του ΝΙΚΟΥ ΙΓΓΛΕΣΗ*
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση τσακώνονται πάνω στις στάχτες της Ελλάδας ποιος μπορεί να κάνει καλύτερη πρόβλεψη των πυρκαγιών ή ποιος μπορεί να επιτύχει καλύτερα συντονισμό πυρόσβεσης. Για την ουσία του προβλήματος, δηλαδή για τα πυροσβεστικά μέσα, ιδιαίτερα τα εναέρια, κανένας δε λέει κουβέντα.
Η χώρα μας διαθέτει, τυπικά, 18 αεροσκάφη Canadair, από αυτά τα 11 είναι CL-215 ηλικίας περίπου 40 ετών και τα 7 είναι CL-415 νεότερης ηλικίας περίπου 15 ετών. Από το σύνολο αυτό στις τελευταίες πυρκαγιές, του Αυγούστου, μπορούσαν να επιχειρήσουν μόνο 6 αεροσκάφη. Τα υπόλοιπα βρίσκονταν σε συντήρηση ή μακροχρόνια επισκευή.
Γιατί κανείς από τους πολιτικούς που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια δε σκέφτηκε να αγοράσουμε π.χ. 40 έως 50 Canadair, ώστε να «βομβαρδίζουμε» ανελέητα και συνεχώς κάθε μέτωπο πυρκαγιάς; Σημειώνουμε ότι κάθε ρίψη ενός Canadair είναι 6 τόνοι νερού.
Εναλλακτικά και συμπληρωματικά θα μπορούσαμε να είχαμε αγοράσει και μια δεκάδα του μεγαλύτερου αμφίβιου πυροσβεστικού, του ρωσικού Be-200 που ρίχνει διπλάσια ποσότητα νερού από ένα Canadair, δηλαδή, 12 τόνους νερού.
Επίσης απαραίτητη θα ήταν η προμήθεια και 2 έως 3 από τα θηριώδη ρωσικά Ιλιούσιν-76 που δεν είναι αμφίβια (εφοδιάζονται σε αεροδρόμιο) αλλά σε κάθε έξοδό τους ρίχνουν 40 τόνους νερού και μπορούν να επιχειρούν ανεξάρτητα της έντασης των ανέμων και κατά τη διάρκεια της νύκτας, οπότε αναζωπυρώνονται οι μεγάλες πυρκαγιές. Το θηριώδες αυτό αεροσκάφος μπορεί να επιχειρεί σε ύψος μόλις 50 μέτρων από το έδαφος.
Τέλος, ο εναέριος στόλος πυρόσβεσης θα έπρεπε να ενισχυθεί με π.χ. 20 ελικόπτερα EricssonS-64E κάθε ένα από τα οποία μεταφέρει 10 τόνους νερό και είναι πολύ χρήσιμα σε στοχευμένες ρίψεις.
Είναι βέβαιο ότι μ’ ένα τέτοιο ή παραπλήσιο δυναμικό καμιά πυρκαγιά σε βλάστηση – δάσος ή καλλιέργειες – δε θα διαρκούσε περισσότερο από μια ώρα. Η οικονομική και οικολογική καταστροφή θα είχε αποφευχθεί.
Ακούω ήδη τους πολιτικούς να κραυγάζουν γεμάτοι αγανάκτηση:
- «Χρειάζονται πολλά λεφτά για τόσα αεροπλάνα, πού θα τα βρούμε;»
και - «Όλα αυτά τα αεροσκάφη και οι πιλότοι τους θα «κάθονται» 8 μήνες το χρόνο και θα δουλεύουν μόνο 4;»
Ναι, χρειάζονται λεφτά που τα έχουμε (πρωτογενές πλεόνασμα) αλλά τα δίνουμε στον κύριο Μάριο Ντράγκι, στον κύριο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε και την κυρία Κριστίν Λαγκάρντ. Μόνο τον περασμένο Ιούλιο τους πληρώσαμε περίπου 7 δις. ευρώ. Με τα λεφτά αυτά θα μπορούσαμε να προμηθευτούμε όλα τα εναέρια μέσα που περιγράψαμε προηγουμένως. Όμως οι δωσίλογοι πολιτικοί προτιμούν να γίνει η Ελλάδα «στάχτη και μπούλμπερη» παρά να δυσαρεστήσουν τους δανειστές.
