της ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ ΜΠΛΕΤΑ*
Τα Ηνωμένα Έθνη καταγράφουν τα αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης και τον τρόπο που αυτά επηρέασαν την στροφή των λαών σε πιο εθνικιστικές θέσεις, που όμως μοιάζουν πιο αυθεντικές και τολμηρές στο να αντιμετωπίσουν τα κακώς κείμενα.
Το σύγχρονο πολιτικό κατεστημένο οι λαοί το αντιμετωπίζουν ως μέρος τους συστήματος και για αυτό αισθάνονται ανοχύρωτοι, απροστάτευτοι. Τι πιο λογικό να διεκδικήσουν την περιφρούρηση των συνόρων τους και της εθνικής τους κυριαρχίας από μια συστημική πολιτική ιδεολογία, που μας θέλει όλους ίσους όχι σαν επιστέγασμα των αγώνων και των αναγκών του ανθρώπου, αλλά για να περνάει μαζικά τον καταναλωτισμό, τον δανεισμό, την εξάρτηση, τον έλεγχο ακόμη και στα όνειρα μας.
Τέτοιες δράσεις ανατροπής δια μέσου της ψήφου της Δημοκρατίας είδαμε πρόσφατα σε οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες , όπως ΗΠΑ με την εκλογή Τραμπ και Ηνωμένο Βασίλειο με την επικράτηση του Brexit.
Η αντίσταση απέναντι στις ασχήμιες της παγκοσμιοποίησης όμως επηρέασε και την κρίση του ανθρώπου , σχετικά με τους πρόσφυγες. Οι πολίτες των ανεπτυγμένων κρατών έχοντας υποστεί ιδεολογικό εκμαυλισμό, από τους πολλά υποσχόμενους «προοδευτικούς» ηγέτες τους, τάσσονται αρνητικά στην ένταξη των προσφύγων στις κοινωνίες τους.
Η λογική είναι, ότι εφόσον απειλούνται τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα μου εντός των τειχών , πόσο μάλλον να αντέξω την πίεση μιας υπερδιπλασίασης του πληθυσμού που θα ανακατανέμει τις εισοδηματικές πηγές ακόμη περισσότερο και εκεί κλείνει η ελπίδα στον πρόσφυγα που αναζητά μια αχτίδα αναγέννησης.
Στρέψανε τον άνθρωπο απέναντι στον άνθρωπο, προκειμένου να μαζικοποιήσουν την οικονομική και εξουσιαστική τους λαιμαργία.
Το προσφυγικό ζήτημα είναι τεράστιο και η μελέτη του τείνει να αλλάξει ιστορικά τους χάρτες της ιστορίας, στο όνομα μιας καινούργιας ιμπεριαλιστικής κουλτούρας , που χρησιμοποιεί τον ίδιο τον άνθρωπο ως όπλο υποταγής.
Οι καινούργιες δομές υποταγής, που συνταιριάζουν την αλληλεγγύη με την παραχώρηση των εθνικών δικαιωμάτων ενός κράτους, αποτελούν και τις πιο αλλοτριωτικές μορφές εισβολής και παράδοσης της χώρας στον κάθε μορφής προστάτη.
Οι αδελφοί Σύριοι , όπως και άλλοι λαοί που εκδιώκονται από την χώρα τους , πρέπει να βρουν καταφύγιο όχι στη αλληλεγγύη των άλλων λαών πρώτιστα (που αυτή σίγουρα θα τη βρουν), αλλά στην χρηματοδοτική υποχρέωση του συστήματος που ευαγγελίζεται την προστασία τους.
Γιατί προστασία βλέπω στις αγορές της ανθρώπινης ζωής , αλλά χρήματα δεν βλέπω να επενδύονται στην κοινωνική προστασία.
Μοιάζουν σαν τον νταβατζή που βγάζει τα φτωχά και ανήμπορα παιδιά του στο δρόμο, προκειμένου να ζητιανέψουν από τους πολίτες και να γίνει αναδιανομή των εισοδημάτων των πολιτών και όχι ΤΩΝ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΩΝ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ. Και το πιο σημαντικό, χωρίς αυτά να καταλήγουν στον κουμπαρά των αδύναμων αλλά στον εκπορνευτή της ανθρώπινης ζωής…
Για αυτό φίλοι μου και η Ευρωπαϊκή Ένωση δυσκολεύεται να καταλήξει σε μια διευθέτηση, όσον αφορά την διαχείριση του τεράστιου αριθμού των προσφύγων που υποδέχθηκε, αντί να βάλει το χέρι στην τσέπη και να βγάλει τα πλεονάσματα που απόκτησε εις βάρος αυτών των λαών και να τα ανακατανέμει για τη προστασία , την περίθαλψη και αποκατάσταση τους.
Το μεγαλύτερο πυρηνικό όπλο στις μέρες μας είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, ο οποίος σύρεται μέσα από πολέμους και κακουχίες αναζητώντας μια καλύτερη πατρίδα , και που χωρίς να το γνωρίζει κουβαλάει τον ιό της εισβολής των δυναστών του σε άλλους λαούς.
Αυτό αγαπητοί μου ονομάζεται παγκοσμιοποίηση δια χειρός του συστήματος, χωρίς να τρέξει αίμα…
Η αλληλεγγύη είναι επιλογή αυτόβουλη και αναγκαία για να προσαρμόζονται οι λαοί μεταξύ τους και όχι όπλο του συστήματος για να απωλέσουν εθνική κυριαρχία.
Και μάλλον αυτό θέλουν να φωνάξουν όσοι πολίτες δεν είναι φασίστες , δεν είναι εθνικιστές , αλλά βρίσκονται σε κατάσταση άμυνας “state of defense” ψηφίζοντας ακροδεξιά, ακραία εθνικιστικά , ή ευρωσκεπτικιστικά κόμματα.
Κατάφεραν να παραμερίσουν τον άνθρωπο να υποτάξουν την ιδεολογία του , κάνοντας τον να μοιάζει παλιάτσος που αναγκάζεται να ψηφίσει ανατροπή , προκειμένου να διώξει τους παγκοσμιοποιητές από τον σβέρκο του.
Στον αναπτυγμένο κόσμο βρίσκονται οι μεγαλύτεροι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης, καθώς αυτοί που χάνουν τις δουλειές τους , τις χάνουν προκειμένου να αναζητηθεί φθηνότερο εργατικό δυναμικό εντός των τειχών. Εκμετάλλευση δηλαδή αυτών που μένουν –εκμετάλλευση και αυτών που έρχονται.
Το πρόσωπο της δουλείας τείνει να γίνει persona grata της παγκοσμιοποίησης, τα διαπιστευτήρια σου στο σύστημα. Και το πρόσωπο της αξιοπρέπειας αναντίστοιχα τείνει να γίνει το persona non grata, η ανεπιθύμητη βούληση.
Και οι λαοί εξοργίστηκαν, γιατί τα πολιτικά κόμματα εξουσίας και οι διεθνείς οργανισμοί δεν τους δίνουν καμιά σημασία και για αυτό θα ψηφίζουν ότι πιο αντισυστημικό εμφανίζεται στον ορίζοντα…
Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε λοιπόν σοβαρά αυτό το φαινόμενο και αποτρέψουμε τα χειρότερα, αλλάζοντας εκ βάθρων τις σάπιες ιδεολογικές αναφορές στη παγκοσμιοποίηση , αλλιώς θα βρείτε και όσους έχουμε απομείνει στο ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΣΟΥΝΑΜΙ.
ΚΑΙ ΑΝΤΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΑΣ ΣΩΣΕΙ…
