του Γιώργου Ρωμαίου*
«Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι για ποια Ευρωπαϊκή Ενωση μιλάμε; Γι’αυτήν που έχει αποκλειστικά επικεντρωθεί σ’ένα αλισβερίσι και σε ένα παζάρι ποσοστών αύξησης ή μείωσης φόρων (αμέσων και εμμέσων),μισθών και συντάξεων, απασχολουμένων κλπ. Έχοντας εγκαταλείψει πλήρως την ιδέα της αλληλεγγύης,της ισότητας,της κοινής πορείας των λαών της (όσο αυτό γίνεται);Ακόμα και σ’αυτό το πεδίο της λαθρομετανάστευσης ,της παροχής ασύλου στους πρόσφυγες,στην ποσόστωση στην κατανομή τους,οι διάφοροι Ευρωπαίοι «ηγέτες» «σφάζονται» και «μαλιοτραβιούνται» χρησιμοποιώντας το «Δουβλίνο» κατά το δοκούν.Το φαινόμενο των διαφορών μεταξύ Ευρωπαϊκού Βορρά και Ευρωπαϊκού Νότου φαίνεται πως εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα,ύστερα από τόσα χρόνια και οι διαφορές αυτές,αντί να μειώνονται,γίνονται όλο και πιο βαθειές.Αυτή την Ευρωπαϊκή Ενωση ονειρευτήκαμε και περιμέναμε;Αυτή την Ε.Ε. χρειαζόμαστε;».
Αυτό είναι το σχόλιο του καλού φίλου Σταύρου Μαντακιοζίδη σε προηγούμενο άρθρο.Αυτονόητη είναι η συμφωνία σε όλα τα σημεία.Να θυμίσω ότι ο Ρομπέρ Σουμάν,από τους εμπνευστές και πρωταγωνιστές της Ενωμένης Ευρώπης,είχε δηλώσει τον Μάϊο 1950: «Η Ευρώπη θα οικοδομηθεί με συγκεκριμένα επιτεύγματα δημιουργώντας πρώτα απ’όλα μιαν εκ των πραγμάτων αλληλεγγύη»…
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η αλληλεγγύη εκφράστηκε έμπρακτα για πολλά χρόνια με την Κοινή Αγροτική Πολιτική με τις επιδοτήσεις σε πλήθος αγροτικών προϊόντων και με την Περιφερειακή Πολιτική.Να θυμηθούμε τα Ολοκληρωμένα Μεσογειακά Προγράμματα το 1981 και στη συνέχεια τα «Πακέτα Ντελόρ» και σήμερα το ΕΣΠΑ.Ηταν πολλά τα λεφτά.Το πως αξιοποιήθηκαν είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη…
Η συνεχής διεύρυνση της Ε.Ε. κυρίως προς τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης και η διχοτόμηση της με το Ευρώ ανέκοψε την πορεία προς την πολιτική ένωση και υπονόμευσε τη διαμόρφωση κοινής πολιτικής σε βασικούς τομείς.Εχουμε σήμερα μια Ενωση κρατών και σύγκρουση συμφερόντων και ενίσχυση του αποφασιστικού ρόλου των ισχυρότερων πολιτικά και οικονομικά.
Να θυμίσω ότι στην παράγραφο 3 του άρθρου 28 του Συντάγματος μας αναφέρονται τα εξής: «Η Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα,με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού ων βουλευτών,σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της,εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον,δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας». Ακολουθεί ερμηνευτική δήλωση: «Το άρθρο 28 αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».
Είναι αυτονόητο ότι και τα 28 κράτη-μέλη έχουν εκχωρήσει σημαντικούς τομείς της εθνικής κυριαρχίας στα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. στα οποία μετέχουν με δικαίωμα γνώμης και ψήφου.Και τα 19 κράτη-μέλη της Ευρωζώνης έχουν εκχωρήσει τη νομισματική πολιτική,η οποία αποτελεί βασικό τομέα της εθνικής κυριαρχίας.
