Του Γιάννη Μπουλέκου*
Οι πρόσφατες εκλογές επέφεραν μια τεράστια τομή στον πολιτικό χρόνο της Ελλάδας. Ένα οδυνηρό αποτέλεσμα όχι μόνο για την αριστερά , αλλά για το σύνολο του δημοκρατικού προοδευτικού κόσμου στην πατρίδα μας .
Για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου μας, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όχι μόνο υποχώρησε δραματικά σε ποσοστά αλλά υπέστη μία στρατηγική ήττα. Το σύνολο του αριστερού και προοδευτικού κόσμου της χώρας αντιλαμβάνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, δεν υπέστη μια απλή εκλογική ήττα, αλλά μια ιστορική συντριβή. Μία συντριβή που μόνο στο πλαίσια του ονείρου δίνει την ελπίδα επαναφοράς.
Όμως τα όνειρα- ακόμα και τα όνειρα ενός τρελού- για να γίνουν πράξη χρειάζονται ανάγνωση της πραγματικότητας, ρεαλιστική προσέγγιση των βασικών αιτίων της κατάρρευσης. Απαιτείται η δημιουργία προϋποθέσεων για επανίδρυση και η ανάπτυξη ενός οράματος το οποίο θα θέτει ξεκάθαρους κοινωνικούς στόχους εκφράζοντας την κοινωνική πλειοψηφία .
Όταν το 2012, ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε το διακύβευμα της Κυβερνώσας Αριστεράς , με επακόλουθο την ραγδαία αύξηση των εκλογικών ποσοστών, τότε, χάθηκε και η ιστορική ευκαιρία για τη δημιουργία μίας μεγάλης παράταξης ικανής να εμπεριέχει και να εκφράζει όλα τα ιδεολογικά ρεύματα της αριστεράς.
Η πολιτική ενοποίηση του χώρου αντί να επιτευχθεί βάση πολιτικών αποφάσεων στο πρώτο ιδρυτικό συνέδριο, γεγονός που θα έλυνε το ταυτοτικό ζήτημα της παράταξης, αφέθηκε στην απλοϊκή αναμέτρηση και επίλυση υποτιθέμενων διαφορών ανάμεσα στα μέλη του παραδοσιακού ΣΥΡΙΖΑ και των μελών που προέρχονταν από άλλους- πολιτικά όμορούς – χώρους με αποτέλεσμα την εμφάνιση εσωστρέφειας μετατρέποντας τις οργανώσεις μελών σε πεδίο αντιπαράθεσης και επίλυσης προσωπικών διαφορών, με το πρόσχημα του «ιδεολογικού» προσήμου!
Παράλληλα , η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, επέτρεψε τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά του χώρου να επιλυθούν στην σύγκρουση μεταξύ των εσωκομματικών συλλογικοτήτων, φραξεων και τάσεων. Οι αντιπαραθέσεις διαπέρασαν κάθετα το κόμμα, ειδικότερα τις οργανώσεις μελών και τις νομαρχιακές επιτροπές , με αποτέλεσμα την ουσιαστική αδράνεια των οργανώσεων, και την απώλεια επαφής με τις τοπικές κοινωνίες.
Οι οργανώσεις μελών όφειλαν να διαδραματίσουν ηγετικό και δημιουργικό ρόλο στον τόπο τους, μέσω παρεμβάσεων και συμμετοχής στην κοινωνία με τρόπο που η πολιτική να φτάνει στο σύνολο των πολιτών, αναδεικνύοντας τοπικά στελέχη με κυρίαρχο ρόλο στην αυτοδιοίκηση, τους συλλόγους και τα συνδικάτα. Ωστόσο η εσωτερική «αναμέτρηση» , οδήγησε σε βαθιά εσωστρέφεια, απομονώνοντας ή ομαδοποιώντας τα μέλη, εξαφανίζοντας κάθε έννοια συντροφικότητας, αφού το «τασικό καθήκον» έμπαινε πάνω από το ο κομματικό, με αποτέλεσμα όσοι σύντροφοι, ήταν έξω από τα «τασικά παιχνίδια» εξουσίας είτε να απομονώνονται είτε στο τέλος να μπαίνουν και αυτοί στο συγκεκριμένο παιχνίδι που μόνο πολιτικά χαρακτηριστικά δεν είχε για να επιβιώσουν στην κομματική Βαβέλ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, είχε ευδιάκριτα σημάδια αποσύνθεσης, τα οποία αγνόησαν οι επικεφαλής των τάσεων, προσποιούμενοι πως δεν βλέπανε πως ο ελέφαντας είναι μέσα στο δωμάτιο.
