του ΝΙΚΟΥ ΙΓΓΛΕΣΗ*
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας, συμπεριλαμβανομένης της κεμαλικής – δυτικόφιλης αντιπολίτευσης, απειλεί τον Ελληνισμό στο Αιγαίο, τη Θράκη και την Κύπρο. Ο προαιώνιος εχθρός του Γένους δείχνει, για μια ακόμη φορά, τα «δόντια» και τις προθέσεις του.
Η Συνθήκη της Λωζάννης του 1923 υπήρξε μια αδικία για την Τουρκία, υποστηρίζει ο πρόεδρός της Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αφού τα εδάφη της συρρικνώθηκαν σε 750.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα από τα 2.500.000 της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο «Σουλτάνος» της Άγκυρας επανέφερε στην πολιτική επικαιρότητα τον «Εθνικό Όρκο» ή «Συμβόλαιο» των Οθωμανών του 1920 και δήλωσε ότι η Τουρκία δεν είναι μόνο τα 79 εκατομμύρια των πολιτών της αλλά και τα εκατομμύρια αδέλφια μας στη γύρω γεωγραφική περιοχή.
Για να μην υπάρχουν αμφιβολίες ποιά είναι, για το τουρκικό έθνος, «τα σύνορα της καρδιάς του», ο Ταγίπ Ερντογάν μίλησε για το Χαλέπι της Συρίας, τη Μοσούλη, το Κιρκούκ και το Αρμπίλ του Ιράκ, το Καραμπάχ της Αρμενίας, το Μπατούμ της Γεωργίας, τη ρωσική Κριμαία, τη Βάρνα της Βουλγαρίας, τη μουσουλμανική Βοσνία, τα Σκόπια και βεβαίως για την ελληνική Δυτική Θράκη, τη Θεσσαλονίκη (γενέτειρα του Μουσταφά Κεμάλ) και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Πρόσθεσε ότι είναι καθήκον, αλλά και δικαίωμα της Τουρκίας να ενδιαφέρεται γι’ αυτές τις περιοχές και κατέληξε: «Η στιγμή που θα παραιτηθούμε από αυτό, θα είναι η στιγμή που θα χάσουμε την ανεξαρτησία μας και το μέλλον μας».
Από κοντά ο ηγέτης του κεμαλικού Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου δήλωσε ότι 18 νησιά και νησίδες στο Αιγαίο κατέχονται παράνομα από την Ελλάδα. Ο δε υπουργός Εξωτερικών της γείτονος Μεβλούτ Τσαβούσογλου είπε ότι τα Ίμια είναι τουρκικό έδαφος.
Ο γεωπολιτικός έλεγχος της Κύπρου
Παράλληλα όλων αυτών, προτεραιότητα της αναθεωρητικής στρατηγικής της Τουρκίας αποτελεί ο γεωπολιτικός έλεγχος ολόκληρης της Κύπρου, μέσω της εκκολαπτόμενης συμφωνίας δήθεν επανένωσης του νησιού. Ο έλεγχος αυτός θα προέρχεται όχι τόσο από την παραμονή των κατοχικών στρατευμάτων και τη διατήρηση των επεμβατικών δικαιωμάτων, όπως, τουλάχιστον αφελώς, πιστεύει η ελληνική πλευρά, αλλά από την πολιτική ισότητα του συνιστώντος τουρκοκυπριακού κρατιδίου με το ελληνοκυπριακό. Χωρίς να αποκλείεται και η παραμονή κάποιων στρατευμάτων και η διατήρηση μιας μορφής επεμβατικών δικαιωμάτων.
