της ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΙΚΑΡΙΟΥ *
Η μικρή «χαμένη» κάθεται και κλαίει, γιατί δεν την παίζει πια το «σύστημα». Εκτός απασχόλησης, εκτός συμβάσεων, εκτός κράτους κοινωνικής προνοίας, καθώς και τούτο έχει μετατραπεί σε… πορνείας, εκτός ελπίδας. Η «μικρή Ελένη», όντας άνεργη και απελπισμένη στα πρώιμα νιάτα της, δεν ονειρεύεται σύντροφο, παιδάκι, έπιπλα από το ΙΚΕΑ, εξοχικό στην Κέα και λοιπά μικροαστικά. Ψάχνει καθημερινά να βρει τρόπο να επιβιώσει…
Έξω από τα παράθυρα των «νοικοκυραίων» με τα καλοκεντημένα κουρτινάκια ολολύζουν τις νύχτες, οι νέοι της ένδειας. Έξω από του Κοινοβουλίου τις κυνικές αγορεύσεις, οι άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν το 65% νεανικής ανεργίας, πεινούν και διψούν για ΕΛΠΙΔΑ. Κοιτούν χωρίς να βλέπουν. Ακούν χωρίς να προσέχουν. Ζουν χωρίς να ζουν…
Μικρές μπουκιές στο κήτος του Ιωνά. Βορά στις ορδές των οικονομικών Ούννων. Μεγέθη αναλώσιμα. Χωρίς προσμονή, χωρίς όραμα, χωρίς όνειρα.
«Κόφτης» για να μην… προκόφτεις. Σύνθλιψη. Ταπείνωση. Περικοπές. Παραγκωνισμός εξ αιτίας του πάλαι ποτέ παραγοντισμού. Τσαλάκωμα. Προσβολή. Επιβολή. Γονάτισμα. Σύνθλιψη. Καθημαγμός. Δήωση.
Για μιαν Ελένη… για ένα πουκάμισο αδειανό. Το φουσκώνει η αερολογία και ο δούρειος άνεμος μιας βάσκανης πολιτικοποίησης που βλάπτει την κινητοποίηση. Με σημαίες, με ταμπούρλα και με… βούρλα, αλαλάζουμε προς εκτόνωσιν. Κι ύστερα, η σιωπή των αμνών. Των αστών. Των συνιστωσών. Των συνδικάτων και των οφφικιάτων.
Οι «Δυνατοί» σφετερίστηκαν τη γη μας, τα κεκτημένα μας δικαιώματα, υποθήκευσαν το μέλλον του τόπου και τρομοκρατούν των παιδιών μας το αύριο. Ηγήτορες με βαλτωμένη νόηση απεργάζονται σχέδια περικοπών που καταλήγουν σε περιτομές των αστών. Δουλοπάροικοι των εκτός και σφετεριστές των εντός, που κάποτε διαβιούσαν στην αφθονία της λιτότητας. Ανελλήνιστοι Ελληναράδες που κόπτονται για μια πατρίδα που δεν αγαπούν.
Μήπως την αγαπήσαμε όμως εμείς; Που ζήσαμε ως πελάτες κι όχι ως πολίτες; Ανεχόμενοι τη διαφθορά αρκεί να μας βόλευε και την δημοσιονομική σπατάλη και κραιπάλη, αρκεί να ήταν «μακριά από μας»;
Η μέγγενη, μας έχει αρπάξει στις δαγκάνες της και μας συνθλίβει. Χάσαμε τη δουλειά, την αξιοπρέπεια, την αυτοδιαχείριση, την οικονομική δυνατότητα, την αυτοεκτίμηση. Κι όμως… την αράξαμε στον καναπέ να κλαίμε τη μοίρα μας-σα μουδιασμένοι. Σα λωβοτομημένοι ανεχόμεθα. Άμαθοι στους αγώνες…
Χρειάστηκε να μας τα πάρουν όλα για να μισοξυπνήσουν οι τάξεις -υποδουλωμένες μέχρι πρότινος στις πολιτικές παρατάξεις- και να αναζητούν κάπου στα χαμένα, επιβίωση και όχι διαβίωση.
