του ΛΟΥΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ*
Τρίτωσε το κακό με το 3ο Μνημόνιο και τις τρεις προσφυγές στις κάλπες στον ίδιο χρόνο.
Οι εξελίξεις αυτές αποτελούν δυστυχώς πολιτική πρωτοτυπία στην Ευρώπη. Στη χώρα μας συνοδεύονται με ολέθριες συνέπειες στο οικονομικό και κοινωνικό τοπίο που μοιάζει με βομβαρδισμένο χώρο από ανεργία, φτώχεια, περιθωριοποίηση, υποβαθμισμένη Δημοκρατία και Αναξιοπρέπεια. Είναι βαθιές οι πληγές της αναξιοπιστίας, της έλλειψης εμπιστοσύνης σε κόμματα και θεσμούς. Tρέχουμε πατώντας γκάζι στον κατήφορο.
Η θύελλα των Μνημονίων άφησε πίσω πολλά πολιτικά «ερείπια», πέραν από τις καταστροφικές συνέπειες στο κοινωνικό σώμα. Γκρέμισε κυριολεκτικά κόμματα που σημάδεψαν την μεταπολιτευτική περίοδο.
Το 1ο μνημόνιο συνοδεύτηκε με τη διάλυση ή συρρίκνωση μιας ιστορικής παράταξης, του ΠΑΣΟΚ. Ένα κίνημα που αμφισβήτησε την κυριαρχία της συντηρητικής παράταξης της ΝΔ και διακυβέρνησε τη χώρα απλώνοντας ελευθερίες και δικαιώματα στις λαϊκές τάξεις.
Το 2ο Μνημόνιο με τη ΝΔ και τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ είχε σαν αποτέλεσμα παρόμοιων απωλειών για την φιλελεύθερη παράταξη. Οι απώλειες όμως ήταν μικρότερες διότι το πολιτικό της πλαίσιο και τα πιστεύω των στελεχών της ταυτίζονταν με τις συντηρητικές πολιτικές του Μνημονίου. Παρόλα αυτά σημαντική πολιτική δύναμη της συντηρητικής παράταξης προσχώρησε σε νέους συγγενικούς πολιτικούς χώρους, ΑΝΕΛ αλλά και Χρυσή Αυγή.
Το 3ο Μνημόνιο με την περιπετειώδη ψήφιση στο Κοινοβούλιο από την πλειοψηφία των βουλευτών του Σύριζα και ΑΝΕΛ, αλλά και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, έχει δρομολογήσει ραγδαίες εξελίξεις και ανακατατάξεις στο πολιτικό προσκήνιο. Νέα πολιτικά «ερείπια», και αλληλοσπαραγμοί έρχονται στο προσκήνιο.
Οι απώλειες για το ΣΥΡΙΖΑ, πριν καν ψηφισθούν οι εφαρμοστικοί νόμοι, με διάσπαση του κόμματος και διαφοροποιήσεις στελεχών ήταν σημαντικές. Από τις σεισμικές δονήσεις, νέο αντιμνημονιακό μόρφωμα, η ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, ξεπήδησε από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ.
Μέσα σ’ αυτή τη ρευστή πολιτική κατάσταση οδεύουμε στις κάλπες με τον κόσμο σαστισμένο.
Στο νέο πολιτικό τοπίο, από τα κόμματα δύο βασικές εθνικές στρατηγικές προβάλλουν για την πορεία και τη θέση της χώρας μας στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο.
Η ευρωπαϊκή στρατηγική με σημαντικές διαφοροποιήσεις και παραλλαγές υποστηρίζεται από τα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, καθώς και μέσα έξω τους ΑΝΕΛ.
Η στρατηγική εξόδου από την ευρωζώνη αλλά και την ΕΕ υποστηρίζεται από το ΚΚΕ παραδοσιακά, την Χρυσή Αυγή, τη ΛΑΕ (αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ) και διάφορες κινήσεις της αριστεράς.
Στο πεδίο της ευρωπαϊκής στρατηγικής επικεντρώνεται κύρια το ενδιαφέρον των πολιτικών αλλά και των πολιτών που αύριο θα ψηφίσουν. Το τοπίο είναι ιδιαίτερα μελαγχολικό και ομιχλώδες.
Το διακύβευμα μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις έχασε την δυναμική του και δεν είναι κυρίαρχο σήμερα.
