του ΚΩΣΤΑ ΜΕΛΑ*
Το Eurogroup της 26ης Ιανουαρίου επιβεβαίωσε με το μέγιστο δυνατό τρόπο τη συνέχιση του αδιεξόδου, σχετικά με την δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος.
Οι επικοινωνιακές κινήσεις του πρωθυπουργού της Ελλάδος ότι δεν προτίθεται να ψηφίσει ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα σαφέστατα δε φόβισαν κανέναν από τους ευρωπαίους υπουργούς των οικονομικών στη συνεδρίαση του αναφερόμενου Eurogroup.
Ούτε οι αιτιάσεις του Έλληνα υπουργού των Οικονομικών ότι η ψήφιση μέτρων για το 2019 βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με την ευρωπαϊκή δημοκρατική τάξη ανησύχησαν τους ευρωπαίους υπουργούς των οικονομικών (μόνο ο Γάλλος υπουργός συμπαραστάθηκε στον Έλληνα συνάδελφό του).
Επίσης οι ευρωπαίοι υπουργοί δεν φαίνεται να ανησύχησαν καθόλου με τις σχετικές πληροφορίες που διέρρευσαν (φαντάζομαι σκοπίμως) στον τύπο αναφορικά με την έκθεση του ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, και σύμφωνα με τις οποίες το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να θεωρηθεί βιώσιμο ακόμη και αν υιοθετηθεί το δημοσιονομικό μονοπάτι που προτείνει ο Β. Σόιμπλε, δηλαδή πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% για περίοδο δέκα ετών.
Εάν η θέση αυτή υιοθετηθεί από το εκτελεστικό συμβούλιο του ΔΝΤ στις αρχές Φεβρουαρίου, αποκλείεται η συμμετοχή του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα περιπλέκοντας ακόμη περισσότερο την κατάσταση και φέρνοντας σε πολύ δύσκολη θέση όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και τη Γερμανία.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, εν μέσω των διαπραγματεύσεων για την ολοκλήρωση της β’ αξιολόγησης, η επιμονή του Ταμείου σε αυτή την τοποθέτηση, και η επιμονή της πλευράς του γερμανικού ΥΠΟΙΚ στη δική της θέση, συντηρούν τον πυρήνα της πολιτικής διαφωνίας μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας για την περίοδο μετά τη λήξη του ελληνικού προγράμματος.
Πρόκειται για παράμετρο που έχει επισημάνει επανειλημμένα η ελληνική κυβέρνηση, αποκρούοντας αιτιάσεις περί δικών της “ευθυνών” για κωλυσιεργίες στο κλείσιμο της αξιολόγησης. Βεβαίως η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Κάθε άλλο!!!
Επομένως το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: ακόμη και αν η ελληνική κυβέρνηση υποχωρήσει σε όλα και αποδεχτεί τα πάντα πως μπορεί να προχωρήσει το πρόγραμμα αφού η διαφορετική εκτίμηση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους , μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας παραμένει;
Νομίζω ότι ο Γερμανός υπουργός οικονομικών θεωρεί ότι μπορεί να κερδίσει σε κάθε περίπτωση. Αν η Ελλάδα δεχτεί αυτά που επιθυμεί το ΔΝΤ (και παράλληλα επιθυμεί και ο Σόιμπλε), αλλά η Γερμανία δεν θα δεχτεί την προτεινόμενη από το ΔΝΤ, αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους , δεν θα έχει πρόβλημα να αποταθεί στο γερμανικό εκλογικό σώμα υποστηρίζοντας ότι επέτυχε την επιθυμητή δημοσιονομική προσαρμογή (πλεονάσματα 3,55 για πάνω από δέκα χρόνια, μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου , περαιτέρω απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων) επιβάλλοντας την απόλυτη κυριαρχία του στην Αθήνα, ενώ αντιστάθηκε στις παράλογες και λανθασμένες αιτιάσεις του ΔΝΤ για αναδιάρθρωση το ελληνικού δημοσίου χρέους. Επομένως το πρόγραμμα θα μπορούσε να συνεχισθεί και χωρίς το ΔΝΤ (αφού αυτό επιτέλεσε το ρόλο του) και μάλιστα , αν χρειασθεί, με ένα νέο πρόγραμμα καθαρά ευρωπαϊκό. Άλλωστε ο Ντάϊσεμπλουμ στη χθεσινή συνέντευξη τύπου δήλωσε ότι αν παραστεί ανάγκη για βοήθεια σε κάποια χώρα της ευρωζώνης , «είμαστε έτοιμοι να το κάνουμε μόνοι μας και χωρίς το ΔΝΤ).
