του Δημήτρη Ρηγόπουλου*
Όλοι είμαστε χαρούμενοι με τη δρομολόγηση του έργου του Ελληνικού – ή σχεδόν όλοι, τέλος πάντων. Ωστόσο, αυτό που δεν έχουμε αντιληφθεί πλήρως είναι ότι η επένδυση της Lamda θα δώσει νόημα (και υπόσταση) στο ανέκδοτο (ή στον ευφημισμό, εάν προτιμάτε) της «Αθηναϊκής Ριβιέρας». Γιατί, σε ποιον σοβαρό άνθρωπο ή επισκέπτη της χώρας μπορείς να συστήσεις ως «Ριβιέρα» μια ακτογραμμή απολύτως κατακερματισμένη, σε πολλά σημεία παντελώς απρόσιτη για τους πολίτες ή σε πλήρη εγκατάλειψη;
Στα λόγια πρόκειται, πράγματι, για το πιο προνομιακό παραθαλάσσιο μέτωπο που έχει να επιδείξει ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Κι έτσι κάπως αρχίσαμε να πουλάμε το παραμύθι της Αθηναϊκής Ριβιέρας σε ανυποψίαστους ξένους. Σε άλλες πόλεις και χώρες οι «Ριβιέρες» είναι συνώνυμες του ελεύθερου περίπατου, της απρόσκοπτης πρόσβασης στον αιγιαλό και της αναψυχής. Στην αθηναϊκή εκδοχή, αυτό που έχεις είναι επιμέρους ζώνες «Ριβιέρας»· ή αρκετά περιορισμένες (όπως στην παράλληλη με τη λεωφόρο ζώνη περιπάτου) ή πιο εμπορευματοποιημένες (μαρίνα Φλοίσβου) ή ενδιάμεσα υβρίδια με τα δικά τους χαρακτηριστικά (Γλυφάδα, Βούλα). Παρ’ όλα αυτά, η πρόοδος είναι σημαντική τα τελευταία χρόνια και θα πρέπει να επισημανθεί. Δημοτικές αρχές όπως αυτές του Παλαιού Φαλήρου και της Γλυφάδας έχουν κάνει πολλά για να θεραπεύσουν το τραυματισμένο τοπίο, αποκαθιστώντας τη νομιμότητα και επιστρέφοντας πολύτιμο δημόσιο χώρο στους πολίτες. Η μαρίνα Φλοίσβου είναι ένα καλό παράδειγμα μιας σχετικά ισορροπημένης σχέσης ανάμεσα στις υποδομές αναψυχής και στο κοινό καλό. Η πλατεία Νερού άνθησε παρά την επίμονη εγκατάλειψη των παρακείμενων ολυμπιακών εγκαταστάσεων.
Η νέα παράκτια ζώνη του Ελληνικού θα είναι συνολικού μήκους 3,5 χλμ.: θα περιλαμβάνει έναν παραλιακό οικισμό, πολυτελές ξενοδοχείο, υπερσύγχρονη μαρίνα, παγκόσμιας εμβέλειας ενυδρείο, ενώ προβλέπεται και η διαμόρφωση νέας παραλίας μήκους 1.000 μέτρων και πλάτους 50 μέτρων. Είναι κρίσιμο να περιφρουρηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας στο παραθαλάσσιο μέτωπο. Γνωρίζουμε, ευτυχώς, ότι η παραλία θα είναι ελεύθερης πρόσβασης. Τι σημαίνει, όμως, αυτό; Στη Βουλιαγμένη, για παράδειγμα, έχουμε αποδεχθεί καθεστώτα εξωφρενικών τιμοκαταλόγων στις πιο προνομιούχες παραλίες της. Αν ακολουθήσουμε το ίδιο μοντέλο και στο Ελληνικό, θα έχουμε κάνει ξανά το ίδιο λάθος: θα αποξενώσουμε τα τέσσερα πέμπτα της κοινωνίας μας από ένα δημόσιο αγαθό, ενώ το ίδιο ανεπιθύμητοι θα αισθάνονται και οι τουρίστες μικρού ή μεσαίου εισοδήματος. Συνοπτικά: με το Ελληνικό μάς δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε τα πράγματα αλλιώς. Ας τα κάνουμε.
- Το άρθρο δημοσιεύεται στο www.kathimerini.gr