Αδιάφορα και αδιατάρακτα διάγουμε τον βίο μας. Τον παρακολουθούμε να ξετυλίγει καθημερινά το κουβάρι του, μέσα από τα δελτία ειδήσεων των οκτώ. Βλέπουμε το είδωλό μας στα τηλεπαράθυρα και απορούμε για την κατάντια του, αγνοώντας στρουθοκαμηλικά πως είναι το δικό μας! Δοξολογούμε έναν ατελέσφορο κοινωνικοπολιτικοοικονομικό αυτισμό, στολισμένο με εξτένσιον δανεισμούς, νευρόσπαστα ως ταγούς και σιδερωμένα κοινοβουλευτικά χαμόγελα.
Χλωμός καιρός, νυχτώνει αργά με το φεγγάρι μισοφαγωμένο. Ποιος αστρολάβος του ουρανού και της γης να το μελετήσει;
Μια ηδύτατη κατάδυση στην ανυπαρξία της αδιαφορίας. Σαν το «μοιρολόι της φώκιας» της μόνης δηλαδή ύπαρξης που αντιλήφθηκε τον ανεπαίσθητο παφλασμό της μικρούλας, καθώς βουτούσε στο υγρό βάραθρο υπό τους ήχους της φλογέρας και το ποθοπλάνταγμα του αόρατου βοσκού. Ο αιπόλος δεν άκουσε την πτώση της «νεανίσκης». Μόνο η φώκια, μοναχική, στις απόμερες σπηλιές να περιπαίζει με τη μουσούδα της τον επιθανάτιο ρόγχο… Μα ποιος θυμάται σήμερα τον Παπαδιαμάντη; Ποιος νοιάζεται για την «νεανίσκη» που βουλιάζει στα απέλπιδα βάθη; Ένας ακόμη επιθανάτιος παφλασμός, που περνά απαρατήρητος…
Τούτων ένεκεν και άλλων, προσμένω και πάλι τους στιχοπλόκους της διανόησης να καταθέσουν στις καρδιές μας, συνθήματα. Στους βωμούς, αναθήματα. Για τα θύματα…
Όμως μόνο μια μελωδία του γνωστού τραγουδιού, έρχεται κάπου από το βάθος της απολίτιστης πόλης:
«…Κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη… η ζωή σου να το ξέρεις, είναι επικηρυγμένη… Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο- κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει…!»
*Η Μαργαρίτα Ικαρίου είναι δημοσιογράφος και σύμβουλος σε θέματα Επικοινωνίας-Δημοσίων Σχέσεων και Προβολής. Συνεργάζεται με το “Κέντρο Μάθησης και Πολιτισμού Αιγαίου” στο τμήμα Marketing. Είναι Cluster Facilitator (CF) στο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα CADIC (Cross-Enterprise Assessment and Development of Intellectual Capital). Κατέχει Μεταπτυχιακό τίτλο στις Οικονομικές Επιστήμες και είναι Αριστούχος απόφοιτος της Σχολής ΝΟΜΙΚΩΝ Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και Μαθηματικών της Σχολής ΘΕΤΙΚΩΝ Επιστημών. Έχει βραβευτεί για το συγγραφικό της έργο από το Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών και έχει τιμηθεί με το βραβείο ΙΠΕΚΤΣΙ. Είναι πιστοποιημένη δημοσιογράφος, διαπιστευμένη στο Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και τακτικό μέλος της Ένωσης Συντακτών. Διαθέτει πολυετή εμπειρία στη δημοσιογραφία, με καθημερινή δημοσιογραφική εκπομπή στα ερτζιανά. Έχει διατελέσει διευθύντρια εφημερίδος επί 12 συναπτά έτη, είναι ανταποκρίτρια του Ομογενειακού Πρακτορείου Ειδήσεων και συνεργάζεται με εφημερίδες πανελλήνιας κυκλοφορίας, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς καθώς και περιοδικά στοχευμένα στον πολιτισμό και τουρισμό. Επί τριετία ήταν Υπεύθυνη Γραφείου Τύπου στον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Υπαλλήλων Ποντοπλοΐας και έχει διατελέσει στέλεχος Αθηναϊκών επιχειρήσεων στον τομέα δημοσίων σχέσεων και marketing. Επίσης, έχει εργαστεί στο χώρο της εκπαίδευσης ως καθηγήτρια.