Συνεπώς την πολιτική και την πορεία της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης τη διαμορφώνουν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις και το εκλεγμένο άμεσα από τους λαούς Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.Η επικυριαρχία των ισχυρών κρατών οφείλεται κυρίως,αν όχι αποκλειστικά,στην αδυναμία ή απροθυμία των ασθενέστερων,που είναι και η πλειοψηφία,να συγκλίνουν σε βασικές πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις.Το περισσότερα από αυτά τα κράτη,κυρίως εκείνα που βρίσκονταν υπό το κομμουνιστικό καθεστώς,για λόγους μάλλον πολιτικούς,ταυτίζονται με τους ισχυρούς και το εκάστοτε διευθυντήριο.
Χαρακτηριστική η περίπτωση των κρατών του Νότου.Είχαμε τη αφέλεια να πιστεύουμε ότι μπορούσαμε να συγκροτήσουμε ενιαίο μέτωπο κατά των Μνημονίων και της πολιτικής λιτότητας,διότι η Ισπανία και η Πορτογαλία είχαν υποστεί τις οδυνηρές συνέπειες αυτής της πολιτικής.
Στην απροκάλυπτα εμμονή του διευθυντηρίου στην πολιτική λιτότητας με αποκλειστικό θύμα τη χώρα μας οι δύο αυτές χώρες όχι μόνο δεν μας συμπαρίστανται, αλλά και μας ασκούν κριτική γιατί δεν αποδεχόμαστε την πλήρη υποταγή!
Σήμερα οι λαοί της Ευρώπης βρίσκονται σε απόλυτη σύγχυση.
Η αμφισβήτηση της σημερινής Ε.Ε.που προκύπτει καθημερινά από την αύξηση των αντιευρωπαϊστών ανέδειξε την ανικανότητα της ηγεσίας να ελέγξουν τις ληστρικές δυνάμεις της αγοράς, να προλάβουν τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και να περιορίσουν τις επιπτώσεις στους εργαζόμενους.
Η επιστροφή του εθνικισμού στις περισσότερες χώρες,με αφορμή την οικονομική κρίση,απειλεί τα θεμέλια της Ενωμένης Ευρώπης.Αυτή η τάση προς τον εθνικισμό εξηγεί ίσως και το ενιαίο μέτωπο των κρατών-μελών της Ευρωζώνης κατά της χώρας μας. Και δυστυχώς η σημερινή ηγεσία κυρίως των κρατών που διεκδικούν τον ρόλο του οδηγού είναι απρόθυμη ή ανίκανη να λάβει τις αποφάσεις που θα αποκαταστήσουν την ενότητα και την αλληλεγγύη των λαών…
Ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιθ,από τους σοβαρότερους ηγέτες, είχε δηλώσει μετά την κρίση: «Το πιο οδυνηρό εμπόδιο για την ανάκαμψη από την κρίση είναι η έλλειψη ηγεσίας…Η Ευρώπη πάσχει από έλλειψη μεγάλων ιδεών και ίσως (ακόμη χειρότερα) από έλλειψη πρωταγωνιστών με όραμα οι οποίοι θα προχωρήσουν το ευρωπαϊκό σχέδιο παραπέρα»…
Οι σημερινοί «πρωταγωνιστές» έχουν συγκαλέσει για σήμερα Συμβούλιο Κορυφής της Ευρωζώνης για να αποφασίσουν εάν πρέπει να επιβληθούν πρόσθετα μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα ύψους 500 εκατομμυρίων ή ενός δις ευρώ!Αυτοί θα αλλάξουν την καταστροφική πορεία της Ευρώπης,ώστε να αποκατασταθεί η ενότητα και να μετάσχει δυναμικά στον παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο που άρχισε στην Ουκρανία;