Στη δικέφαλη «Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία», που σχεδιάζουν να αντικαταστήσει τη σημερινή Κυπριακή Δημοκρατία, οι Τούρκοι διεκδικούν εναλλαγή στην προεδρία και δικαίωμα αρνησικυρίας (βέτο) σ’ όλες τις κρίσιμες αποφάσεις, ιδιαίτερα αυτές που θα αφορούν στις διεθνείς σχέσεις. Έτσι η νέα κρατική οντότητα που σχεδιάζεται να εγκαθιδρυθεί, εκτός του ότι, σε ομοσπονδιακό επίπεδο, θα παραλύσει, από την πρώτη στιγμή, θα καταστήσει την Κύπρο παρακολούθημα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Πώς π.χ. θα μπορέσει μελλοντικά να οριοθετηθεί η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας καθώς και μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας όταν το τουρκοκυπριακό συνιστών κρατίδιο θα υποβάλλει βέτο με το επιχείρημα ότι το σύμπλεγμα του Καστελόριζου δε δικαιούται ΑΟΖ; Αυτή την ακύρωση της ελληνικής ταυτότητας της Μεγαλονήσου αρνούνται να καταλάβουν οι οπαδοί της «όποιας λύσης» σε Κύπρο και Ελλάδα και σαν έτοιμοι από καιρό – από το 2004 με το Σχέδιο Ανάν – θέλουν να παραδοθούν στη μεγαλοψυχία των Νεοοθωμανών. Ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου δήλωσε πρόσφατα (5-12-16) στην τουρκική Εθνοσυνέλευση: «Η Κύπρος δεν πρέπει να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας». Η ελληνική κυβέρνηση δαπράττει τεράστιο σφάλμα ασχολούμενη μόνο με η διεθνή διάσταση του Κυπριακού και αδιαφορώντας για την εσωτερική πτυχή του, που θα καταστήσει τη Μεγαλόνησο από ελληνική κρατική οντότητα σ’ ένα είδος «Βοσνία της Μεσογείου».
Η τουρκική ισχύς
Ενώ η γειτονική χώρα ξεδιπλώνει τις επιθετικές διεκδικήσεις της, οι εγχώριοι γραικύλοι προσπαθούν να καθησυχάσουν τον ελληνικό λαό ισχυριζόμενοι ότι όσα λέγονται στην άλλη πλευρά του Αιγαίου είναι για εσωτερική κατανάλωση, ότι ο τουρκικός στρατός, μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016, είναι αποδυναμωμένος και ότι ο Ερντογάν λέει όσα λέει για να στρέψει την προσοχή της κοινής γνώμης από τα μεγάλα εσωτερικά προβλήματά του.
Ηττοπαθείς και ετεροπροσδιορισμένοι πολιτικοί, πανεπιστημιακοί και δημοσιογράφοι, διεκδικώντας ρόλο γνωμηγήτορα, προσπαθούν να αποκοιμήσουν το ελληνικό έθνος ώστε την κατάλληλη στιγμή να οδηγηθεί στην άνευ όρων παράδοση. Πρόκειται για τα ίδια τα άτομα που τα τελευταία χρόνια στηρίζουν την, με οποιοδήποτε κόστος, παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και υποστηρίζουν τις πολιτικές της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, των αγαθών και των ανθρώπων (μεταναστευτικές ροές).
Η απειλή όμως των Νεοοθωμανών κατά του Ελληνισμού είναι πραγματική και βασίζεται στους κάτωθι συντελεστές ισχύος:
- Η Τουρκία διαθέτει ηγεσία με όραμα. Το όραμα αυτό υπερβαίνει τον παντουρκισμό και αγκαλιάζει όλο το σουνιτικό Ισλάμ. Κάθε σουνίτης μουσουλμάνος είναι ένας, εν δυνάμει, στρατιώτης για την επανασύσταση της πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όλα τα εδάφη που περιλαμβάνει ο Ερντογάν στα «σύνορα της καρδιάς του» έχουν πλειοψηφία μουσουλμανικού πληθυσμού ή υπάρχει σ’ αυτά μια στρατηγική μουσουλμανική μειονότητα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία και αφορμή για πολιτική ή στρατιωτική επέμβαση του τουρκικού κράτους.
