Η Γλυφάδα είναι μια από τις πόλεις «διαμάντια» της Αττικής παραλίας. Στο παρελθόν αποκαλείτο «Ριβιέρα της Ανατολής» και ήταν από τις ομορφότερες και πιο κοσμικές λουτροπόλεις. Απέχει από την Αθήνα περίπου 14 χιλιόμετρα και περίπου 7,5 χιλιόμετρα από το Φάληρο.
Σήμερα, η Γλυφάδα διασχίζεται από τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης που τη χωρίζει (ή και την ενώνει) σε Άνω και Κάτω Γλυφάδα. Η Κάτω είναι πολύβουη, έχει ένα από τα μεγαλύτερα και πλέον φημισμένα εμπορικό κέντρο, έχει χώρους διασκέδασης, εστιατόρια κάθε είδους ,παραδοσιακές ταβέρνες, μπαρ, καφέ και ότι άλλο μπορεί να έχει μια σύγχρονη και κοσμική πόλη. Έχει εξαιρετικές συγκοινωνίες (τραμ, λεωφορεία) και ωραία παραλία. Διαθέτει τέσσερις μαρίνες ελλιμενισμού, υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις Γκολφ, γήπεδο ποδοσφαίρου, κολυμβητήρια γήπεδα τένις και μπάσκετ καθώς και σύγχρονες ξενοδοχειακές μονάδες. Μια πόλης που σφύζει από ζωή και κίνηση, μια πόλης που φιλοξενεί «όλες τις φυλές του Ισραήλ». Η Άνω Γλυφάδα είναι πιο ήσυχη, με γειτονιές αλλά και με μονοκατοικίες, μακριά από τη μεγάλη κίνηση, κοντά στον Υμηττό.
Ο αρχαίος δήμος Αιξωνής
Στην περιοχή που σήμερα απλώνεται ο Δήμος της Γλυφάδας στην αρχαιότητα υπήρχε ο δήμος της Αιξωνής, ο οποίος ήταν γνωστός για τη νοστιμιά της Αιξωνικής Τρίγλης (τρίγλη = το μπαρμπούνι), που αλιευόταν στη θάλασσά της. Ήταν γνωστός επίσης και για τις γεωργικές καλλιέργειες, πού ήταν μια από τις βάσεις οικονομικής άνθησης της περιοχής, μιας από τις πλουσιότερες στην Αθήνα.
Από την προϊστορική εποχή ως τα βυζαντινά χρόνια
Η περιοχή της Αιξωνής κατοικήθηκε, σύμφωνα με τις ενδείξεις, σε όλες τις περιόδους της αρχαιότητας, από την προϊστορική εποχή ως τα βυζαντινά χρόνια.
Στην πρωτοελλαδική εποχή (2800 – 2000 π.Χ.) ανήκει τάφος που βρέθηκε κοντά στην παραλία στα νότια της Πούντας. Φαίνεται ότι κάπου εκεί υπήρχε παραθαλάσσιος πρωτοελλαδικός οικισμός με το νεκροταφείο του.
Βέβαιη θεωρείται η ύπαρξη μυκηναϊκού οικισμού, στον οποίο πρέπει να ανήκε νεκροταφείο της υστεροελλαδικής ΙΙΙ Β-Γ περιόδου (1300-1150 π.Χ.), που αποκαλύφθηκε στην Αλυκή, στα ανατολικά της Πούντας. Κτίσματα των μυκηναϊκών χρόνων είχαν καταγραφεί παλαιότερα σε ύψωμα πάνω από τον Αγ. Νικόλαο, στις πλαγιές του Υμηττού, στα αριστερά της χαράδρας του «Γυρισμού». Τα λείψανα αυτά δεν εντοπίστηκαν σε νεότερες έρευνες. Η Αιξωνή θεωρείται ότι αποτελούσε τη δωδέκατη πόλη του Θησέα, της οποίας το όνομα είχε παραλειφθεί από το σχετικό κατάλογο του Φιλοχόρου, που διασώζει ο Στράβων.
Κατά τους αρχαϊκούς (7ος-6ος αι. π.Χ.) η Αιξωνή φαίνεται ότι παρουσίαζε τη μορφή αγροτικής κοινότητας.
