίσης, ανέλαβε την καταβολή των αποζημιώσεων για τις καταγγελίες εταιριών, που στεγάζονται σήμερα στα αεροδρόμια, καθώς και την αποζημίωση των εργαζομένων που θα απολύσει η γερμανική εταιρία.
Τέλος, το ελληνικό Δημόσιο ανέλαβε την κάλυψη των μελετών των περιβαλλοντικών όρων για την επέκταση των αεροδρομίων, καθώς και το κόστος καθυστέρησης, σε περίπτωση ανεύρεσης αρχαιολογικών θησαυρών.
Πρόκειται, αναμφισβήτητα, για μία τραγελαφική ιδιωτικοποίηση σε βάρος των πραγματικών συμφερόντων της Ελλάδος, με «έντονο άρωμα αποικιοκρατικών ρυθμίσεων», η οποία, μάλιστα, καταχρηστικά ονομάζεται «ιδιωτικοποίηση», αφού, επί της ουσίας, η Fraport ανήκει στο ευρύτερο γερμανικό Δημόσιο.
Η συγκεκριμένη σύμβαση (που δεν αποτελεί, δυστυχώς, εξαίρεση) «φωτογραφίζει», με ευκρινή τρόπο, τους μηχανισμούς «αποικιοποίησης» της Ελλάδος στη σύγχρονη μνημονιακή της κηδεμονία, που έχουν αρχή, μέση και τέλος. Δηλαδή, βίαιη εσωτερική υποτίμηση, υπερχρέωση των κρατικών εταιριών (βλέπε ΔΕΗ), κατάρρευση των κρατικών δομών μετά από επτά χρόνια αποτυχημένων μνημονιακών πολιτικών και, στο τέλος, εξαγορά ή παραχώρηση εθνικού πλούτου, «αντί πινακίου φακής», σε ιδιώτες εκπροσώπους των δανειστών ή ακόμα απευθείας και στο γερμανικό Δημόσιο, όπως εν προκειμένω, σ τη Fraport.
*Ο Γιώργος Παπασίμος είναι δικηγόρος
Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG
