Στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας το attica coast θα συμπεριλάβει στα κείμενά του απόψεις και σκέψεις, απ΄όλο το πολιτικό φάσμα, που θεωρεί πως φέρνουν τα πολιτικά κόμματα ένα βήμα πιο μπροστά… Άρθρα που δίνουν ένα διαφορετικό στίγμα και εξυπηρετούν τον ουσιαστικό διάλογο…
Ο δρόμος της σύνεσης και της λογικής που επιβάλλεται σήμερα από τα πράγματα, θα πρέπει να συνδυαστεί με μια αληθινή εσωκομματική επανάσταση…
Του Γιάννη Μπρεκουλάκη Δρ Μηχανικού, επιχειρηματία
Το πολιτικό τοπίο παραμένει ρευστό κι αυτό επιτρέπει σε κόμματα και πολιτικούς αναλυτές να επιχειρήσουν να «βουτήξουν» λίγο πιο βαθιά από την επιφάνεια –επικοινωνιακά τεχνάσματα – που δημιουργούν οι κινήσεις των πολιτικών αρχηγών, ενόψει της νέας εκλογικής αναμέτρησης του Σεπτεμβρίου.
Τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα;
Από τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Αντώνη Σαμαρά και την προσπάθεια της κυβέρνησης, μέσω των μνημονίων, να ξαναβάλει τη χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά, παρακολουθήσαμε την ασύμβατη τροχιά του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα: από τους «αγανακτισμένους» και το σχίσιμο των μνημονίων πέρασαν στην ανάληψη της ευθύνης για την ψήφιση ενός τρίτου μνημονίου και στη… διάσπαση.
Η δημιουργία δύο πιθανώς κομμάτων από την καρδιά του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, αναδεικνύει τις ασύμμετρες προσωπικές φιλοδοξίες στελεχών της σε μια εποχή που απαιτεί απόλυτη συλλογικότητα.
Παράλληλα, παρατηρούμε την καταξίωση του «ηγέτη» Αλέξη Τσίπρα από ένα ισχυρό πλειοψηφικό ρεύμα, παρά τα τραγικά του λάθη, και τη δύσκολη επανάκαμψη των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Το ΠΑΣΟΚ και οι ΑΝΕΛ κινδυνεύουν να «εξαϋλωθούν» και η ΝΔ, το Ποτάμι ή το ΚΚΕ αδυνατούν να καρπωθούν, στο βαθμό που θα συνέβαινε σε προηγούμενες εποχές, τη διάσπαση και την «κωλοτούμπα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Για ποιον λόγο;
Επειδή η πλειονότητα των Ελλήνων θεωρεί πως η κακοδαιμονία, οι πελατειακές σχέσεις, η διαφθορά και η διαπλοκή δεν προέκυψαν το τελευταίο επτάμηνο, αλλά γεννήθηκαν με ευθύνη των δύο πρώην μονομάχων αλλά και όλου του πολιτικού συστήματος, που είναι υπόλογο για το γεγονός πως η Ελλάδα κατέπεσε ουραγός στο ευρωπαϊκό στερέωμα.
Σε αυτή ακριβώς την τόσο κρίσιμη περίοδο ήρθε η ανάληψη της ηγεσίας της ΝΔ από τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη.
Ο νέος πρόεδρός της έκανε άμεσα τέσσερις, πρωτίστως συμβολικές αλλά και ουσιαστικές, κινήσεις.
Θέλησε να επαναφέρει τη Νέα Δημοκρατία στον φυσικό της χώρο, το Κέντρο (και όχι τη Δεξιά, που φέρει έντονες φορτίσεις από το παρελθόν και ταυτίστηκε τα τελευταία χρόνια με πολιτικές και ιδεολογικές ακρότητες), δηλαδή τον κοινωνικό φιλελευθερισμό.
Άρχισε διαδικασίες επαναφοράς της έδρας του κόμματος στη Ρηγίλλης, για οικονομικούς λόγους –πρέπει να υπάρξει οικονομική ανασυγκρότηση του κόμματος – αλλά και συμβολικούς, καθώς αυτή ταυτίζεται με τις ημέρες «δόξας» αλλά και την παρουσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή (και του Κώστα Καραμανλή που μίλησε για «οικονομικούς νταβατζήδες» και αδικήθηκε κατάφωρα από την ιστορία ) που από το 1974 αποκατέστησε τη Δημοκρατία και έβαλε την Ελλάδα στον δρόμο της Ευρώπης.
Άρχισε επαφές με πρώην στελέχη της παράταξης που είχαν αποστασιοποιηθεί, με στόχο να επανακάμψουν δίνοντας έναν τόνο ενότητας και βούλησης.
