Μέχρι σήμερα στο δημόσιο διάλογο περί των οικονομικών της κρίσης αυτά που απασχολούσαν τους ομιλούντες ήταν κυρίως το βιώσιμο χρέος, η βιώσιμη ανάπτυξη, οι αποκρατικοποιήσεις, οι επενδύσεις, η ρευστότητα στην οικονομία και οι κεφαλαιακοί έλεγχοι (capital controls).
Χρήσιμα όλα αυτά, ποτέ όμως δεν ασχοληθήκαμε εκτενώς με το βασικό κύτταρο του οικονομικού οικοσυστήματος και του περιβάλλοντος που καλείται να δράσει: Την επιχείρηση και επιχειρηματικό περιβάλλον.
Δεν συζητήσαμε ποτέ για βιώσιμη επιχειρηματικότητα και βιώσιμο επιχειρηματικό περιβάλλον.
Επιχειρηματικότητα που θα μπορεί να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της διεθνούς ζήτησης, θα παράγει προϊόντα και υπηρεσίες τα οποία θα είναι διεθνώς εμπορεύσιμα και ανταγωνιστικά.
Επιχειρηματικότητα ευκαιρίας και όχι ανάγκης, όπως συχνά συμβαίνει στις μέρες μας. Αυτά τα ρυθμίζει η αγορά, θα μπορούσαμε να δεχθούμε. Όμως, το βιώσιμο επιχειρηματικό περιβάλλον, τις συνθήκες μέσα στις οποίες καλείται να λειτουργήσει μια επιχείρηση και να παράξει θετικά αποτελέσματα για την ίδια και την κοινωνία (κάλυψη αναγκών και δημιουργία θέσεων εργασίας σε μια περίοδο πολύ υψηλής ανεργίας) πώς καθορίζεται;
Η αναγκαιότητα για τη δημιουργία συνθηκών τέτοιων που θα κάνουν το περιβάλλον βιώσιμο είναι επιβεβλημένη. Ενδεικτικά αναφέρω κάποιες από τις ενέργειες που πρέπει να συζητηθούν εκτενώς, αλλά και να ακολουθήσουν δράσεις:
• Βελτίωση (χαμηλότεροι φορολογικοί συντελεστές) και σταθεροποίηση του φορολογικού πλαισίου.
• Ασφαλιστικές εισφορές προσαρμοσμένες σε πραγματικά δεδομένα και τις δυνατότητες των επιχειρήσεων και οχι στις συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις του κράτους.
• Δεν μπορούν οι εισφορές προς τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης να μην λογίζονται ως έξοδο.
• Καθιέρωση ακατάσχετου επαγγελματικού-επιχειρηματικού λογαριασμού.
• Σταθερό διοικητικό πλαίσιο που θα έχει στόχο την εξυπηρέτηση των πολιτών και των επιχειρήσεων και όχι την δημιουργία εισοδημάτων για το ίδιο.
• Απλοποίηση της πρόσβασης ιδιαίτερα των μικρομεσαίων, σε πληροφόρηση, επενδυτικά και χρηματοδοτικά προγράμματα.
• Στο κυριότερο όμως ζητούμενο που είναι η ρευστότητα, ο παραδοσιακός και μόνος πυλώνας χρηματοδότησης μέχρι σήμερα, το τραπεζικό σύστημα δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος.
Εναλλακτικές μορφές χρηματοδότησης θα πρέπει να αναζητούν οι επιχειρήσεις. Οι χρηματοδοτικές ανάγκες και τα επενδυτικά πλάνα των επιχειρήσεων θα πρέπει να αρχίσουν να καλύπτονται και από τους τρεις πυλώνες χρηματοδότησης, τον τραπεζικό δανεισμό, την έκδοση εταιρικών ομολόγων και την κεφαλαιακή ενίσχυση (μέσω της έκδοσης νέων μετοχών). Για τις μικρότερες επιχειρήσεις μια λύση θα ήταν η Εναλλακτική αγορά του Χρηματιστηρίου Αθηνών.
Για όλα αυτά όμως ικανή και αναγκαία συνθήκη η ύπαρξη ενός ελκυστικού και βιώσιμου περιβάλλοντος.
* Ο Γιάννης Χριστόπουλος είναι οικονομολόγος, πρόεδρος της SOLIDUS Χρηματιστηριακής και υποψήφιος στις εκλογές του ΕΒΕΑ στο Τμήμα Υπηρεσιών.
Το άρθρο δημοσιεύεται στο www.euro2day.gr