*Ο Γιώργος Ρωμαίος γεννήθηκε στην Κέρκυρα και κατοικεί στην Αθήνα από το 1952. Παράλληλα με τις σπουδές του στην Ανώτατη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ) άρχισε να δημοσιογραφεί στις τοπικές εφημερίδες της Κέρκυρας Εφημερίδα των Ειδήσεων και Ελευθερία. Από το 1958 μέχρι το 1981 εργάστηκε στην εφημερίδα Το Βήμα ως κοινοβουλευτικός και πολιτικός συντάκτης, Διευθυντής Σύνταξης και Διευθυντής στο Βήμα της Κυριακής. Το 1963, με πολύμηνη έρευνα, συνέβαλε στην αποκάλυψη των αυτουργών και συνεργών της δολοφονίας, στη Θεσσαλονίκη, του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη. Με επίσημα έγγραφα αποκάλυψε τη συγκρότηση και δραστηριότητα των παρακρατικών οργανώσεων. Δημοσιογραφικές αποστολές: Στην Κύπρο, σε όλες τις κρίσιμες περιόδους, πριν και μετά την τουρκική εισβολή, στο Ιράκ, στο Λίβανο, στη Σοβιετική Ενωση. Τελευταία η παρακολούθηση, ως απεσταλμένος των εφημερίδων ΒΗΜΑ και ΝΕΑ, του 17ου Συνεδρίου του Κ.Κ.Κίνας, το2007. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας φυλακίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και στον Κορυδαλλό για τη συμμετοχή του στην αντιστασιακή οργάνωση ΠΑΚ. Έχει διατελέσει: – Αντιπρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Αθηναϊκών Εφημερίδων (1976-1978). – Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ (1981-1984) – Πρόεδρος της πρώτης Διοικούσας Επιτροπής του Ιονίου Πανεπιστημίου (1984). Η πολιτική του σταδιοδρομία περιλαμβάνει δύο περιόδους: – τη θητεία του ως ευρωβουλευτή (1984-1993), κατά την οποία διετέλεσε αντιπρόεδρος της Σοσιαλιστικής Ομάδας (1985-1987) και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (1987-1993), – την υπουργική του διαδρομή (1993-1998): Υφυπουργός και Υπουργός Αναπληρωτής Εθνικής Οικονομίας, Υπουργός Αναπληρωτής Εξωτερικών και Υπουργός Δημοσίας Τάξης. Από το 2000 επανήλθε στη δημοσιογραφία ως αρθρογράφος στο Βήμα της Κυριακής. Συγγραφικό έργο: – Η Περιπέτεια του Κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα (1844-2009) τέσσερις τόμοι. – Η Ελλάδα των Δανείων και των Χρεοκοπιών (2012) με πρόλογο του Γιάννη Στουρνάρα. – Από τον ανήλικο Οθωνα στην καγκελάριο Μέρκελ-180 χρόνια οι Γερμανοί στην Ελλάδα (2012). – Η Ευρώπη και η Ελλάδα-Από την κρίση στην ελπίδα (2014). Κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Πατάκη Η βράβευση του από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Την Παρασκευή 16/01/2015 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.Κάρολος Παπούλιας απένειμε τιμητικές διακρίσεις σε 28 προσωπικότητες για την προσφορά τους στην επιστήμη, στα γράμματα,στον πολιτισμό,στην κοινωνία, στην οικονομία, στον αθλητισμό. Ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής απονεμήθηκε στους γνωστούς συγγραφείς Αλκη Ζέη και Πέτρο Μάρκαρη. Και σε δύο δημοσιογράφους – συγγραφείς, τον αιωνόβιο Λαρισαίο και καλό φίλο του από δεκαετίες Λάζαρο Αρσενίου και σε εκείνον. Ελπίζει οι επισκέπτες αυτής της σελίδας και οι φίλοι του στο Facebook να συμμερίζονται τη συγκίνηση του από αυτή την επιβράβευση της μακράς προσφοράς του στη σοβαρή δημοσιογραφία και τη συμβολή του στην ιστορική βιβλιογραφία.