Παράλληλα, αντιλαμβανόμενος πως η εποχή και τα πολυσύνθετα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει η χώρα, δεν επιτρέπουν την «πολυτέλεια» των μονοκομματικών κυβερνήσεων, θέλησε να δείξει πως προέχει η συνεννόηση, ακόμη και με τον «αλλαζονικό» Αλέξη Τσίπρα, προκειμένου να συνεχίσει να υπάρξει μια ομαλή πορεία της χώρας που θα επιτρέπει την εύρυθμη λειτουργία των τραπεζών και της αγοράς.
Για μια νέα πορεία
Πού θα πρέπει να εστιάσει την προσοχή της η Νέα Δημοκρατία στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ώστε να κάνει το μεγάλο come back, αλλά και να δρομολογήσει μια νέα πορεία, που θα επιτρέψει την επανα-προσέγγιση ευρέων κοινωνικών στρωμάτων;
Η ΝΔ είναι υποχρεωμένη να καταγράψει, με πλήρη υπευθυνότητα και σοβαρότητα και χωρίς ίχνος κινδυνολογίας, την ανικανότητα, ανευθυνότητα και τελικά τον λαϊκισμό του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ.
- Την αντιδημοκρατική τους και εν τέλει αντεθνική τους στάση, στη διάρκεια της προηγούμενης περιόδου, κατά την οποία αρνήθηκαν να ψηφίσουν ακόμη και προοδευτικές διατάξεις-νομοσχέδια που εκσυγχρόνιζαν τις υποδομές του κράτους. Αντίληψη που δεν φαίνεται να έχουν αποσύρει, απόδειξη οι πρόσφατες δηλώσεις μεγαλοστελεχών τους, όπως του Νίκου Βούτση (που δήλωσε πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει αντιπολίτευση, δεν θα… ψηφίσει τις διατάξεις του νέου μνημονίου).
- Την ισοπεδωτική τους αντίληψη για τα άλλα κόμματα και την άρνηση κάθε διαλόγου.
- Τις τραγικά λάθος εκτιμήσεις στρατηγικού χαρακτήρα για τις ισορροπίες και συμμαχίες στην Ευρώπη σε σχέση με το ελληνικό πρόβλημα.
- Τις λανθασμένες επιλογές προσώπων (Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου) που στοίχησαν στη χώρα και στη Δημοκρατία.
- Τον αναχρονισμό τού ιδεολογικού τους οπλοστασίου καθώς μοιάζει αδύνατον να βρουν τη «χρυσή τομή» της διακυβέρνησης μιας χώρας που είναι σε μνημόνιο.
Παράλληλα, όμως, Η ΝΔ ως κόμμα εξουσίας με ιστορία και παράδοση δημοκρατίας και ευρωπαϊσμού, οφείλει να προχωρήσει σε τολμηρά βήματα ανανέωσης.
- Να αναλάβει την ευθύνη για το κράτος-παρία στο οποίο συνέβαλε. Για την έλλειψη διαφάνειας στην οικονομία. Για τις πελατειακές σχέσεις. Τη διαφθορά και τη διαπλοκή.
- Να πάψει να υιοθετεί αντιλήψεις που επιμένουν σε αναχρονιστικές αντιλήψεις περί κομμουνιστικού… κινδύνου και να περιθάλπουν στελέχη που επιχειρούν να αναλύσουν την επικαιρότητα με λαϊκισμούς, προσωπικούς χαρακτηρισμούς, ρατσιστικές ή ακροδεξιές αντιλήψεις.
Να μιλήσει για το πώς αντιλαμβάνεται την άσκηση της εξουσίας:
- Με μια άλλη νοοτροπία
- Με λιγότερο κράτος
- Απόλυτη αξιοκρατία
- Με πλήρη διαφάνεια
- Με την προώθηση ενός υγιούς ανταγωνισμού, που δεν «αντιλαμβάνεται» γιατί θα πρέπει να προφυλάσσονται «ασύδοτα» κεφάλαια και καρτέλ από τους νόμους και τις υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος
- Με διάκριση των εξουσιών
- Με την αποκομματικοποίηση του κράτους και της παιδείας…
Ο δρόμος της σύνεσης και της λογικής που επιβάλλεται σήμερα από τα πράγματα, θα πρέπει να συνδυαστεί με μια αληθινή εσωκομματική επανάσταση. Το κόμμα οφείλει να ανανεωθεί σε πρόσωπα και ιδέες και στα πρότυπα των σύγχρονων ευρωπαϊκών κομμάτων, ώστε να επανακάμψει οριστικά από μια πορεία συρρίκνωσης.