Η προστασία της τουρκικής – μουσουλμανικής μειονότητας στην Κύπρο ήταν η δικαιολογία της εισβολής το 1974. Το ίδιο γίνεται σήμερα στο Βόρειο Ιράκ για την προστασία, υποτίθεται, της μειονότητας των Τουρκμένων. Από το Δεκέμβριο του 2015 τουρκικά στρατεύματα βρίσκονται στη βάση Μπασίκα έξω από τη Μοσούλη. Γι’ αυτό αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για τη χώρα μας η μόνιμη εγκατάσταση μουσουλμανικών πληθυσμών είτε αυτοί χαρακτηρίζονται πρόσφυγες πολέμου είτε οικονομικοί μετανάστες και ιδιαίτερα η χορήγηση αργότερα ιθαγένειας στους ίδιους και στα παιδιά τους. Ήδη στην Ελλάδα υπάρχει μια μεγάλη μουσουλμανική κοινότητα (υπερβαίνει το ενάμισι εκατομμύριο) ατόμων διαφόρων εθνικοτήτων. Από αυτούς 700.000 περίπου είναι Αλβανοί και, όπως δήλωσε ο υπουγός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, σε 140.000 έχει δοθεί ελληνική υπηκοότητα. Έτσι ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα, στρατηγικός σύμμαχος του Ταγίπ Ερντογάν στο μουσουλμανικό τόξο των Βαλκανίων, «απέκτησε» το δικαίωμα να ζητάει εκτός από την Τσαμουριά και την αναγνώριση αλβανικής μειονότητας στην Ελλάδα.
- Το μέγεθος της Τουρκίας αποτελεί ένα σημαντικό συντελεστή ισχύος. Με ένα νεανικό πληθυσμό 79 εκατ. που αυξάνει με γρήγορο ρυθμό, αποτελεί μια τεράστια αγορά για τα βιομηχανικά προϊόντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) – και όχι μόνο – ενώ το χαμηλό επίπεδο αμοιβής της εργασίας αποτελεί κίνητρο για την εγκατάσταση μονάδων παραγωγής των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που δρομολογήθηκε η ένταξη της γείτονος στην ΕΕ και η πρεμούρα των Δυτικών να μην διακοπεί οριστικά αυτή η διαδικασία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα.
- Η γεωγραφία της Τουρκίας της δίνει ένα καθοριστικό πλεονέκτημα γιατί αποτελεί τον κυματοθραύστη της ρωσικής επέκτασης στη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο, ενώ παράλληλα ελέγχει τα Στενά. Οι Δυτικοί και ιδιαίτερα οι Αμερικανοί θεωρούν την Τουρκία βασικό κρίκο του δακτυλίου (Rimland) απομόνωσης της Ρωσίας στο εσωτερικό της Ευρασίας. Αυτός είναι ο γεωπολιτικός λόγος της διαχρονικά φιλοτουρκικής στάσης των Αμερικανών στην ελληνο-τουρκική αντιπαράθεση. Παράλληλα η Τουρκία αποτελεί εδαφικό διάδρομο για την τροφοδοσία της Ευρώπης με φυσικό αέριο από την Κασπία και μελλοντικά από τις χώρες του Κόλπου και την Ανατολική Μεσόγειο (κοιτάσματα Κύπρου, Ισραήλ και Αιγύπτου). Η γεωγραφία της Τουρκίας καθιστά τη γείτονα «πολύφερνη νύφη» για Ευρωπαίους, Αμερικανούς αλλά και για τους Ρώσους, συγκυριακά.
- Οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι οι δεύτερες σε μέγεθος, μετά από αυτές των ΗΠΑ, μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ. Η ισχύς τους υποστηρίζεται από μια συνεχώς αναπτυσσόμενη εγχώρια αμυντική βιομηχανία και ένα ευρύ πρόγραμμα αγοράς οπλικών συστημάτων.
Οι επιχειρησιακές δυνατότητες του τουρκικού στρατού υπέστησαν σημαντικό πλήγμα από την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016. Μεγάλος αριθμός αξιωματικών και υπαξιωματικών και των τριών όπλων συνελήφθησαν ή αποστρατεύθηκαν ως ύποπτοι συνεργασίας με το κίνημα του Φετουλάχ Γκιουλέν. Παράλληλα οι Ένοπλες Δυνάμεις της γείτονος βρίσκονται, εδώ και χρόνια, σ’ έναν πόλεμο φθοράς με το κουρδικό ΡΚΚ, στον οποίον καταγράφουν καθημερινές απώλειες. Η σημερινή χρονική συγκυρία αποτελεί «παράθυρο ευκαιρίας» για την Ελλάδα προκειμένου να πάψει τις συνεχείς υποχωρήσεις και να επιδείξει αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων της. Αυτό δεν αποκλείει την πιθανότητα η Τουρκία να προκαλέσει ένα μικρής έκτασης θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο ή τη Θράκη για να «συρθεί» η, συνήθως, φοβική ελληνική πολιτική ηγεσία σε διαπραγματεύσεις νέων παραχωρήσεων, όπως έγινε με τα Ίμια το 1996, ούτως ώστε να μην τολμήσει η χώρα μας να ανακηρύξει ΑΟΖ.
