Επείγουσα έκκληση δημοσιεύει η Διεθνής Αμνηστία αναφορικά με τους πάνω από 1.200 πρόσφυγες που διαμένουν στους τρεις καταυλισμούς του Ελληνικού, στην Αθήνα.Ζητεί από τις αρχές να κλείσουν οι χώροι και οι άνθρωποι να μεταφερθούν σε εναλλακτικούς τόπους στέγασης, καθότι οι συνθήκες διαβίωσης κρίνονται «απαράδεκτες», θέτοντας σε κίνδυνο ιδιαίτερα τις γυναίκες και τα κορίτσια
.Η πλειονότητα των ατόμων που ζουν στους καταυλισμούς, κατάγεται από το Αφγανιστάν και κοιμούνται σε σκηνές για περισσότερο από ένα χρόνο, σε συνθήκες πολύ κακής υγιεινής, με ανεπαρκή αριθμό τουαλετών και ντους και περιορισμένη ιδιωτικότητα, σύμφωνα με την οργάνωση.
Οι διαμένοντες εκεί παραπονιούνται για αρουραίους και κατσαρίδες. Οι ανθρωπιστικοί φορείς που δραστηριοποιούνται στους καταυλισμούς, αναφέρουν σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας, όπως κατάθλιψη, άγχος και απόπειρες αυτοκτονίας, τα οποία επιδεινώνονται από τις συνθήκες στον καταυλισμό.
«Όλοι χάνουν τα λογικά τους στο Ελληνικό», δήλωσε μια γυναίκα πρόσφυγας στη Διεθνή Αμνηστία τον Μάρτιο.
Πολλές γυναίκες περιέγραψαν στη Διεθνή Αμνηστία ότι ζουν με το διαρκή φόβο μην τους επιτεθούν στις σκηνές τους, στις τουαλέτες ή στα ντους και κάποιες δήλωσαν, ότι δεν θέλουν να βγαίνουν έξω από τις σκηνές τους -ούτε για τις βασικές τους ανάγκες- για να αποφύγουν αυτού του είδους την παρενόχληση:
«Οι κόρες μας δεν μπορούν να περπατήσουν, ανύπαντροι άνδρες τις παρενοχλούν».
Η οργάνωση συστήνει να προηγηθούν διαβουλεύσεις με τους διαμένοντες, σχετικά με την μετακίνησή τους.
Οι δομές θα πρέπει να βρίσκονται είτε στην Αθήνα είτε σε περιοχές με εύκολη πρόσβαση στην πόλη, τονίζει η Αμνηστία. «Έτσι, οι διαμένοντες στο Ελληνικό θα εξακολουθήσουν να λαμβάνουν υποστήριξη από τα δίκτυα, που έχουν δημιουργήσει κατά τη διάρκεια της διαμονής τους εκεί, που συμπεριλαμβάνουν ιατρική θεραπεία και ψυχολογική στήριξη».
Σύμφωνα με αναφορές των μέσων ενημέρωσης, οι ελληνικές αρχές σκοπεύουν να κλείσουν τους καταυλισμούς, αλλά οι διαμένοντες εκεί αναφέρουν, πως δεν τους έχει δοθεί καμία πληροφόρηση για το χρονοδιάγραμμα ενός κλεισίματος, ούτε έχουν διαβουλευθεί με τις αρχές για εναλλακτικούς χώρους.
Κάποιες γυναίκες στον καταυλισμό αναφέρουν πως τις επιβαρύνει ψυχολογικά η αβεβαιότητα και ο φόβος της άμεσης εκκένωσης. Μια γυναίκα είπε στη Διεθνή Αμνηστία: «Κάθε μέρα αγχώνομαι όλο και περισσότερο. Φοβάμαι να βγω από τη σκηνή μου (…) Ακούω πως θα μας μετακινήσουν αλλά δεν ξέρω τι θα απογίνουμε».
