Πλήρη ανατροπή στην υπόθεση της πώλησης του Αστέρα Βουλιαγμένης φέρνει έγγραφο της Διεύθυνσης Δασών Πειραιά, που χαρακτηρίζει την περιοχή του πολυτελούς ξενοδοχειακού συγκροτήματος, έκτασης 440 στρεμμάτων, «δημόσιο δάσος». Στο έγγραφο-φωτιά της Διεύθυνσης Δασών, το οποίο εκδόθηκε στις 24 Ιουνίου 2015 προς το Εθνικό Κτηματολόγιο, επισημαίνεται πως η περιοχή όχι μόνο είναι δασική, αλλά ανήκει αποκλειστικά στο Δημόσιο και όχι σε κάποιον κρατικό φορέα ή τράπεζα. Ο χαρακτηρισμός της περιοχής αυτής ως «δημόσιου δάσους» σημαίνει ότι μπορούν να διατηρηθούν τα εκεί υπάρχοντα κτίσματα και οι εγκαταστάσεις, δηλαδή τα ξενοδοχεία, η πισίνα και οι διαμορφώσεις στις παραλίες, αλλά δεν μπορεί να κατασκευαστεί τίποτα νέο.
Το δεδομένο αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα επενδυτικά σχέδια του τουρκοαραβικού ομίλου Dogus, ο οποίος σκοπεύει να χτίσει και άλλα κτίρια στην έκταση, ενώ ήδη υλοποιεί τον επενδυτικό προγραμματισμό του ξεκινώντας από το προσωπικό του «Αστέρα», προσφέροντάς του εθελουσία έξοδο.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως για την κυβέρνηση, που, όπως φαίνεται, γνώριζε την κατάσταση, είναι η προσπάθεια που πρέπει να κάνει για να αποχαρακτηρίσει την περιοχή, για την οποία δεν θα μπορούν να εκδοθούν νέες οικοδομικές άδειες. Και αυτό πρέπει να σημειωθεί καθώς οι δασικές εκτάσεις που είναι πραγματικά δάση, όπως για παράδειγμα αυτές του κατάφυτου Αστέρα, προστατεύονται και από το Σύνταγμα. Επιπλέον, αφού η περιοχή είναι δασική, είναι και εκτός σχεδίου πόλεως!
Για το θέμα αυτό ο πρόεδρος της Ομάδας Κοινωνικής Εγρήγορσης, Β. Αναστασόπουλος, που από την πρώτη στιγμή είχε ενστάσεις σχετικά με την κυριότητα της γης, κάνοντας και σχετικές προσφυγές στη Δικαιοσύνη, μίλησε στην «Ε» και αφού χαρακτήρισε «διάτρητη» τη συμφωνία παραχώρησης του Αστέρα στον επενδυτικό όμιλο δήλωσε: «Οπως προκύπτει από το έγγραφο-ντοκουμέντο της Διεύθυνσης Δασών Πειραιά, έχει υποβληθεί από 24/6/2015 … στο Εθνικό Κτηματολόγιο δήλωση ιδιοκτησίας για την εν λόγω έκταση, για δημόσιο δάσος, 436,20 στρεμμάτων, το οποίο ανήκει, κατά πλήρη κυριότητα, στο ελληνικό κράτος και μάλιστα σε εκτός σχεδίου περιοχή. Αρμόδιο δε για την προστασία του είναι, σύμφωνα με τον νόμο, το Δασαρχείο Πειραιά, το οποίο έπρεπε να έχει ήδη παρέμβει και να έχει εφαρμόσει τις αυστηρές διατάξεις που προβλέπονται από την κείμενη δασική νομοθεσία. Η εξέλιξη αυτή επιβεβαιώνει, πανηγυρικά, τις καταγγελίες της ΟΚΕ, η οποία από το 2013 έχει καταθέσει δύο μηνυτήριες αναφορές γι’ αυτό το θέμα, όπου με κατηγορηματικό τρόπο είχε αποκαλύψει πως η επίμαχη έκταση του Αστέρα είναι δημόσιο δάσος, που βρίσκεται, παρά τις διάφορες αλχημείες, εκτός σχεδίου πόλεως. Παρά ταύτα, και οι δύο αυτές μηνυτήριες αναφορές μας τέθηκαν στο αρχείο από τους αρμόδιους εισαγγελείς, χωρίς το αιτιολογικό να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα».
«Τώρα λοιπόν που έχουν αλλάξει τα δεδομένα, αυτές οι μηνύσεις -συνεχίζει ο κ. Αναστασόπουλος- πρέπει να ανασυρθούν από το αρχείο. Παράλληλα, υποστηρίζουμε με κάθε δυνατό τρόπο την αίτηση ακύρωσης που πρόκειται να υποβάλουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας κάτοικοι της περιοχής και μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου Βούλας-Βάρης-Βουλιαγμένης».
Τέλος, πρέπει να τονιστεί ότι το πρόβλημα για το ιδιοκτησιακό καθεστώς και τον δασικό χαρακτήρα της περιοχής του Αστέρα ξεκινά πριν από δύο αιώνες, με πρωταγωνίστρια την Εκκλησία. Σύμφωνα με τον πρώην, λόγω συνταξιοδότησης, γενικό διευθυντή Δασών Πειραιά, Ελ. Φραγκιουδάκη, η έκταση του Αστέρα μαζί με άλλα 5.500 στρέμματα στη Βουλιαγμένη δηλώθηκαν ληξιπρόθεσμα από τη Μονή Πετράκη ως εκκλησιαστική περιουσία το 1929, όταν ξεκίνησε να δημιουργείται ο Οργανισμός Διαχείρισης Εκκλησιαστικής Περιουσίας. Η οικειοποίηση της έκτασης από την πλευρά της μονής έγινε με μια απλή δήλωση. Ωστόσο, η έκταση αυτή έπρεπε να έχει δηλωθεί ως εκκλησιαστική περιουσία, όπως πολλές άλλες, μέχρι τον Νοέμβριο του 1837, όταν το νεοσυσταθέν ελληνικό κράτος αγόρασε την εκκλησιαστική περιουσία.
Οπως υποστηρίζει ο κ. Φραγκιαδάκης, όταν το 1960 η περιοχή πέρασε στον ΕΟΤ, δεν ζητήθηκε να γίνουν οι απαραίτητοι έλεγχοι από την πλευρά του υπουργείου Γεωργίας, καθώς η συμφωνία κλείστηκε μεταξύ ΕΟΤ και ΟΔΕΠ.
ΠΗΓΗ : Γιώργος Μανουσακάκης “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του ΤΥΠΟΥ”