Η διακυβέρνηση του χθες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ καλωσόρισε το ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό χώρο. Χαίρονται που το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε, θέλουν να επιβεβαιώσουν ότι τα μνημόνια είναι μονόδρομος.
Η ΝΔ, πέραν από την προβολή των αρνητικών πολιτικών της απελθούσας κυβέρνησης, προτάσσει ως κεντρικό διακύβευμα όχι μόνο την παραμονή ή την έξοδο από την ευρωζώνη, αλλά και ότι αυτή γνωρίζει και μπορεί να διαχειριστεί τις συντηρητικές πολιτικές του Μνημονίου καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη πολιτική δύναμη.
Και επικεντρώνει την αντιπαράθεση της στη θέση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κυβερνήσει και να διαχειριστεί ένα πρόγραμμα (δηλαδή το Μνημόνιο) που δεν πιστεύει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πληγωμένος από την διάσπαση του κόμματος και από την διάψευση του προγραμματικού του λόγου της 25ης του Γενάρη προσπαθεί να πείσει ότι επέλεξε να ψηφίσει το Μνημόνιο στη βάση του «το μη χείρον βέλτιστο» και ότι αποτελεί ένα μεταρρυθμιστικό κίνημα, της ευρωαριστεράς μέσα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα που κατάφερε να ανοίξει ρωγμές. Προσπαθεί να αλλάξει το γήπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης από τα κακά που έρχονται με το νέο Μνημόνιο και οξύνει την αντιπαράθεση λέγοντας ότι δεν θα επιτρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ στις δυνάμεις που κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια να επανέλθουν στην εξουσία. Κόμματα και πολιτικό προσωπικό. Αυτό βεβαία θα το κρίνει ο λαός, η κάλπη. Το πρόβλημα είναι ότι ο αντιμνημονιακός αέρας της νίκης δεν φουσκώνει πλέον τα πανιά.
Χρειάζονται πλέον νέα πανιά.
Νέα αφήγηση για την αντιμετώπιση της σκληρής πραγματικότητας και της πολιτικής πολιορκίας των δανειστών στην Πολιτεία μας.
Το σημερινό διακύβευμα για το ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να θεμελιωθεί στο συναίσθημα της ελπίδας, είναι απαραίτητο να βασισθεί σε ρεαλιστικούς κανόνες της λογικής
Να πείσει για το αύριο :
Πρώτον να πείσει ότι δεν είναι μονάχα μια πολιτική δύναμη διεκδίκησης και διαμαρτυρίας απέναντι στις σκληρές πολιτικές λιτότητας, αλλά ότι είναι ικανή δύναμη διακυβέρνησης.
Δεύτερον να σκιαγραφήσει ένα νέο περιεχόμενο στο κίνημα της ευρωαριστεράς στη χώρα και την Ε.Ε..
Κάποτε τόλμησε ο Εν. Μπελίνγκουερ να χαράξει ένα νέο κίνημα αυτό του «ευρωκομουνισμού» και να συγκινήσει, να συσπειρώσει και να διαμορφώσει ένα πλειοψηφικό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα. Η υγεία του τον πρόδωσε.
Σε αυτό το πεδίο μπορεί να δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία στο ΣΥΡΙΖΑ. Σε διαφορετική περίπτωση η παλινόρθωση της συντηρητικής παράταξης είναι στο δρόμο.
Τέλος το ΠΑΣΟΚ ως ο μεγάλος χαμένος των μνημονίων οφείλει να διαφοροποιηθεί με καθαρότητα από τη συντηρητική παράταξη και να μην αποτελεί στασίδι για να στρογκυλοκαθήσει η δεξιά. Το κάλεσμα για την επιστροφή των αποστασιοποιημένων στελεχών, των παροπλισμένων και εκατοντάδων μελών και φίλων της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης της μεταπολίτευσης προϋποθέτει μια νέα στρατηγική επιστροφής στις ρίζες. Στις αρχές, τους στόχους και τις αξίες ενός επικαιροποιημένου σοσιαλδημοκρατικού κινήματος που θα συμπορεύεται με την ευρωπαϊκή αριστερά και όχι με τα χίλια δυο πρόσωπα της δεξιάς.
*Ο Λουκάς Αποστολίδης είναι δικηγόρος. Επί σειρά ετών υπήρξε βουλευτής, εκλεγμένος με το ΠΑΣΟΚ. Θήτευσε ως Αντιπρόεδρος της Βουλής κι ως υφυπουργός Άμυνας.
