του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΟΥΧΟΥ*
Οι κρισιμότατες διεθνείς διεργασίες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε πλήρη εξέλιξη γύρω από το “Νέο Ανατολικό Ζήτημα” επιβεβαιώνουν πλέον με τον πιο απόλυτο τρόπο τη διαχρονική αλήθεια: εκείνο που μετράει πάνω απ’ όλα για την Ελλάδα και την Κύπρο είναι η σχέση τους με τη Δύση.
Η Τουρκία έχει εισέλθει πια στην τελική φάση πριν από τη σύγκρουση – όχι μόνον με εμάς, αλλά, εξίσου, με το σύνολο της Δύσης: αυτό υπήρξε η τριμερής στην Αγκυρα με τη Ρωσία και το Ιράν, αυτό είναι η επίθεση στο Αφρίν, αυτό είναι η ακατάπαυστη ένταση με το Ισραήλ, αυτό είναι η συνεχής αποδυνάμωση της βάσης του Ιντσιρλίκ, αυτό είναι η σώρρευση ισχυρότατων διεθνών αεροναυτικών δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο, αυτό είναι η συνεχής ένταση της Τουρκίας με το Ισραήλ, αλλά και τη Γαλλία και άλλες ευρωπαικές δυνάμει.
Ολα αυτά ήδη συμβαίνουν και επιτείνονται, σε έναν δρόμο που δεν έχει πια επιστροφή.
Αυτό είναι και η απόπειρα πλήρους ανατίναξης της πολυεθνούς Συνθήκης της Λωζάννης, η οποία υπήρξε και αυτή που ρύθμισε πολλά ανοιχτά ζητήματα του Ανατολικού Ζητήματος πέραν των όσων αφορούν την Ελλάδα: η προσπάθεια της Τουρκίας να καταστεί εκ νέου Αυτοκρατορία σε κάθετη ρήξη με τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις. Και επιτέλους, η Δύση το κατάλαβε.
Δυστυχώς, στο παρελθόν ο ελληνισμός δεν κατανόησε επαρκώς αυτή την ισορροπία και την έθεσε ο ίδιος πολλές φορές σε αμφισβήτηση προκαλώντας μόνος του τα μύρια όσα δεινά. Η ελληνική αντιδυτική πολιτική υπήρξε η πραγματική αιτία για όλες τις εθνικές ήττες: το 1897, το 1922, το 1974.
Το ακριβώς αντίθετο συνέβη όταν υπήρξε πλήρης ταύτιση των συμφερόντων του ελληνισμού με τις ναυτικές δυνάμεις πάνω στο δόγμα που ξεκινά με τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, κορυφώνεται με τους Βαλκανικούς Πολέμους και τη Μικρασιατική Εκστρατεία [την πρώτη φάση της, πριν την τρέλα που έπιασε τη μετανοεμβριανή Ελλάδα να πάει να πάρει την Αγκυρα ενάντια στα σχέδια των συμμάχων νικητών του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου] και ολοκληρώνεται με την προσάρτηση των Δωδεκανήσων μετά τον Δεύτερο.
Οποτε η Ελλάδα ταυτίστηκε με τη Δύση βγήκε ισχυρότερη, ενώ όποτε συγκρούστηκε μαζί της ή, εξίσου, δεν ήξερε που πατάει και που βρίσκεται, υπέστη εθνικές καταστροφές. Σήμερ, η Ελλάδα και η Κύπρος ανακτούν επιτέλους το χαμένο γεωπολιτικό τους έδαφος. Βοηθούν αποφασιστικά βέβαια τα κοιτάσματα, αλλά περισσότερο βοηθούν τρεις παράμετροι: ότι τώρα η Τουρκία βρίσκεται, ευτυχώς, σε πλήρη αντιδυτική έξαρση, ότι η Δύση δεν κλείνει πλέον τα μάτια και βλέπει αυτή την πολιτική που γίνεται επιθετικά όλο και πιο αντιδυτική, και, φυσικά, ότι η Ελλάδα και η Κύπρος δεν κάνουν πάλι τα ίδια λάθη.
Μέγα ευτύχημα είναι ότι σε αυτή την κατεύθυνση συμπορεύονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Δεν είναι λίγο. Αντιθέτως, είναι κεφαλαιώδες.
Η γεωπολιτική ένταξη των δύο κρατών του ελληνισμού είναι το σημαντικότερο κεφάλαιό μας και δεν πρέπει να αμφισβητηθεί ποτέ ξανά και για κανένα λόγο. Αυτή τη στιγμή όλες μας οι προσπάθειες πρέπει να συγκεντρωθούν στην παγίωση της νέας αυτής εθνικής θέσης του ελληνισμού στην πρώτη γραμμή της Δύσης σε όσο μεγαλύτερο βάθος και έκταση μπορεί να γίνει σε ένα ευρύ μεταβαλλόμενο αυτή την ώρα αναθεωρητικό πεδίο το οποίο θυμίζει, περισσότερο από ποτέ, το Ανατολικό Ζήτημα, το οποίο όχι απλώς έχει ανοίξει ξανά αλλά, πλέον, οδεύει ταχύτατα στην τελική φάση του.
Οι εξελίξεις είναι μπροστά μας. Πρέπει να τις κατανοήσουμε και να παγιώσουμε εμπράκτως τη θέση μας ως ακρίτες του δυτικού κόσμου, των αξιών και των συμφερόντων του που αποτελούν και την πραγματική ασπίδα της δικής μας κυριαρχίας έναντι ενός κράτους που θέλει και πιστεύει ότι μπορεί να ανατρέψει τα πάντα.
Εχουμε και πάλι, μετά από πολύ καιρό, ρόλο λόγο και μέλλον σε εκείνα που έρχονται. Με μία προϋπόθεση: να είμαστε αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας και τον ευρύτερο ρόλο μας ως πρώτη γραμμή της Δύσης στην επερχόμενη μείζονα περιφερειακή αναδιάταξη. Εκεί θα κριθούν όλα.
*Ο Γιώργος Μαλούχος είναι δημοσιογράφος
Το άρθρο δημοσιεύεται στο www.in.gr