Σε όλη αυτή την κατάσταση μοναδική συγκολλητική ουσία ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος παρ’ όλες τις ευθύνες του , ειδικά από το 2019 μέχρι σήμερα, λόγω της χαρισματικής προσωπικότητάς του, απαντούσε στα προβλήματα χωρίς αυτό ωστόσο να φανεί αρκετό ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκρατήσει τα κοινωνικά στρώματα που το 2019 έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στον πολιτικό μας χώρο.
Αν θέλουμε να μιλάμε με ρεαλιστικούς όρους καταθέσαμε στην κοινωνία ένα «κατηγορώ» προς την δεξιά νομίζοντας θα πείθαμε τον Ελληνικό Λαό να μας ακούσει , να μας εμπιστευτεί, να μας ψηφίσει και εντέλει το σύνολο των κοινωνικών ομάδων μας γύρισε την πλάτη λόγω των γκρίζων πολιτικών γραμμών που εκφράστηκαν σε θέματα όπως, οικονομία, εθνικά ζητήματα ,υγεία, ασφαλιστικό σύστημα, παραγωγή, μεταποίηση, ελεύθεροι επαγγελματίες και νέα γενιά.
Τα δύο εκλογικά αποτελέσματα μας έδειξαν πως για να σε εμπιστευτεί η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία , απαιτείται ένα όραμα που θα απαντά υπεύθυνα στα σοβαρά προβλήματά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, το μόνο όπλο που είχε να επιδείξει ήταν η προσωπικότητα του Αλέξη Τσίπρα η οποία όμως λόγω των πολιτικών μας αδιεξόδων αλλά και του περιβάλλοντος που είχε επιλέξει ο ίδιος που ουδεμία σχέση είχε με την κοινωνία, θάμπωσε και δεν κατέστη αρκετή για ανατροπές. Η πολιτική παρακαταθήκη του Αλέξη Τσίπρα ως ηγέτη ενός λάου και μίας παράταξής είναι τεράστια.
Παρέλαβε μία χώρα το 2015 σε πλήρη κοινωνική αποσύνθεση και την παρέδωσε κράτος ισχυρό τόσο στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό. Έχοντας αυτήν την τεράστια παρακαταθήκη καλούμαστε να δώσουμε λύσεις για την αριστερά και τον προοδευτικό κόσμο αλλά και για το σύνολο της κοινωνίας. Ζητούμενο είναι ο χώρος να αποκτήσει επιτέλους πολιτική και οργανωτική ενότητα αφήνοντας πίσω χρεοκοπημένες εσωκομματικές ομαδοποιήσεις και θέτοντας πολιτικά και οργανωτικά προτάγματα που θα απαντούν στις ανάγκες της εποχής . Με ένα κόμμα που θα είναι παρόν στην κοινωνία και με οργανώσεις μελών που θα αποτελούν το κόμμα στον τόπο τους και θα διαδραματίζουν κυρίαρχο ρόλο στην πολιτική διαμόρφωση των πολιτικών αποφάσεων. Μέσω τμημάτων που θα πραγματοποιούν σοβαρές επεξεργασίες για τις ανάγκες της εποχής, θα αναπτύσσεται ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που θα λαμβάνει υπόψη τα σύγχρονα μέσα παραγωγής και θα απαντά στον τρόπο διαχείρισής τους.
Τα όργανα που θα συνθέτουν το κόμμα θα είναι αποτέλεσμα δημοκρατικής απόφασης των μελών και όχι αποφάσεις μεμονωμένων ομάδων χωρίς πολιτικό πρόσημο. Αυτά τα ιδεώδη μπορούν να υλοποιηθούν μόνο μέσω δημοκρατίας και μακριά από γραφειοκρατικές αποφάσεις. Πρόσφατες αποφάσεις, όπως η τελευταία απόφαση της πολιτικής γραμματείας, αποδεικνύουν ότι ορισμένοι δεν έχουν αντιληφθεί την πραγματικότητα και παραμένουν απομακρυσμένοι από τις ανάγκες και τις φωνές της κοινωνίας.
Η συγκεκριμένη απόφαση πρέπει να ανατραπεί και να πάμε σ’ ένα συνέδριο επανίδρυσης ώστε να ξεπεραστούν παθογένειες του παρελθόντος , με εκλογή νέων οργάνων και κυρίαρχη τη διαδικασία της εκλογής πρόεδρου, που τα μέλη του κόμματος θα έχουν κυρίαρχο ρόλο , και όχι οι κάθε είδους «παράγοντες», με την κοινωνία συμμέτοχο σύμμαχο, και όχι παρατηρητή.
Όλοι μαζί να διεκδικήσουμε όχι το όνειρο ενός τρελού αλλά την κοινωνία των ονείρων μας
* Ο Γιάννης Μπουλέκος είναι Νομικός Σύμβουλος και υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην Ανατολική Αττική