Ναι, όλο αυτό το δυναμικό θα «κάθεται» τους χειμερινούς μήνες για να σώζει κάθε καλοκαίρι τη χώρα. Όπως ακριβώς διατηρούμε στρατό, κανόνια, τάνκς, πυραύλους κλπ. μήπως απαιτηθεί σε δέκα, είκοσι ή πενήντα χρόνια να υπερασπιστούμε την εδαφική ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας μας. Για τον ίδιο λόγο που χρηματοδοτούμε τις ένοπλες δυνάμεις πρέπει να χρηματοδοτούμε τα διαθέσιμα μέσα. πυρόσβεσης
Ας σταματήσει επιτέλους η απάτη και η σπέκουλα των δωσιλόγων πάνω στις στάχτες της Ελλάδας!
*Ο Νίκος Ιγγλέσης είναι δημοσιογράφος, μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ). Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Διαμορφώνει την αρχική κοινωνική συνείδησή του από τη γαλλική κουλτούρα του πατέρα του και τις ιστορικές διηγήσεις της μητέρας του για τις χαμένες πατρίδες του Πόντου και της Μ. Ασίας. Από μαθητής γυμνασίου ενδιαφέρεται για τα κοινά, συμμετέχει στις διαδηλώσεις που γίνονται στην Αθήνα, αρχές δεκαετίας του ’60, για το Κυπριακό και αργότερα για τα Ιουλιανά το 1965, οργανώνεται πολιτικά στην ΕΔΗΝ, νεολαία της τότε Ένωσης Κέντρου. Κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας της 21ης Απριλίου φεύγει στη Γαλλία, όπου σπουδάζει Οικονομικές Επιστήμες και έρχεται σε επαφή με τα ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα της εποχής στον απόηχο του Μάη του ’68. Μετά την πτώση της Δικτατορίας εντάσσεται στο ΠΑΣΟΚ της εθνικής ανεξαρτησίας – λαϊκής κυριαρχίας και κοινωνικής απελευθέρωσης, από το οποίο θα αποστασιοποιηθεί σύντομα λόγω της έλλειψης δημοκρατικών διαδικασιών στο εσωτερικό του Κινήματος. Αργότερα επαναπροσεγγίζει πολιτικά το ΠΑΣΟΚ, αλλά θα αποχωρήσει οριστικά όταν σ’ αυτό θα κυριαρχήσουν οι λεγόμενοι εκσυγχρονιστές υπό τον Κ. Σημίτη. Σπουδάζει στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας και αρχίζει να εργάζεται ως συντάκτης στο Έψιλον, μηνιαίο περιοδικό για θέματα ΕΟΚ, που εξέδιδε η εφημερίδα Ελευθεροτυπία. Αργότερα θα εργαστεί ως οικονομικός συντάκτης στην τηλεόραση της ΕΤ-1, ως υπεύθυνος του οικονομικού ρεπορτάζ και στη συνέχεια ως αρχισυντάκτης του Γραφείου Ρεπορτάζ. Για μια περίοδο διετέλεσε Διευθυντής του Δ’ Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (ΕΡΤ). Επίσης για ένα διάστημα υπήρξε υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου του Υπουργείου Οικονομικών. Σπουδάζει στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας και αρχίζει να εργάζεται ως συντάκτης στο “Έψιλον”, μηνιαίο περιοδικό για θέματα ΕΟΚ, που εξέδιδε η εφημερίδα “Ελευθεροτυπία”. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με θέματα κρατικού προϋπολογισμού, δημοσιονομικής πολιτικής, δημόσιου χρέους και φορολογικής πολιτικής. Άρθρα του για την πρόσφατη οικονομική κρίση και τις πολιτικές των Μνημονίων δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά “Επίκαιρα”, “Crash” και στην εφημερίδα “Παρόν της Κυριακής”