Αν οι παραπάνω εκτιμήσεις έχουν κάποιο βαθμό αληθοφάνειας με όλους τους τρόπου η Ελλάδα βρίσκεται στρυμωγμένη στη γωνία και με την μπότα των δανειστών να την πιέζουν δυνατά στο λαιμό. Η Ελλάδα , πραγματικά, βρίσκεται αντιμέτωπη, και για άλλους λόγους βεβαίως, με μια πολύ δύσκολη στιγμή της μεταπολιτευτικής της ιστορίας.
ΥΓ
Τα πολιτικά κόμματα περί άλλων τυρβάζουν.
*Ο Κώστας Ι. Μελάς είναι διδάκτορας (Ph.D) του τμήματος Αστικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης του Παντείου Πανεπιστημίου με ειδίκευση στα Διεθνή Νομισματικά. Τίτλος της Διδακτορικής Διατριβής: “Συναλλαγματικές Εξελίξεις στην Ελλάδα 1974-1985”. Κάτοχος Μεταπτυχιακού Τίτλου (M.Sc.) του Ινστιτούτου Περιφερειακής Ανάπτυξης του ιδίου Πανεπιστημίου με ειδίκευση στο Διεθνές και Διαπεριφερειακό Εμπόριο. Τίτλος της Μεταπτυχιακής Διατριβής: “Θεωρίες Διεθνούς και Διαπεριφερειακού Εμπορίου”. Πτυχιούχος της Σχολής Οικονομίας και Εμπορίου του Πανεπιστημίου Φλωρεντίας (Ιταλίας), με ειδίκευση στην Αγροτική Οικονομική Ανάπτυξη. Τίτλος Πτυχιακής Διατριβής: “Vicende e condizioni dell’ agricoltura greca”. Διδάσκει στο Πανεπιστήμιο από το 1990. Έχει διδάξει στο Τμήμα Πολιτικών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου τα μαθήματα “Μακροοικονομία” και “Διεθνείς Οικονομικές Σχέσεις” (1990-1993). Επίσης έχει διδάξει στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Πειραιά τα μαθήματα “Νομισματική Θεωρία και Πολιτική”, “Θεωρία Οικονομικής Πολιτικής”, “Παγκοσμιοποίηση και Διεθνής Ανταγωνισμός” και “Ειδικά Θέματα Μακροοικονομίας” (1997-2009). Επίσης διδάσκει στο Μεταπτυχιακό του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου τα μαθήματα “Παγκοσμιοποίηση της Οικονομίας” και “Διεθνής Χρηματοοικονομική” (2001-σήμερα). Εργάσθηκε ως Σύμβουλος Διοίκησης της Εμπορικής Τραπέζης. Την περίοδο 1996-2005 διετέλεσε Διευθυντής του Επιμορφωτικού Τραπεζικού Ινστιτούτου της ίδιας τράπεζας, διδάσκοντας παράλληλα τα μαθήματα: “Διεθνής Τραπεζική”, “Τραπεζική Χρηματοοικονομική Διοικητική” και “Διεθνείς Οικονομικές Σχέσεις”. Έχει διδάξει επίσης στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του University at Urbana, Derivates και Bank Management. Είναι Πρόεδρος του Ομίλου Πολιτικού και Οικονομικού Προβληματισμού. Έχει δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό ερευνητικών εργασιών και άρθρων σε επιστημονικά περιοδικά και σε πρακτικά συνεδρίων, ενώ έχει επιμεληθεί μεγάλο αριθμό βιβλίων.