- 5. Τα τελευταία δύο χρόνια οι Νεοοθωμανοί της Άγκυρας απέκτησαν ένα νέο ισχυρό «όπλο» που ακούει στο όνομα «Μεταναστευτικές Ροές». Το 2015 περίπου ένα εκατομμύριο άτομα εισήλθαν παράνομα στην Ελλάδα και στη συνέχεια κατευθύνθηκαν στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Επρόκειτο για πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία και το Ιράκ αλλά και για οικονομικούς μετανάστες από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, το Αφγανιστάν, το Κέρας της Αφρικής, τις χώρες του Μαγκρέπ (Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία) καθώς και από την Υποσαχάρια Αφρική. Όλη αυτή η επιχείρηση οργανώθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες (ΜΙΤ) και την Αστυνομία της Τουρκίας. Χαρακτηριστικό είναι ότι μετανάστες ερχόντουσαν με φτηνές πτήσεις τσάρτερς από το Μαρόκο στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια μεταφέρονταν με λεωφορεία στα παράλια του Αιγαίου προκειμένου να περάσουν στα ελληνικά νησιά.
Η Γερμανία και άλλες χώρες της Βόρειας Ευρώπης αφού πήραν όσους μετανάστες χρειάζονταν για να αντιμετωπίσουν την έλλειψη εργατικών χεριών στη βιομηχανία τους, προέτρεψαν τις χώρες των Βαλκανίων να κλείσουν τα συνορά τους. Έτσι οι νέοι οικονομικοί μετανάστες (80% του συνόλου) και οι πρόσφυγες εγκλωβίζονται στην Ελλάδα που για ιδεοληπτικούς λόγους αρνείται να φυλάξει τα συνορά της. Η χώρα μας αντιμετωπίζει τις μεταναστευτικές ροές ως αποκλειστικά ανθρωπιστικό πρόβλημα και όχι ως ύψιστο θέμα εθνικής σφάλειας που δημιουργείται από τη μεταβολή της κοινωνικής και δημογραφικής σύνθεσης του πληθυσμού. Το ελληνικό κράτος λειτουργεί ως φιλανθρωπικό σωματείο και αρνείται να αντιληφθεί ότι γεωπολιτική είναι η γεωγραφία και οι άνθρωποι. Αν αλλάξει η ταυτότητα των ανθρώπων αλλάζει και η γεωπολιτική του χώρου.
Ο Ταγίπ Ερντογάν απειλεί ότι θα ανοίξει τα σύνορα και θα πνίξει την Ευρώπη με τρία εκατομμύρια μετανάστες αν η τελευταία δεν καταργήσει τη βίζα για τους τούρκους πολίτες και δεν καταβάλει τα χρηματικά ποσά που έχει συμφωνήσει. Ουσιαστικά ο «Σουλτάνος» της Άγκυρας απειλεί την Ελλάδα που είναι η μόνη που διατηρεί ανοιχτά σύνορα. Όσοι μετανάστες και πρόσφυγες έλθουν στη χώρα μας θα μείνουν εδώ γιατί τα επόμενα σύνορα είναι κλειστά.
Περιδεής από ένα τέτοιο ενδεχόμενο η ελληνική κυβέρνηση συνηγορεί στην ΕΕ υπέρ των τουρκικών απαιτήσεων και καλοπιάνει τους Νεοοθωμανούς με τη φρούδα ελπίδα να μην εφαρμόσουν τις απειλές τους. Οι μεταναστευτικές ροές έχουν εργαλειοποιηθεί από την Τουρκία και χρησιμοποιούνται για τον πολιτικό εκβιασμό της Ελλάδας στο πλαίσιο ενός υβριδικού πολέμου.
Όσα καταγράψαμε αποτελούν τους βασικούς συντελεστές ισχύος της γείτονος χώρας. Μέσα στον σημερινό άναρχο πολυπολικό κόσμο η Τουρκία διαπιστώνει ότι οι συσχετισμοί ισχύος της επιτρέπουν να διεκδικήσει ρόλο περιφερειακής ευρασιατικής δύναμης, στο ζωτικό χώρο της οποίας περιλαμβάνονται, εκτός άλλων περιοχών, η Ελλάδα και η Κύπρος.