Κέντρο του οικισμού στους κλασικούς χρόνους γίνεται η περιοχή του Πυρναρί, όπου έχουν αποκαλυφθεί τα περισσότερα λείψανα κατοικιών αυτής της περιόδου. Από εκεί, δίπλα στον Αγ. Νικόλαο, περνούσε η αρχαία οδός προς το Σούνιο, διασχίζοντας το κέντρο του αρχαίου δήμου. Κατά μήκος της εκτείνονταν αξιόλογα κλασικά νεκροταφεία με επιβλητικά ταφικά μνημεία. Ο πληθυσμός, λοιπόν, είχε συγκεντρωθεί στο εσωτερικό, αλλά ποτέ δεν εγκαταλείφθηκε η παραλία, γιατί εκεί βρισκόταν το λιμάνι των Αιξωνέων (στον όρμο προς Β. της Πούντας).
Κατά τη ρωμαϊκή και βυζαντινή περίοδο ο οικισμός απλώθηκε ή μετακινήθηκε προς την περιοχή της Πούντας, όπως δείχνουν σημαντικά οικοδομικά λείψανα των μεταχριστιανικών χρόνων.
Από την αρχαιότητα ως τα τέλη του περασμένου αιώνα η περιοχή της Αιξωνής είχε διατηρήσει τον αγροτικό της χαρακτήρα.
Η ανάπτυξη του Δήμου Γλυφάδας από τις αρχές του 20ου αιώνα
Η περιοχή, ήδη από τις αρχές του 20 αιώνα έχει μετονομαστεί σε Γλυφάδα, από κάποια πηγάδια που υπήρχαν και είχαν γλυφό νερό. Το 1926, η περιοχή που ως τότε ανήκε στην κοινότητα Μπραχαμίου, αποσπάται σε ανεξάρτητη κοινότητα. Το 1943 επέρχεται διοικητική μεταβολή με το Νόμο 239/43 και οι κοινότητες Γλυφάδας και Ελληνικού καταργούνται. Στη θέση τους δημιουργείται ο Δήμος Ευρυάλης με έδρα το συνοικισμό Γλυφάδας. Δύο χρόνια αργότερα με αναγκαστικό νόμο ο Δήμος Ευρυάλης μετονομάζεται σε ΔΗΜΟ ΓΛΥΦΑΔΑΣ.
Τα πρώτα σπίτια χτίζονται το 1920 και σύντομα αρχίζει η τουριστική εκμετάλλευση της όμορφης παραλίας. Η Γλυφάδα αναπτύσσεται σε σύγχρονη λουτρόπολη.
Τον καιρό του πολέμου, η λουτρόπολη ατονεί, οι παραθεριστές λιγοστεύουν όπως και οι συγκοινωνίες με την Αθήνα. Όμως παρ΄ όλο που δουλειές δεν υπήρχαν, η Γλυφάδα με τις μεγάλες διαθέσιμες για βοσκή εκτάσεις και με κάθε είδος βλάστηση πέρασε την Κατοχή χωρίς πείνα.
Η Γλυφάδα είχε πολλούς κήπους. Οι παλιοί μιλούν με νοσταλγία και συγκίνηση για τους κήπους που χάθηκαν. Η Γλυφάδα λοιπόν, ή μάλλον οι κάτοικοί της δεν πείνασαν στον πόλεμο και στην Κατοχή, όμως βομβαρδίστηκαν ανελέητα. Μάλιστα όλη η συνοικία του Βοσπόρου καταστράφηκε, όντας κοντά στο μικρό αεροδρόμιο που τότε λειτουργούσε ως στρατιωτικό.
Όταν μιλάμε για Γλυφάδα, μιλάμε συνήθως για την Κάτω Γλυφάδα, μια που η Άνω Γλυφάδα, η περιοχή δηλαδή της Τερψιθέας, άρχισε να αναπτύσσεται πολύ αργότερα από το 1960. Στην περιοχή αυτή υπήρχαν μαντριά και βοσκούσαν πρόβατα στα οικόπεδα και στις αλάνες.
