“Καλύτερα το διαρκώ ή το καίγομαι;” αναρωτιόταν ο Ρόλαν Μπαρτ και ποιος θα μπορούσε να αγνοήσει πως το καλοκαίρι είναι η εποχή του έρωτα.
Μπορούμε να απολαύσουμε τη συντροφιά της γυναίκας μας, της σχέσης μας ή έναν “παράνομο” έρωτα; Μπορούμε να σταθούμε για λίγες ώρες, λίγες στιγμές στο “καίγομαι” χωρίς να μας απασχολεί η διάρκεια; Τι είναι τελικά η ερωτική επαφή αν απαιτεί πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης;
Τι περίεργες σκέψεις, θα έλεγε κάποιος, εν μέσω μικρού καύσωνα.
Γιατί οι ζεστές ημέρες του Αυγούστου, η παραλία, η θάλασσα, τα προκλητικά σώματα επάνω στην άμμο, οι κινήσεις των ημίγυμνων κορμιών που μπαινοβγαίνουν στη θάλασσα και ξαπλώνουν προσεκτικά επάνω σε μια πετσέτα και αποπνέουν απαράμιλλο ερωτισμό, η ανεμελιά που διογκώνεται εξαιτίας ενός απροσδόκητα ερεθιστικού ήλιου, όλα αυτά συντελούν στο… να ξεφεύγουμε. Να αφήνουμε πίσω μας τις έγνοιες και να αφηνόμαστε στο παιχνίδι και στο μεθύσι των αισθήσεων.
Έχει όμως σημασία με ποιον είμαστε.
Επειδή όποιον κι αν έχουμε πλάι μας στις ακτές της Βουλιαγμένης ή σε μια παραλία της Βούλας, αξίζει της προσοχής μας. Αξίζει το φλερτ, το χάδι, το ερωτικό μας ενδιαφέρον. Ας του χαρίσουμε αυτό που απρόοπτα αισθανόμαστε και μεγεθύνθηκε λόγω… καιρού.
Ο έρωτας ή το σεξ είναι ένα παγωτό που δροσίζει τα ξεραμένα μας χείλη, μια δροσερή αντηλιακή κρέμα που χαλαρώνει τους τεντωμένους μας μυς.
Γιατί ο έρωτας του καλοκαιριού, σαν μια ματιά, ένα άγγιγμα, ένα φιλί, σαν ένα σωματικό δόσιμο, είναι ένα βάλσαμο που μας τονώνει πριν από έναν ακόμη δύσκολο χειμώνα.