Η ελληνική αδυναμία
Απέναντι στις ηγεμονικές επιδιώξεις της νεοοθωμανικής Τουρκίας οι συντελεστές ισχύος του Ελληνισμού καταρρέουν. Μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη οι κυβερνήσεις σε Ελλάδα και Κύπρο έχουν παραχωρήσει την εθνική κυριαρχία τους στις Βρυξέλλες, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και ουσιασικά στο Βερολίνο. Ο έλεγχος που ασκούν αυτά τα ξένα κέντρα δεν είναι απλά οικονομικός, είναι γεωπολιτικός.
Η Ελλάδα βλέπει επί επτά χρόνια την οικονομία της να καταστρέφεται και την κοινωνία της να διαλύεται προκειμένου να παραμένει στη νομισματική ζώνη του ευρώ. Η εγχώρια παραγωγή (ΑΕΠ) έχει μειωθεί περισσότερο από 26%, από το 2010, χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν ή μετανάστευσαν, εργοστάσια και μηχανήματα μετατράπηκαν σε παλιοσίδερα, περισσότερο από το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού είναι άνεργο ή υποαπασχολείται και πάνω από 350.000 μορφωμένοι Έλληνες έφυγαν στο εξωτερικό σε αναζήτηση εργασίας. Η λιτότητα στις δαπάνες (μισθοί, συντάξεις, υγεία, πρόνοια κλπ.) και μια απίστευτη φοροεπιδρομή αφαιρεί κάθε οικονομική ικμάδα από τα νοικοκυριά προκειμένου να πληρώνεται μέρος μόνο των τόκων ενός Δημόσιου Χρέους που συνεχώς αυξάνεται. Μια εξαθλιωμένη χώρα είναι μια πολύ αδύναμη χώρα.
Περικοπές γίνονται επίσης, κάθε χρόνο, στις αμυντικές δαπάνες. Η Ελλάδα έχει μια δεκαετία να αγοράσει νέα οπλικά συστήματα, ενώ οι κρατικές αμυντικές βιομηχανίες της συρρικνώνονται, κατ’ απαίτηση των δανειστών, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην Τουρκία. Όπως είχε γράψει στο βιβλίο του «Θεωρία του Πολέμου» ο Παναγιώτης Κονδύλης «Οι Έλληνες, όπως αντιμετωπίζουμε σήμερα την άμυνά μας, βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας».
Η Ελλάδα έχει γίνει αποικία των δανειστών της γερμανικής Ευρώπης, που την ελέγχουν μ’ ένα ξένο νόμισμα, το ευρώ και την έχουν αλυσσοδέσει με τα δεσμά του χρέους. Ενός χρέους που από το 2002 μετατράπηκε στο σύνολό του σε ευρώ, δηλαδή σε συνάλλαγμα αφού η χώρα μας δεν μπορεί να εκδίδει ευρώ. Θυμίζουμε ότι το 2001 το 75% του χρεους ήταν στο εθνικό νόμισμα, δηλαδη σε δραχμές και μπορούσε να αποπληρώνεται χωρίς εξωτερικό δανεισμό.
Οι ετεροπροσδιορισμένες και αφελείς ελληνικές κυβερνήσεις αδυνατούν, διαχρονικά, να υπερασπιστούν τα εθνικά συμφέροντα εκμεταλλευόμενες τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα της χώρας. Η Τουρκία απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο (casus belli) αν τολμήσει η χώρα μας, όπως έχει δικαίωμα από τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, να επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια. Παράλληλα παραβιάζει καθημερινά τον ελληνικό εναέριο χώρο, την έκταση του οποίου στα 10 ναυτικά μίλια δεν αναγνωρίζει, ενώ τα τουρκικά μαχητικά πετούν πάνω και από κατοικημένα νησιά του Αιγαίου. Επίσης η γειτονική χώρα αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία σε νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και δεν αναγνωρίζει σ’ όλα τα νησιά το δικαίωμα να έχουν ΑΟΖ, μπλοκάροντας έτσι τις έρευνες στην περιοχή αυτή για εξόρυξη υδρογονανθράκων. Τέλος, η Τουρκία κατέχει παράνομα από το 1974 το 38% της Κύπρου, χώρας μέλους της ΕΕ.
Από το 2005 που έγινε η έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν τόλμησε να θέσει αυτά τα θέματα ως προϋπόθεση για τη συνέχιση της διαδικασίας, κι αν χρειαζόταν να κάνει χρήση του βέτο. Αντίθετα αποκοίμιζαν τον ελληνικό λαό ότι είναι προς το συμφέρον του να ενταχθεί η Τουρκία στην ΕΕ γιατί έτσι θα γίνει μια φιλειρηνική χώρα – θα…«εξημερωθεί το θηρίο»!. Έντεκα χρόνια μετά η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι ο θερμότερος υποστηρικτής της ευρωπαϊκής πορείας της γείτονος και για αντάλλαγμα εισπράττει την επιθετικότητά της. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με ψήφισμά του και ορισμένες κυβερνήσεις ζήτησαν την προσωρινή (για έξι μήνες) αναβολή της ενταξιακής διαδικασίας για λόγους καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εσωτερικό της Τουρκίας, αλλά Ελλάδα και Κύπρος δεν τολμούν να κάνουν το ίδιο όταν απειλείται η εθνική κυριαρχία τους. Τέτοια κατάντια, τέτοια τουρκολαγνεία!.
Οι επιθετικές διεκδικήσεις της Τουρκίας εις βάρος της χώρας μας θεωρούνται από την ΕΕ και την άτυπη Ευρωζώνη ως διμερείς διαφορές που πρέπει να λυθούν με διαπραγματεύσεις στις οποίες η Ελλάδα έχει μόνο να δώσει. Η ΕΕ δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα του Ελληνισμού, ακόμη κι αν το ήθελε, γιατί δε διαθέτει στρατιωτική δομή. Ο αμυντικός βραχίωνας της ΕΕ είναι το ΝΑΤΟ, μέλος του οποίου είναι και η Τουρκία. Σε περίπτωση «θερμού επεισοδίου» μεταξύ της αναθεωρητικής Τουρκίας και της Ελλάδας, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ θα κάνουν, στην καλύτερη πρίπτωση, μια δήλωση που θα προτρέπει τα δύο μέρη σε ειρηνική επίλυση των διαφορών τους, ενώ πρασκηνιακά θα πιέζουν τη χώρα μας να προβεί σε υποχωρήσεις, όπως ακριβώς έγινε με τα Ίμια, το 1996. Η Ελλάδα είναι μέλος μιας συμμαχίας που δεν την προστατεύει από την κύρια απειλή εναντίον της.
Η Ελλάδα, αν θέλει να υπερασπστεί τα εθνικά συμφέροντά της, πρέπει πρωτίστως να στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις αναβαθμίζοντας τους συντελεστές ισχύος της. Πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι η άμεση έξοδος από την Ευρωζώνη και η κυκλοφορία εθνικού νομίσματος, της Νέας Δραχμής, που θα σταματήσει την οικονομική καταστροφή και θα δρομολογήσει την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Η οικονομική ευρωστεία αποτελεί έναν από τους βασικότερους συντελεστές ισχύος. Η Ελλάδα πρέπει να πάψει να θεωρείται δεδομένη από εχθρούς και φίλους, ως προς τις μελλοντικές γεωπολιτικές επιλογές και κινήσεις της, όπως κάνει σήμερα η Τουρκία και όλοι την καλοπιάνουν. Όσο η χώρα μας παραμένει δεδομένη για τους δανειστές και προβλέψιμη για τους Νεοοθωμανούς, ούτε πραγματικούς συμμάχους μπορεί ν’ αποκτήσει, ούτε κανείς την παίρνει στα σοβαρά, τη θεωρούν υποταγμένη, της ζητούν ό,τι θέλουν και την κάνουν ό,τι θέλουν.
Πρέπει να γίνει σαφές ότι η τουρκική απειλή προέρχεται από την ανακατανομή ισχύος που έχει επέλθει τα τελευταία χρόνια. Όσο η Τουρκία αυξάνει τους συντελεστές ισχύος της και όσο η Ελλάδα μειώνει τους δικούς της τόσο θα αυξάνεται ο κίνδυνος κατάλυσης της ελληνικής εθνικής κρατικής οντότητας.
Μέσα στο σημερινό άναρχο πολυπολικό σύστημα ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Ρωσία, ούτε η ΕΕ, ούτε άλλες χώρες της περιοχής όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος και το Ιράν επιθυμούν τη γεωπολιτική «γιγάντωση» της Τουρκίας. Η Ελλάδα έχει εν δυνάμει γεωπολιτικούς συμμάχους αρκεί να διαθέτει όραμα και την εθνική ανεξαρτησία για να το υλοποιήσει.
Ο Ελληνισμός χρειάζεται επειγόντως στρατηγικό δόγμα εθνικής επιβίωσης που θα υλοποιείται από μια ικανή διπλωματία και μια ισχυρή αποτρεπτική αμυντική ισχύ. Αλλιώς θα επιβεβαιωθεί για μια ακόμη φορά το απόφθεγμα του Ότο Φον Μπίσμαρκ: «Το πεπρωμένο των αδύναμων είναι να καταβροχθίζονται από τους δυνατούς»…
*Ο Νίκος Ιγγλέσης είναι δημοσιογράφος, μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ). Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Διαμορφώνει την αρχική κοινωνική συνείδησή του από τη γαλλική κουλτούρα του πατέρα του και τις ιστορικές διηγήσεις της μητέρας του για τις χαμένες πατρίδες του Πόντου και της Μ. Ασίας. Από μαθητής γυμνασίου ενδιαφέρεται για τα κοινά, συμμετέχει στις διαδηλώσεις που γίνονται στην Αθήνα, αρχές δεκαετίας του ’60, για το Κυπριακό και αργότερα για τα Ιουλιανά το 1965, οργανώνεται πολιτικά στην ΕΔΗΝ, νεολαία της τότε Ένωσης Κέντρου. Κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας της 21ης Απριλίου φεύγει στη Γαλλία, όπου σπουδάζει Οικονομικές Επιστήμες και έρχεται σε επαφή με τα ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα της εποχής στον απόηχο του Μάη του ’68. Μετά την πτώση της Δικτατορίας εντάσσεται στο ΠΑΣΟΚ της εθνικής ανεξαρτησίας – λαϊκής κυριαρχίας και κοινωνικής απελευθέρωσης, από το οποίο θα αποστασιοποιηθεί σύντομα λόγω της έλλειψης δημοκρατικών διαδικασιών στο εσωτερικό του Κινήματος. Αργότερα επαναπροσεγγίζει πολιτικά το ΠΑΣΟΚ, αλλά θα αποχωρήσει οριστικά όταν σ’ αυτό θα κυριαρχήσουν οι λεγόμενοι εκσυγχρονιστές υπό τον Κ. Σημίτη. Σπουδάζει στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας και αρχίζει να εργάζεται ως συντάκτης στο Έψιλον, μηνιαίο περιοδικό για θέματα ΕΟΚ, που εξέδιδε η εφημερίδα Ελευθεροτυπία. Αργότερα θα εργαστεί ως οικονομικός συντάκτης στην τηλεόραση της ΕΤ-1, ως υπεύθυνος του οικονομικού ρεπορτάζ και στη συνέχεια ως αρχισυντάκτης του Γραφείου Ρεπορτάζ. Για μια περίοδο διετέλεσε Διευθυντής του Δ’ Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (ΕΡΤ). Επίσης για ένα διάστημα υπήρξε υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου του Υπουργείου Οικονομικών. Σπουδάζει στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας και αρχίζει να εργάζεται ως συντάκτης στο “Έψιλον”, μηνιαίο περιοδικό για θέματα ΕΟΚ, που εξέδιδε η εφημερίδα “Ελευθεροτυπία”. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με θέματα κρατικού προϋπολογισμού, δημοσιονομικής πολιτικής, δημόσιου χρέους και φορολογικής πολιτικής. Άρθρα του για την πρόσφατη οικονομική κρίση και τις πολιτικές των Μνημονίων δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά “Επίκαιρα”, “Crash” και στην εφημερίδα “Παρόν της Κυριακής”
*Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε συντομευμένο στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» στις 23-12-2016.
